Kookaburra schreef:Ik heb het hoedje dus nooit ervaren als doel. Wel de gedachte dat ik met mijn wedstrijdpaard (die dan natuurlijk zou worden gesponsord) de hele wereld over zou vliegen. Tja, dat zal altijd een gedachte blijven
Maar Suzanne, dat jullie vroeger zonder cap reden (tijden waren anders, ik weet het) en er is niets ernstigs gebeurd, betekent niét dat het veilig was/is. En ik ben ook terecht blij dat je in die jaren zoveel van de paarden hebt genoten! Maar de caps nu zijn beter dan de fluwelen-cap-met-elastiekjes-in-je-cap-cap. En waarom een risico lopen als je deze met pak 'm beet; 60 euro ontzettend kunt verkleinen? We praten niet over een gebroken arm of been, maar over mogelijk ernstig hersenletsel wat nooit volledig herstelt. Een ongeluk zit soms echt in een hoekje, en wij werken met levende dieren die kunnen uitglijden en schrikken.
Ja snap ik!
Dat het vroeger allemaal goed gegaan is is achteraf gekeken nog een wonder denk ik. Wat haalden we gekke dingen uit. Vriendin met de pony, ik met een 3 jarig paard. Gingen we hindernissen bouwen van emmers en bezems en gingen we parcoursjes oefenen en riepen dat we Jos Lansink en Michael Whitaker waren. En heel Nieuwegein reden we door, paardjes met oranje versierd omdat Nederland die avond moest voetballen. We crossten de geluidswal op en af, spekglad natuurlijk.
Toen waren we nog jong..... en het is wonderbaarlijk allemaal goed gegaan.