Geplaatst Blog
Dekens en gedoe
Hoi! Mijn naam is Isabel en ik ben één van de bloggers voor Bokt. Voor mij een perfecte combinatie tussen mijn twee passies: schrijven en paarden. In het dagelijks leven studeer ik docent Engels op het HBO, maar ik doe ook de instructeursopleiding bij de 2Lazy7 Ranch. Met mijn blogs neem ik jullie mee in mijn missie om natuurlijk paarden trainen en houden gemeengoed te maken. Joep is mijn voskleurige vriend, een tienjarige arabier. In maart 2018 is hij (met flinke rugzak) bij mij gekomen maar inmiddels helaas met vervroegd pensioen. Deze maand vertel ik jullie over de winter die weer in aantocht is. Want dat is mijn favoriete seizoen, maar mijn paard gaat hier niet in mee.
Dit is een column die ik vorig jaar voor mijn eigen plezier heb geschreven. Maar het slaat natuurlijk ook op vorige week.
Ik strompel over de track in mijn knalgele regenjas. Mijn mascara loopt over mijn wangen en de regen
Hoe je het ook went of keert - regen blijft niet leuk
stroomt uit de lucht. Zelfs mijn regenjas begint een beetje te lekken, maar dat is ook niet zo gek. Ik heb hem voor drie euro bij de Primark gekocht. Mijn lenzen worden zwart om de randen door de rivier van mascara en eyeliner en alle paarden staan ongezellig met hun kont in de wind. Allemaal behalve Joep. Hij staat in de schuilstal.
In de schuilstal
Na nog een paar meter strompelen door de regen loop ik de schuilstal in waar Joep in zijn eentje staat. Hij kijkt mij verbaasd aan. “Waarom kom je met dit verschrikkelijke weer naar mij toe?”, lijkt hij te denken. “Ik sta lekker binnen.”
Hij kauwt langzaam het snoepje dat ik hem voer weg en blijft mij aanstaren. Het heeft al de hele dag geregend, maar Joep is nog helemaal droog. Dat is best knap, dat moet ik hem nageven. Ik heb nog nooit een paard gehad die niet gewoon buiten in de regen gaat staan. Ik heb nog nooit een paard gehad die zo verdomde eigenwijs is dat hij liever de hele dag alleen staat om stro te eten dan dat hij samen met zijn vrienden buiten hooi gaat staan eten. Het gaat al het hele weekend zo. Al drie dagen staat meneer passief agressief stro te eten en vandaag ben ik naar stal gekomen om mijn verlies te laten zien: hij krijgt een deken.
Achteruit door de regen
Joep loopt niet door regen. Hij wil geen regen in zijn ogen krijgen en als het even kan, blijft hij gewoon droog. Dat hij sneller gaat als hij vooruit loopt heeft hij nog niet begrepen, dus loop ik voor de derde keer dit weekend achteruit de schuilstal uit om naar de poetsplaats te gaan. Daar hangt mijn verlies al klaar – een mooie, dure Bucas-deken. Eenmaal terug op stal (ruim driehonderd meter achteruit door de regen) krijgt hij zijn deken en loopt vervolgens dribbelend – met zijn hoofd tevreden in de regen – door de regen terug naar de kudde.
Paard natuurlijk of paard gelukkig?
Ik hou niet van dekens. Ik ben helemaal voor het Paard-Natuurlijkstraatje. Ik geloof in de vacht van mijn paarden en als het even kan, staan ze zonder deken. Ze hebben geen ijzers, ze krijgen alleen vitaminebrokjes en hooi. Ze staan gewoon buiten in de regen en wonen heel het jaar rond op een paddock paradise waar ze kunnen klieren en spelen met andere paarden. Het allerbelangrijkste vind ik dat mijn paarden blij en gelukkig zijn. Dat mijn paarden lol hebben in hun leven en dat ze gezond blijven. In het geval van Joep betekent dat een deken – ook al kan ik dan rekenen op een hoop ‘gezeik’ van de mensen uit ‘mijn’ stroming. Ik doe niet meer dan mijn best en als mijn paard gelukkiger is met een deken – dan zorg ik daarvoor. En toch baal ik. Wat vind ik het jammer dat hij niet heerlijk in de modder kan rollen, wat ontzettend jammer dat hij altijd ingepakt staat en wat ontzettend stom dat mijn paard het niet eens is met mijn manier van paarden houden. Gelukkig hebben we een compromis: de deken. En nu heb ik een blij paard. Een paard dat in de regen blijft staan met de rest van de kudde en een paard dat gaat liggen rollen in de modder. Hij wordt er niet nat en vies van, maar gedraagt zich wel meer als paard dan als wassenpop en dat is mijn doel.
Het moraal van het verhaal: luister altijd naar je paard. Pas dan heb je een gelukkig paard én dat is mijn echte stroming.
Rollen in de modder gaat het beste met een deken - aldus Joep
Ik dacht "kweek maar vacht". 