Blog

Wie ben ik? Marijke, 45 jaar. Orun instructrice, begonnen als springruiter en inmiddels omgeturnd naar dressuur. Afgelopen jaar heb ik met Adjudant en MDG Equestrians Connecticut Grand Prix gereden en met Eros L Lichte Tour. Op dit moment ben ik vooral druk met revalideren. Ieder maand schrijf ik over wat me bezighoudt en verbaast in de paardenwereld.
De paardensport ligt onder een vergrootglas op het moment en ik denk dat als we niet goed opletten er zomaar een verbod kan komen op deze sport. En is dat terecht?
Ik vind het lastig om dat te beoordelen. Natuurlijk denk ik dat ik het allerbeste voor heb met mijn paarden en dat ik super goed voor ze zorg en dat ze gelukkig zijn. Maar is dat ook zo? Wie ben ik eigenlijk om te bepalen dat ze een goed leven hebben of niet?
Als ik om me heen kijk weet ik in ieder geval dat er veel paarden zijn die in minder goed leven hebben. Maar ook die eigenaren en ruiters zijn er van overtuigd dat ze het goed doen en dat ze gelijk hebben. Dat is misschien ook wel een beetje mens eigen om te denken dat je het zelf goed weet en paardenmensen hebben dat nog niet een beetje erger.
Je eigen normen en waarden lijken altijd te kloppen en daarin is het al moeilijk om te kijken naar de mening van andere mensen laat staan naar de situatie van een dier die zich nauwelijks kan uitdrukken.
In de geschiedenis zijn er veel dingen geweest die heel lang normaal zijn geweest wat we nu totaal niet meer kunnen begrijpen. En de meeste van die dingen zijn niet zonder slag of stoot veranderd. Kijk naar de hele zwarte pieten discussie waarom houden mensen zich zo enorm vast aan tradities als die tradities anderen kwetsen? Diezelfde tradities zijn een reden waarom ze in Spanje nog altijd stierenvechten en ze er tot 2002 een geit van een kerktoren gooide. In de ogen van de meeste mensen volledige waanzin maar als je maar dicht genoeg bij het vuur zit wordt het blijkbaar normaal.
En misschien zitten we in de paardensport met zijn allen wel een beetje te dicht bij het vuur. Ik was een tijdje geleden nog op een grote wedstrijd en verbaasde me weer over wat allemaal normaal gevonden wordt. Niet alleen dat het normaal gevonden wordt door de ruiters maar dat het blijkbaar ook door de juryleden gewaardeerd wordt.
Maar het probleem ligt zeker niet alleen in de topsport. Op de gemiddelde pensionstal hoor je niets anders dan paarden die "puberen", er "gewoon" even doorheen moeten en heel veel smoesjes om dingen voor zichzelf goed te praten. Slechte verzorging, niet passende zadels, gefrustreerde ruiters, kreupele paarden. Ik zie ze helaas heel veel en bijna altijd is er wel een reden waarom de mensen die er dichtbij staan het normaal vinden.
Nu denken jullie misschien dat ik aan het einde van die niet zo opbeurende verhaal met een super eindconclusie ga komen over hoe alles anders moet worden. Maar helaas ik heb echt niets waarmee het anders kan worden. Het zit in de mensen om zo te zijn vrees ik. Dat is ook waarom er oorlogen zijn en heel veel meer ellende op deze wereld. Ik kan alleen maar zeggen dat je naar alles en iedereen om je heen moet kijken zoals je graag zelf ook bekeken wil worden. En dat je iedereen om je heen moet behandelen zoals je zelf ook behandeld zou willen worden. Luister naar elkaar, leer van elkaar, respecteer elkaar. Laten we op die manier proberen om de sport weer een stapje beter te maken en het welzijn van de paarden te verbeteren.