Blog
Wie ben ik? Marijke, 44 jaar. Orun instructrice, begonnen als springruiter en inmiddels omgeturnd naar dressuur. Afgelopen jaar heb ik met Adjudant en MDG Equestrians Connecticut Grand Prix gereden en met Eros L Lichte Tour. Ieder maand schrijf ik over wat me bezig houdt en verbaast in de paardenwereld.
Bokt zocht bloggers en ik denk er al jaren aan om te gaan bloggen dus één en één is twee zou je denken. Of toch niet?
Nee zeker niet want er gaan gelijk honderd doemscenario's door mijn hoofd. Wat zullen mensen ervan denken, straks vinden de mensen me op Bokt stom omdat ik fanatiek wedstrijden rijd, straks vinden de pro’s me stom omdat ik een blog op Bokt schrijf, straks…
Zo ben ik helemaal niet. Ik ben niet bang om nieuwe dingen te proberen, ga zonder veel stress op wedstrijden, geef clinics zonder dat ik bang ben om iets onzinnigs te zeggen. Ik ben 44 jaar, heb twee paarden zelf opgeleid naar de Grand Prix, heb vroeger internationaal gesprongen. Moet ik nou echt bang zijn over wat iedereen van me denkt? Toch verandert het internet me in een onzeker meisje dat bang is om verbaal klappen te krijgen.
De afgelopen weken heb ik de Facebook reacties op een aantal nieuwssites gevolgd en dan zie ik dat die angst niet helemaal ongegrond is. De anonimiteit zorgt ervoor dat mensen dingen zeggen en schrijven waarvan ik bijna zeker weet dat ze dat in de buitenwereld niet doen. Gelukkig maar want daar wordt het niet gezelliger van. Maar waarom doen we het dan wel op internet? Waar vervaagt die lijn? Als ik in de auto zit dan scheld ik best wel eens als ik vind dat iemand in de weg rijd, in de supermarkt heb ik diezelfde irritatie maar houd ik mijn mond want natuurlijk ga ik iemand niet kwetsen omdat ze in de weg lopen en ik toevallig haast heb. Het lijkt soms wel alsof het internet een grijs gebied is waarbij de scheldende partij zich niet realiseert dat de andere kant het echt wel gaat lezen.
Maar waarom hebben zoveel mensen de behoefte om zo te doen? Op wedstrijden zie ik met regelmaat dingen gebeuren waar ik als paardenliefhebber niet heel gelukkig van word. Soms denk ik dan dat ik de dialoog aan zou moeten gaan met die ruiter, sterker nog ik denk dat eigenlijk iedere keer als ik zoiets zie. En ik heb het nog nooit gedaan. Ik durf die stap niet te zetten want ik wil die persoon niet kwetsen, aan de andere kant zie ik echt wel dat er iets moet gebeuren om de sport weer een duwtje de goede richting in te krijgen. Ik zeg niets en niemand zegt iets. Niet over die neusriem die te strak zit, niet over dat paard wat helemaal overstuur is omdat de ruiter er teveel druk op zet en niet over die ruiter die echt te zwaar is voor dat paard. Waarom zeggen we daar niets? Ik weet zeker dat als we op een goede manier de dialoog met elkaar aan gaan op wedstrijd er echt wel dingen gaan veranderen. Uiteindelijk zijn we allemaal begonnen met paardrijden omdat we paarden zo geweldig leuk en lief vinden en in ons allemaal schuilt ergens van binnen nog altijd dat Penny meisje dat helemaal gek van paarden is. Bij de één misschien iets dieper verstopt dan bij de ander maar ik weet zeker dat we allemaal de liefde voor paarden hebben en als we ook een beetje lief tegen elkaar doen dan worden we er allemaal beter van.
) dan komt die dialoog hopelijk vanzelf wel terug.
Mel, mijn stoere OTTB
