manubres schreef:Zelf heb ik al langer geleden een enorme ommezwaai gemaakt...toen ik wegens (gezondheids) omstandigheden moest stoppen met rijden. Ik merkte toen pas dat rijden eigenlijk een verslaving is. Het maakt gelukshormonen aan en zonder dat is het leven een stuk zwaarder. Ik viel in een gat, had letterlijk hartepijn en ik droomde elke dag dat ik weer op een paardenrug kon zitten.
Maar na een half jaar maakte de afkickverschijnslen plaats voor bewustwording...
De dingen waar ik heel anders naar ben gaan kijken:
Ik vind een paard in een trailer stoppen niet meer de normaalste zaak van de wereld.
Laat staan uren op een concours terrein wachten tot de baas vindt dat ze naar huis wil.
Ik wil geen ijzer meer in de paardenmond.
Ik wil geen sporen meer aan mijn voet.
Ik wil mijn paard geen domme dingen leren zoals; een hulp is gelijk reactie anders versterk ik hem.
Ik wil niet dat een paard precies doet wat ik wil.
De manier van (hoe het bij veel paarden gaat) beleren vind ik raar; elk paard vindt het erg om uit zijn vertrouwde omgeving gehaald te worden en dan voor zoiets spannends als beleren breng je het paard naar een vreemde stal, vreemde mensen. Als er nou eerst tijd was voor kennismaken en grondwerk (wat gelukkig steeds vaker gebeurt), maar vaak is het longeren met zadel en hup erop en bit er ook al in.
Paarden die gelijk in een houding worden gedwongen, die zo nooit leren op eigen benen te lopen.
De keuring waar paarden met de zweep rond worden gejaagd.
Keuringen en veilingen waar veulentjes uit de wei worden getrokken.
Met je paard naar de keuring en dan voor dat ene moment, benen en staart scheren, op stal zetten terwijl ze normaal buiten lopen en op dieet zetten...
Bizar dat paarden de wereld over worden gevlogen voor 1-2 of hooguit drie proefjes.
De metershoge hindernissen waar ze overheen moeten springen, met al het geruk in de mond.
De dressuur waarbij de voorbenen steeds hoger moeten, waardoor paarden met holle ruggen gaan lopen en waarbij de achterbenen niet meer meekomen.
Of we helemaal moeten stoppen? Ik denk uiteindelijk dat rijden op den duur misschien verboden gaat worden. Maar er is denk ik nog zoveel tussen nu en niks. Niet alleen bij de sport maar ook bij de amateur. Een goed zadel is bijvoorbeeld van groot belang...maar daar hebben de meesten geen geld voor (over). Belangrijker zijn de dure kleding, dekjes en andere uiterlijkheden waar een paard niks aan heeft. Ik kocht ook eerst tweedehands zadels en legde ook een zadel op verschillende paarden. Een aangepast zadel was een rib uit mijn lijf, maar een paard heeft er recht op...en een ruiter trouwens ook.
Verder denk ik dat er veel winst te behalen is in de sport. Stang en trens verbieden en meer gaan jureren op juiste biomechanica. Het thuis rijden van proefjes stimuleren en geen wedstrijden meer waarbij paarden de wereld over moeten reizen. Laat paarden zoveel mogelijk thuis in hun vertrouwde omgeving.
Met mijn nieuwe (groene) paard ben ik vooral bezig gegaan met werk aan de hand en lange lijnen. Het is zo ontzettend leuk om te doen, dat ik het rijden niet eens echt miste. Met werk aan de hand heb ik haar lichaam soepeler, sterker en recht gerichter gemaakt. Daarna ben ik er pas op gaan zitten met touwhalster en leadrope...En ben haar gaan beleren in alle rust en vrijheid...losse teugels en als zij links wilde gingen we links en als ik rechts wilde vroeg ik haar of ze rechts wilde. En soms gaan we dan nog even links en dan weer proberen naar rechts. Zelfs als ik op wil stappen vraag ik toestemming...Ja, wie had dit ooit gedacht. Had je me dit 5 jaar geleden gezegd dan had ik je voor gek verklaard. Maar het is zo'n verademing om samen te werken met mijn paard, het geeft het ultieme gevoel van teamwerk, van samen-een en van respect voor elkaar.
Ik denk dat als je je eigen belangen volledig uit kan schakelen pas echt kan gaan zien wat een paard nodig heeft.
Soms sluipt er bij mij ook nog wel eens een ego dingetje in, maar ben me daar van bewust en dan probeer ik mezelf erop aan te spreken..
Hier ben ik het in grote lijnen mee eens