Geplaatst Bokt community
Deze maand in Bokkers vertellen lezen jullie het verhaal van wortel115, een jaar geleden verhuisde zij samen met haar man en dochtertje naar Australië.
"Ik zal mij even kort voorstellen voor degenen die mij niet kennen. Ik ben wortel hier op bokt. 30 jaar, getrouwd en samen met mijn man, dochter (3) en hondje naar Australië verhuisd in april 2016. Bijna een jaar geleden dus.
Onze droom is het hebben van een akkerbouwbedrijf. Na wat research (lees 5 jaar) hebben we besloten dat Nederland en eigenlijk ook Europa het niet gaan worden voor ons. Het is erg moeilijk om hier een echt groot akkerbouwbedrijf te vinden, laat staan het te kunnen betalen. Na weer wat zoekwerk kwamen we op 2 opties uit Australië of Canada. Omdat we beiden iets meer neigden naar Australië hebben we een ticket geboekt en globaal uitgestippeld wat we wilden zien en waar. Dit veranderde echter al op de 3e dag. We hadden een uitzendbureau bezocht onder het mom van we zijn hier nu toch en rondvragen kan altijd. Deze belde de volgende dag al terug. Een akkerbouwbedrijf in de staat Victoria zocht een manager.
We zijn naar dit bedrijf gereden, hebben een rondleiding gehad en zijn een paar dagen later daar gaan bbq-en. Maar ja, wij hadden nog helemaal geen visum aangevraagd omdat we nog aan het oriënteren waren. Deze boer/werkgever stelde een sponsorship voor, wat betekent dat mijn man minimaal 2 jaar hier zou kunnen werken als manager en ondertussen leren over het klimaat, grondsoort en werkwijze. Dit is namelijk wel even wat anders dan wat we in Nederland kennen. Zo gezegd, zo gedaan. Wij zijn naar huis gegaan en hebben al onze papieren geregeld. 4 maanden later waren we terug.
Wennen was het wel, om in een 'dorp' te wonen waar letterlijk 5 huizen staan. Verder rood zand, heuvels en wat bomen. Op een 6000 hectare boerderij. Even voor boodschappen naar de stad kost je een halve dag. De dichtstbijzijnde stad, Swan Hill, is 70 kilometer enkele reis. Ik breng Liselotte nu 1 keer per week naar school op 20 kilometer afstand, waar ook 3-jarigen al een uniform aan hebben.
Omdat het toch wat paard gerelateerd te houden
. Ik doe naast mijn werk als hulpkok wat paarden beleren en omscholen. Verder heb ik een Engels Volbloed ruin van 12 jaar en sinds kort een 4-jarige Welsh x Arabier voor Liselotte. Verder staan er een shet en een quarter horse aan huis. Ik rijd vooral voor mijn plezier lekker buiten, wat dressuur en springen in de rijbaan en maandelijks naar de rijvereniging. Ik merk dat het wel een heel verschil is met Nederland. Op de rijvereniging is het hier heel normaal om de hele dag te blijven. Er zijn dan ook ruim voldoende kleine paddocks waar je je paard met een emmer water in zet. Ook thuis staan de meesten niet op stal maar gewoon het hele jaar door in de wei met vriendjes. Hier bij ons ligt het niveau ook echt wel een stuk lager. Wedstrijden van de rijvereniging stellen weinig voor het hoogste niveau is vergelijkbaar met L-niveau. Als je echt serieus wedstrijden wilt rijden kan dat wel, maar meer richting de grote steden, wat vanaf hier niet echt haalbaar is.Voor nu geen concrete plannen om terug te gaan naar Nederland. Misschien dat we in 2018 op familiebezoek kunnen."
