Geplaatst Community
Soms is het moeilijk om te bedenken waarover ik ga schrijven. Niet omdat er weinig is om over te schrijven maar omdat het moeilijk is om in te schatten wat nu precies boeiend is voor een (toch hoofdzakelijk) paarden-publiek.
Het is niet altijd makkelijk om de moeilijkheden tussen de paarden geheel los te maken van de algemene moeilijkheden. Één van de vele dingen waar ik tegen aan loop is mijn eigen trots. De drang om vooral niet te laten zien dat ik beperkingen heb. Die trots maakt dat ik mijn leven veel vermoeiender en moeilijker maak dan in wezen nodig is. Over het algemeen worden veel mensen met beperkingen daar zo goed in. Dat zelfs de mensen die dicht bij hen staan vaak niet altijd door hebben hoe ernstig het eigenlijk is.
Een klein half jaar na mijn infarct was ik bezig met Sam. Mijn moeder was er bij, zoals ik al verteld heb werd er redelijk snel unaniem besloten dat ik niet alleen bezig mocht/kon zijn met Sam omdat hij simpelweg te onbetrouwbaar was op dat punt. Ik vroeg mijn moeder om me iets aan te geven en ze legde het in mijn linkerhand waar het net zo snel weer uit viel. Toen ik het hoorde vallen keek ik pas op en vroeg mijn moeder “wat doe jij nu?” waarop ik heel droog antwoordde: “als je me links wat aan geeft is het handig als je het even zegt, ik voel niks weet je nog...”
Daarop keek mijn moeder me even aan alsof ze water zag branden en brak er een heus vragenvuur los… Want ondanks dat ik niets voel valt het mensen zelden op dat dat zo is. Iemand die er op let zal zien dat ik een sterke voorkeur heb om mijn rechterhand te gebruiken. Ook als dat helemaal niet logisch is. Het verbaast mensen ook heel vaak hoe veel dingen ik met één hand kan die de meeste mensen met twee handen doen. Mijn hersenen hebben de neiging om mijn linkerkant te “negeren” dus tenzij het echt niet anders kan zal ik niet snel die linkerhand gebruiken tenzij ik er heel bewust bij stil sta. Tot op dat moment dat ik geen enkele grijpreflex vertoonde en zelfs niet door leek te hebben dat ze het me aan gegeven had, had mijn moeder er nooit ‘echt’ bij stil gestaan dat als ik zeg dat ik niets voel, dat ik dan ook echt niets voel.
Dat is blijkbaar een heel abstract idee. Dusdanig abstract dat ze het kennelijk eigenlijk echt niet door had.Toen ik een paar jaar later een nieuwe trainster kreeg legde ik haar kort uit wat mijn issues waren want ook met rijden moet ik met e.e.a rekening houden. Ik beloon consequent met mijn rechterhand. Een hemiplegie gaat vaak gepaard met een zekere spasticiteit dus “vast houden” is over het algemeen makkelijker dan coördineren. "Vast houden" mag je dan ook erg letterlijk nemen. Wanneer ik iets los wil laten moet ik heel bewust mijn vingers open dwingen. En op de mindere dagen lukt het me simpelweg niet om mijn hand echt open te krijgen. (Dat zijn dagen dat er veel valt en gemorst wordt
) Mijn lesgeefster vroeg me na een half jaar “waarom beloon je nu met rechts, dan gooi je je buitenteugel toch los!” Toen ik daarop zei “omdat ik me niet altijd realiseer dat ik ook nog een linkerhand heb.” was het even stil bij mijn lesgever en kwam er “Ga eens even stappen jij...” en daarop volgde wederom een heel vragenvuur over hoe dat nou precies zit. Ook dát is blijkbaar een heel abstract idee. Dat niet echt bewust zijn van één zijde van je lichaam. Nog zo eentje heeft een stuk minder te maken met paardrijden maar was wel erg typerend: Tijdens een onderzoek werd er vast gesteld hoe vast mijn enkel precies zit. (het antwoord is: compleet vast.
) en dan heb ik het niet over “vast zitten” zoals stijve spieren maar over letterlijk vergroeid zijn. Het gewricht dat het mogelijk maakt om je voet op en neer te bewegen is weg bij mij en een onvermijdelijk gevolg is dat uiteindelijk het dusdanig vergroeit dat mijn hiel en “sprongbeen” met elkaar vergroeid zijn. Mijn voet is echter niet helemaal “correct” vergroeid. Wanneer men een enkel met pinnen vast zet (wat men had kunnen doen als ze er vroeger bij geweest waren.) dan doen ze dat in een zo ideaal mogelijke positie. Wanneer een enkel vast groeit zoals de mijne dat gedaan heeft dan is dat geen optie. Mijn voet is vergroeid in een positie waarbij ik eigenlijk constant enigszins "op mijn tenen" loop. 
Dus toen de dokter in kwestie zei “daar zit echt nul beweging meer in.” flapte mijn moeder er zonder dat ze er bij nadacht uit “hoe schakel jij in vredesnaam?”
Mijn dokter keek eerst naar haar en toen weer naar mij en vroeg “rijd jij met een schakelbak?” “uhm ja.” waarop de dokter heel droog “dan heb ik dezelfde vraag als jouw moeder.” Tja, als je enkel niet plooit dan moet je dus gewoon je hele been op heffen.
Omdat ik in mijn been nog minder coördinatie heb als in mijn hand/arm luister ik dus ook naar de motor om te horen hoe snel ik mijn koppeling los mag laten. Toen ik dat uit legde snapte mijn moeder ook ineens waarom mijn muziek in de auto altijd zo zacht staat. 
Mijn huidige lesgever was daarin een enorme verademing. Chris leek gewoon vanaf het eerste moment te zien waar ik compenseerde en paste zich daar ogenschijnlijk moeiteloos in aan. En hier en daar helpt hij me met accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet meer perfect zullen gaan. Sam is een erg moeilijk paard in zijn aanleuning. Het zal voor mij altijd een stuk moeilijker zijn om hem mooi rustig in die aanleuning te krijgen om de simpele reden dat ik me niet bewust genoeg ben van mijn linkerkant (ook niet als ik me concentreer, mijn hersenen registreren het gewoon niet.) om hem die 100% stabiele hand te bieden. Als hij onstabiel wordt in zijn aanleuning uit nervositeit dan kan ik hem links simpelweg niet consequent genoeg begrenzen. Ondanks dat zijn we via een lange omweg wel op het punt gekomen waarin ik hem een heel stuk stabieler gekregen heb door te voelen in zijn rug en achterhand. 100% foolproof is het niet, máár hoe hard je ook je best doet, soms zijn er gewoon dingen waarbij je je neer moet leggen.
En hoe goed mensen met beperkingen het ook kunnen verbergen. Dat zijn er veelal behoorlijk wat. Niemand voelt zich graag machteloos. Niemand schiet graag te kort. Met beperkingen is dat een dagelijkse strijd met ons zelf én met onze omgeving omdat we niet alleen voor ons zelf ons beter willen voor doen dan we zijn maar ook voor onze omgeving. Hoe goed en lief je achterban ook is, mensen worden slecht nieuws snel beu. Dat is een harde maar begrijpelijke realiteit. En dat maakt dat we ons het leven vaak een stuk gecompliceerder maken door ons zelf voorbij te lopen en zelfstandig te willen blijven ondanks dat we dat fysiek eigenlijk niet meer kunnen. Compenseren is vermoeiend. In elk facet van het leven moeten compenseren is nagenoeg ondoenbaar maar we doen het tegen beter in toch.
en natuurlijk herkenbaar. 
Mijn man heeft hem ooit wel eens proberen te longeren maar dat resulteerde in een Sam die compleet in paniek was, zich los trok en letterlijk tegen mij aan kwam leunen en een man die totaal in de war stond te kijken. 
een paard dat volgens de eigenaresse "erg op de hand leunde" en dat "niet af leerde". Je moest het haar gewoon even vragen. Mijn conclusie is dat paarden zich sneller aanpassen aan mijn manier van rijden en lichtheid dan andere ruiters. 
en ook voor mij erg herkenbaar weer 
Tjee, ik dacht echt dat hij gewoon paard was wat stokmaat betreft. 
dus ben blij dat je weer wat geplaatst hebt.
Ik kan me inderdaad wel voorstellen dat het met fibromyalgie wel "de" oplossing is. 
Ik heb echt alle begrip voor het feit dat veel mensen niet goed snappen wat er nu precies scheelt. 
) en ineens vroeg hij of dat niet eng was, die dagen voor de operatie en het wakker worden in het ziekenhuis verlamt... en het enige wat ik kon antwoorden is dat het eerste dat ik me echt herinner was dat de verpleegster me yoghurt gaf. (dat was een behoorlijke tijd na het wakker worden. ) en dat is niet helemaal waar... Maar het probleem is dat "wat" ik mij herinner niet echt uit te leggen is verbaal.. Ik functioneerde in die periode op een heel ander niveau op één of andere manier. Of dat gecompliceerder of juist minder gecompliceerd was kan ik zelfs niet zeggen. Iig heel moeilijk uit te leggen. Ik herinner me gevoelens, sfeer, een paar "zinnen" die ik me alleen herinner omdat ik mijn gedachten en emoties en de emoties rondom me zo sterk herinner. Via die dingen kan ik "volgen" tot de oorzaak zeg maar. Maar ik herinner me geen hele dagen zeg maar. En dat kreeg ik in mijn hoofd niet zo snel "gevormd" in het gesprek. Dus zei ik maar dat ik me al bij al niet zoveel herinner. Niet omdat ik wil liegen maar omdat mijn vader uiteindelijk niet beter wordt van de waarheid en daar ook niets aan kan veranderen. Hij had ook niet meer kunnen doen dan hij gedaan heeft. Dus het heeft voor hem totaal geen toegevoegde waarde om het tot in de details te weten. Hetzelfde doe ik ook bij mijn fysio maar die is daarin wel iets "strenger". Hij is uiteindelijk mijn "hulpverlener" en hij vindt dat het voor mij wel toegevoegde waarde zou hebben om het te kunnen uiten (en daar heeft hij wellicht gelijk in.) dus geleidelijk aan zijn we daar wel naar toe aan het werken maar dat gaat heel moeizaam. 
