Geplaatst Blog, Bokt community
Bokker San is door de Nieuwsredactie uitgenodigd om te bloggen voor Bokt. Sandra werkt parttime als communicatieadviseur bij een gemeente en geniet in haar spaarzame vrije tijd van haar grote paardenvriend Piet. Daarnaast is Sandra gedragsdeskundige voor paard en mens en volgde hiervoor de opleiding bij 2Moons. Exclusief voor Bokt zal Sandra ons meenemen in haar dagelijkse praktijk van paardengedrag en -problemen en geeft ons aan de hand van praktijkverhalen tips, deelt haar inzichten en leert van een probleem een kans te maken.
Vorige blog: [BO] Sandra Blog 6: Jong geleerd is oud gedaan
Foto: Kathleen van Winden
Ik pas niet in een hokje. En eerlijk is eerlijk… ik wil er ook niet in. Ik ben daar niet de enige in. Veel mensen hebben een allergie voor hokjes denken. Volgens mij komt het vooral doordat het een ander is die jou in dat hokje stopt. Zelf heb je er niks over te zeggen. Het oordeel is er al voordat je er erg in hebt. ‘Oh… dus jij bent een (vul zelf maar in).
Veilig in mijn hokje
Vroeger paste ik prima in een hokje als ik even terug denk. Ik was een dressuurmeisje en om maar even alle bijbehorende denkbeelden en vooroordelen op te sommen; Mijn paard stond (een groot deel van de dag) op stal, werd in de winter geschoren, had een deken op en hoefijzers onder. We zagen er vaak keurig verzorgd uit en mijn kleding matchte 9 van de 10 keer wel met het dekje wat mijn paard op kreeg. Mijn paard was dressuurgefokt en schrok al van een bewegend grassprietje. Buitenrijden deed ik nauwelijks. Hoogstens een rondje stappen en alleen wanneer er iemand met me mee ging. Ik trainde in de bak (buiten dat dan weer wel) en een hindernis daar reed ik liever omheen. Duidelijk toch… schoolvoorbeeld dressuurmeisje en ik vind er nog steeds niks mis mee.
Buiten mijn comfortzone
Toch doe ik het nu wel anders. Dat is eigenlijk heel geleidelijk gegaan. Door dingen die ik heb geleerd, maar soms ook doordat het leven er ineens ingrijpend anders uit komt te zien. In je paardencarrière hoor, lees en leer je dingen die je vormen. Soms gelijk… en soms duurt het even. Dertien jaar geleden kwam ik in aanraking met 2Moons voor mijn paard dat wat lastig laadde en een paar jaar later nog eens voor wat schriktraining. Ik leerde meer over paardengedrag en heb er ontzettend veel aan gehad binnen de context waar ik voor kwam; de trailer en de wedstrijdring. Toch is er op dat moment een zaadje geplant in mijn hoofd. Waarschijnlijk versterkt door allerlei andere manieren waarop (natuurlijk) paardengedrag steeds meer onder mijn aandacht kwam. Mijn oriëntatie werd steeds wat breder en steeds meer ging ik nadenken over wat mijn keuzes voor mijn paard betekenden. Ik verhuisde mijn paard naar een stal waar ze hele dagen buiten kon zijn en combineerde dat met nog altijd fanatiek dressuur rijden. Ik merkte dat ik steeds meer variatie aan ging brengen, vaker ontspannen buiten ging rijden en maakte uitstapjes naar het springen en de cross. Ver buiten mijn comfortzone en soms doodeng. Maar ging allemaal prima samen en versterkte eigenlijk alleen maar onze band.
Foto van mijzelf
Mijn wereld op zijn kop
Uiteindelijk stond de wereld voor mij even op zijn kop. Ik raakte mijn paard plotseling kwijt. Ze raakte ernstig geblesseerd en ondanks verwoede pogingen kwam ze er niet meer bovenop. Ik heb er ongelofelijk veel verdriet van gehad. Even was ik er helemaal klaar mee, maar de paarden lieten me niet los. Ik wilde wel terug de paarden in, maar niet meer zoals het was. Ik liep tegen de opleiding tot gedragsdeskundige aan en toen vielen alle stukjes op zijn plek. Dat ging ik doen! Verder leren zodat ik mensen kan begeleiden en paarden helpen. Het verschil maken daar waar het voor mij ook ooit begonnen is. Wat ik leerde gebruikte ik in de opleiding van wat jonge paarden waar ik mee aan de gang mocht. Zo deed ik meteen mooi veel praktijkervaring op. Ergens aan het einde van dat eerste jaar zonder eigen paard kreeg ik een berichtje van mijn jeugdinstructrice. Zij had een paard voor mij staan en dacht dat wij wel zouden matchen. Zo kwam Piet(je) op mijn pad. Een enorme ruin, weinig mee gedaan door tijdgebrek en hij was nou juist zo dol op aandacht. Het klikte goed en hij bleef bij mij. Ik ging weer lekker dressuurmatig aan de slag. Toch voelde ik die oude wedstrijddrive niet. Het trainen pakte ik wel heel serieus op, maar wedstrijden… dat kwam er niet van. Misschien toch, omdat dat voor mij teveel bij mijn vorige paard hoorde. Ook met hem pakte ik af en toe een sprongetje mee en maakte ik plannen om te beginnen met crossen. Ondertussen rondde ik mijn opleiding af en begon ik mijn eigen bedrijfje. Nog altijd zie ik dat echt als erfenis wat ik van en met mijn merrie heb mogen leren.
Foto: Anthea den Hollander
Foto van mijzelf
Helaas volgde toen een volgende ingrijpende gebeurtenis. Mijn paard kreeg een ongeluk. Tijdens het buitenzetten was hij in een hek terecht gekomen. Ik kwam tegelijkertijd met de dierenarts op stal aan en we konden meteen door naar Utrecht. Na een aantal ingrepen en een maand verblijf in de kliniek mocht hij weer mee naar huis. Het was alleen onduidelijk in hoeverre het goed zou komen. In diezelfde tijd verkochten wij ons huis en verhuisden we naar de kust. Daar begonnen we een heel nieuw bestaan. Mijn paard staat nu 365 dagen in het jaar overdag buiten in een kudde en in de nacht in een eigen schuilstal met uitloop. Hij is inmiddels weer behoorlijk goed hersteld. Hij draagt geen hoefijzers meer. Niet omdat ik tegen hoefijzers ben, maar omdat het continu hoefijzer rapen was. En ergens dacht ik… heeft hij ze nou echt wel nodig? Op blote voeten gaat ook niet helemaal goed is gebleken, dus gebruiken we nu hoefschoenen. We maken bijna dagelijks flinke buitenritten en gaan lekker naar het strand. Inmiddels begint het toch wel weer te kriebelen. Wie weet… wagen we ons ooit weer eens in de ring. Maar niet voordat ik heb laten uitzoeken of hij dat lichamelijk wel kan. En kan het niet… dan blijft het zoals het is.
Welkom in mijn hokje
Sommige dingen zijn hetzelfde gebleven. Ik vind de sport nog steeds machtig mooi. Ik jureer al ruim 10 jaar. Ik rijd nog steeds gewoon paard. Ik train nog steeds met veel plezier paarden en geef les. De manier waarop en de focus is alleen wel een beetje veranderd, maar dat is niet erg. Plezier en respect voor paard en ruiter zijn voor mij het allerbelangrijkst. Respect heb ik ook voor iedereen die andere keuzes maakt. Respect voor ruiters die, net zoals ik jaren geleden, niks met horsemanship hebben, maar wel mijn hulp inschakelen om op een vriendelijke manier een probleem op te lossen. Ook zij hoeven niet in een hokje. Inmiddels voel ik me een recreatieruiter, maar wel eentje met een passie voor de sport en voor horsemanship. In mijn beleving gaat dat prima samen. Het allerbelangrijkste; ik word er gelukkig van. Ik hoef niet in een hokje, maar als ik dan toch in een hokje moet… dan is iedereen daar van harte welkom.
