Blog
Foto: Quintaenjojo
Waarom doen we wat we doen: Fokken of gokken
Ken je dat gevoel? Dat jouw paardje wel heel bijzonder is, zo zijn er geen twee!
Zo was ik laatst bij een goede kennis, die dat gevoel naar haar paardje heel sterk heeft, een merrie, kruising haflinger/New forest en nog iets. In haar ogen een ‘once in a life time’ paard, die toch echt voor het nageslacht veiliggesteld moet worden, dus…op speed date voor een hengst en zo werd de merrie succesvol gedekt.
Nu gun ik een ieder zijn wens of droom, kan me goed inleven in een ander, dus begrijp het wel.
Maar snap ik het? Nee, niet echt eigenlijk.
Aangezien ik nu eenmaal een denker ben en graag analyseer zet het mijn brein weer aan het werk.
Haar beeld van haar paardje en het mijne staan lijnrecht tegenover elkaar. Zij ziet een braaf, rustig, mooi en lief paard en ik zie een 13-in-een-dozijn paardje, luiïg en een niet in verhouding staand, scheef lijf. Begrijpelijke verschillen, want zij kijkt met liefde en ik kijk neutraal.
Zij ziet het perfecte veulen al rond huppelen en ik zie verzwakking van het paardenras.
Fokken vanuit emotie.
Kan het leiden tot dit beeld in je wei? Dit is natuurlijk overdreven gefotoshopped, maar wie weet...
Door de eeuwen heen is er met het paard natuurlijk heel wat gefokt en gekruist door de mens, alleen, waren de beweegredenen toen niet anders? Kijk je niet heel anders naar je toekomstig fokproduct als je leven ervan af kan hangen in oorlogstijd? Of als het je toekomstige trekpaard wordt en je akker tegen een bergwand aanligt?
De Romeinen stuitten lang geleden op onze fries, volgens gevonden documentatie en zagen een geweldige toevoeging op hun inlandse paarden qua kracht en dapperheid, dus gingen ze fokken met onze Nederlandse trots om het perfecte oorlogspaard te realiseren.
En ik kan me zo voorstellen dat elke ‘beroepsgroep’ daar zo naar keek, ieder met het oog op het fokken van een paard die nog sterker of sneller of dapperder was.
Zo zijn we gekomen tot de rassen die we vandaag de dag kennen, met elk een talent op een ander vakgebied en een lijf wat perfect past in het gebied waar dat vak uitgeoefend werd.
Maar nu zijn de omstandigheden voor dat werkgebied drastisch veranderd voor het paard en zeker in ons land. Wij hebben in de meeste gevallen ons paard niet meer nodig om geld in het laatje te brengen en zo veranderen dus ook de fokbelangen, op zich niets mis mee, of toch…?
Nu het paard veel minder een rol speelt in het overleven van de mens en meer een aanvulling is, worden wij dan veel minder kritisch? Gaat het tegenwoordig meer om een mooi koppie, dan om vier gezonde pootjes? En de kleur? Hoeveel paardeneigenaren vinden de kleur van een fokproduct veel belangrijker dan hoe het paard technisch in elkaar zit? En onze roze bril? Kunnen wij in het jaar 2019 nog neutraal naar ons paard kijken of het wel verstandig is om er mee te fokken?
Accepteren we het als een ander daar negatief over oordeelt? Of zien we dat als een persoonlijke aanval?
Uiterlijke aspecten zullen door de eeuwen heen altijd wel meegespeeld hebben, maar zal toch nooit de boventoon gevoerd hebben. Wat heb je aan het mooiste paard als het tijdens een veldslag de traagste is? Of het trekpaard met die unieke kleur, die de ploeg niet trekken kan?
Nee, volgens mij moet fokken gaan over verbeteringen, versterken van het ras. Dus vraag ik mij soms af of we het fokken niet over moeten laten aan degene die er écht verstand van heeft. Die persoon die in de toekomst van het veulen kan kijken, die zonder roze bril en emoties paarden beoordeelt, het ras kan verbeteren, die advies van andere fokkers accepteert, nadenkt over gevolgen en bovenal, fokt uit belang van onze prachtige paardenrassen!
Kiem Streefkerk
Mel, mijn stoere OTTB
Ik heb hier een prachtvoorbeeld lopen van eentje gefokt door iemand die zichzelf als fokker al meermaals bewezen heeft dat fokken hoe dan ook gokken is. 
