Bokt Community
Het is alweer bijna de 18e van de maand, de tijd vliegt! Inmiddels is mijn ping pong bal met hersenen (Joy) alweer ruim anderhalve maand oud. Dat betekent ook dat het schattige ietwat hulpeloze freubeltje inmiddels een gespierd blokje terrorisme is geworden. Niets test je omheining en je algehele accommodatie zo goed als een veulen. (of een shetlander.)
Ook nonkel Sam wordt nog steeds consequent uitgetest. Sam bewijst keer op keer zijn fantastische karakter door enerzijds Joy zijn persoonlijke bodyguard en speelkameraadje te zijn afhankelijk van wat Joy nodig heeft en daarmee Rêve een stukje rust te gunnen zo nu en dan. En anderzijds geduldig maar kordaat hem te corrigeren en te leren wat de sociale regels zijn. Zonder agressie maar wel duidelijk. Nee is Nee en dat merk ik ook in de omgang met Joy. Die snapt nu al dat een correctie gewoon “nee” is. Ook als ik ze geef.
Rêve volbrengt haar taak als moeder feilloos. Ze is zijn steun en toe verlaat, zijn beschermer, zijn melkbar maar ook zijn bron van affectie. Waar Sam hem leert welk speelgedrag oké is en welk niet, leert Rêve hem hoe paarden elkaar verzorgen en kroelen. Elk hun taak.
Terwijl Rêve nog geniet van haar laatste dagen/week veulen-verlof, heeft Sam die luxe niet. Het jaar 2021 was geen makkelijk jaar voor mij fysiek. Het merendeel van dit jaar heeft Sam eigenlijk op weide gespendeerd omdat mijn lijf simpelweg te veel pijn deed. Elke keer als ik probeerde te rijden had ik een week zoveel pijn dat ik amper functioneerde en vroeg mijn fysio me wat ik in vredesnaam met mijn lijf gedaan had. Ik werd er gefrustreerd, verdrietig en boos van. En op het laatste veruit het ergst: moedeloos. Mijn spieren rond mijn heup verkrampte elke keer dusdanig dat mijn hele lijf in de kramp ging. Ik genoot nog steeds van mijn paarden, ik vind het heerlijk om gewoon bij ze te zijn en voor ze te zorgen maar mijn man maakte zich wel zorgen.
testritje zonder beugels
Paardrijden is het enige wat ik “kan”. Het enige waar ik “goed” in ben. (goed is relatief maar het is veruit mijn best ontwikkelde vaardigheid.) Het is ook het enige waarbij mijn hoofd rust vindt zodat ik mentaal kan ontspannen. Dus ik “moest” op zoek naar een oplossing. Mijn fysio had al uit gelegd hoe de problemen ontstonden. Aan mij dus om de oorzaak aan te pakken want van rijden kent hij niets. Ik gaf al een paar weken aan dat als ik reed ik het gevoel had dat ik niet “kon zitten”. Toen ik een paar weken geleden mijn fysio probeerde uit te leggen wat ik voelde in “leken taal” zei ik ineens zonder nadenken “Ik weet niet of ge u hier iets bij kunt voorstellen. Maar het gevoel alsof uw beugels te kort zijn, zoals een jockey dus.”
Niet alleen begreep mijn Fysio toen ongeveer waar ik heen wilde kwa wat ik voelde als ik zei dat ik niet kon gaan zitten. Ook bij mij viel een muntje… Dus de beugels gingen uit om te kijken wat dat gaf en ja hoor… Buiten de normale spier- en zadelpijn die je hebt na lang niet rijden (wat weer geeft hoe weinig ik gereden heb, kan me zelfs niet meer herinneren dat ik daar ooit last van gehad heb.) voelde mijn lijf niet meer zo extreem pijnlijk dat ik nog amper kon lopen. Ook de nacht die volgde lag ik niet meer wakker van de pijn.
Dus na ruim tien jaar op deze beugellengte rijden was het tijd voor verandering. Ik zit van mezelf al vrij lang. Één gat langer kon ik heerlijk mee doorzitten maar niet mee lichtrijden. Wat op zich geen probleem is in de trainingen maar op wedstrijd moet ik wel kunnen lichtrijden. Toen ik mijn man vroeg of de beugelriemen nog betrouwbaar zouden zijn als ik een gaatje “tussen in” knipte zei ie ietwat verbaast “je rijdt al jaren op deze lengte en nu ineens is het mis?”
Nou. Ja. Niet “ineens”. Maar ja. Blijkbaar. Want een gaatje tussen in blijkt de lengte zijn waarmee mijn heupen (en dus ook de rest van mijn lijf) mee overweg kunnen. Ik ben verre van terug op mijn “normale pijn niveau” gezien de naweeën helaas nog wel even effect zullen hebben. (zoals bijvoorbeeld een geblokkeerde meniscus door een verkorte heupspier die het verkrampen nog niet 100% wil loslaten maar nu krijgt mijn fysio 'm iig alweer los gemaakt. Tot een week geleden kreeg mijn fysio er geen ontspanning in.) Maar het is niet meer zo erg dat ik na elke rit een week “buiten strijd” ben. En zo wordt Sam, die het af gelopen jaar (want het is eigenlijk al van vorig jaar bezig.) zijn fantastische instelling weer eens toonde en geduldig voor me bleef werken ondanks dat ik hem in de weg gezeten moet hebben, inmiddels weer rustig maar een stuk regelmatiger opgepakt.
En deze blog is één van de redenen waarom “troubles in paradise” standaard in de titel blijft staan. Omdat het leven met chronische pijn/letsel nooit vanzelfsprekend is. Er zijn betere periodes, maar nooit periodes zonder problemen. De grote gebeurtenis mag dan voorbij zijn. Elke dag opnieuw lost de “lijder” kleine of grote problemen op die hem of haar in het dagelijkse leven confronteren met het feit dat hij of zij nooit meer wordt wie hij of zij was. Dat het leven nooit meer “normaal” of “makkelijk” zal zijn. Elke dag van functioneren vereist een meer dan gemiddelde mentale en fysieke inspanning. Een inspanning die de mensen rondom de “lijder” al heel snel vergeten omdat het geen zichtbare strijd is. Waardoor het dus ook erg moeilijk is vaak, om een luisterend oor en begrip te vinden in zulke situaties...
en dat je lijf nu weer de goede kant uit aan het gaan is... 
En dat vond ik ook wel eens belangrijk om toe te lichten. Is dit onoverkomelijk? Nee. Dreef het mij desalniettemin tot wanhoop toen ik de oplossing niet vond? Absoluut. Bij de grote confrontaties krijg je vaak hulp, want dat "ziet" iedereen. Die kleintjes wuiven mensen snel weg omdat ze er bruut gezegd niet echt "naar hoeven te kijken".
Sam kan mij net zo goed lezen als ik hem. Ik weet dat zijn leven niet oneindig is en ik vrees nu al de dag dat ik het zonder hem zal moeten doen. Want dat paard voelt echt als een verlengstuk van mezelf. 
) dan gaan we gewoon even heel relaxed in gesprek, over leuke dingen. Over grappige dingen. Dingen die ontspannen. Meer is er vaak niet nodig. 
