Eerdere blogs:
[VN] [Blog] Het verzorgen van paarden en mezelf met HMS
[VN] [Blog] Ontspanning, een 'must' in het zadel
Paardrijden en verzorgen met HMS is vervelend. Het blokkeert regelmatig je plannen. De gevolgen van HMS vallen in veel gevallen weg te trainen of aan te pakken met de juiste behandelingen. Voor de een werken massages, de ander moet een goede balans vinden en een derde heeft de juiste cardio-oefeningen nodig. Mensen met gewrichtsklachten zijn ook zeker niet over een kam te scheren. Er zijn immens veel verschillende soorten klachten, symptomen en namen voor alles rondom de aandoeningen reuma/hypermobiliteit/Ehlers-Danlos/fibromyalgie. De een wordt er lenig van en ontwricht om de minuut een vinger of schouder. De ander loopt rond als een hark omdat het op de spieren slaat. Beiden zijn niet erg prettig. Gelukkig is er met beiden wel beter te leven tegenwoordig.
Magnesiumtabletten of -capsules zorgen er voor dat mensen met slappe gewrichten minder last van spierpijn hebben. Een juist matras en goeie zetels beperken de onnodige rug- en stuitpijnen. Braces geven soms net die extra stevigheid. Ruiterfitheid en ruiterbalans zijn door middel van flexchairtrainingen en cardio-oefeningen een nieuw onderwerp in de paardenwereld. Zeker voor ruiters met beperking belangrijk om naar de uiterste mogelijkheden te kunnen streven. Of dit uiterste nou een stevige buitenrit is of een internationaal debuut, beiden moeten in principe even haalbaar zijn. Nu is dit laatste natuurlijk wat minder haalbaar, even realistisch blijven! Maar dat ik er langer over doe om mijn doelen te bereiken, betekent niet dat ik het er zo bij moet laten!
Belangrijk voor ruiters met een ‘kleine’ beperking, is dat de balans op de juiste plaats zit en er een voelbare ontspanning is. De aura die rondom de combinatie hangt, hoort rustig en op elkaar gericht te zijn, zodat er geen dingen worden geforceerd. De valkuil voor veel ruiters met een beperking is om spieren aan te spannen die niet aangespannen hoeven te zijn. Ik span zelf mijn onderste rugspieren aan, maar laat hier vaak mijn buik buiten, waardoor ik geforceerd en scheef zit. Nu denk je dat ik daar dan gewoon aan moet werken, maar omdat deze spieren zo rondom mijn gewrichten zijn gewikkeld, moeten deze spieren eerst weer in verhouding komen ten opzichte van elkaar! Het is dan ook vaak zo dat ik zelf niet weet wat ik verkeerd doe. Ik snap nooit wat ik nu verkeerd aanspan of überhaupt aanspan. Dit kan enorm confronterend zijn.
Gelukkig ben ik zelf al erg tevreden met wat ik bereikt heb. De doelen die ik heb gesteld, zijn grotendeels afgevinkt. Ze laten mij weer een stukje dichterbij mijn finishlijn staan. Ik train voor mijn buikspieren en stabiele bekken zodat ik mezelf niet teveel lichamelijk pijn doe en blesseer. Het veel afwisselen van houding zonder te overbelasten, is een uitdaging voor mij. Het klinkt voor een gezond persoon misschien onrealistisch dat er pijnklachten kunnen ontstaan van liggen. Juist liggen en zitten doet vaak zeer, máár: lang staan of op één heup leunen mag ook weer niet.
Enkele weken geleden werd ik door een eigenaar met een veertienjarige Indoctro merrie benaderd. Zeker na de tuiger waar ik vanaf kom is het wennen, héél erg wennen. Ze meet zo'n twintig centimeter kleiner, is wat meer getalenteerd maar wel totaal anders. Natuurlijk maakt zo'n grote kans me blij, ik kan verder bij waar ik gebleven was en mag nu ook wedstrijden gaan rijden. Perfect dus! Het is een enorme overstap, dit paard zit makkelijk door, reageert goed op de buitenteugel, kan los door het lijf lopen en heeft ook nog eens meer looplust. Waar zitten die knopjes? Hoe lang duurt het voordat ik er achter kom en heeft dit haast? We trainen nu gewoon op B niveau en pakken af en toe een stukje wijken of achterwaarts mee. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me heel afstandelijk voel richting deze merrie, ze is het tegenovergestelde van mijn oude verzorgpaard (wat tevens echt een droompaard voor me was). Er zijn wetenschappelijke verklaringen op internet gezet waarin staat dat een ander symptoom van HMS depressie en overgevoeligheid is. Of ik dit geloof weet ik niet, ik noem mezelf gewoon eerder 'emotioneel-zwak' en hoef hier absoluut geen excuus bij te verzinnen. Het is nu gewoon trainen, trainen en nog eens trainen. En dat gebeurt natuurlijk niet zonder instelling, dus ik loop nu met de instelling 'teamwork makes dreamwork' rond! Ook deze lieve merrie Valencia spoort me weer aan te gaan schrijven en mijn eigen lichaam op peil te houden, dus hierbij wil ik haar eigenaar en mijn supportende moeder bedanken voor deze kans! We trainen nu twee keer per week en ik merk dat we elke keer beter gaan. Twee keer is voor mijn lichaam nu ruimschoots genoeg en doe ik ook niet langer dan anderhalf uur.
Te lang rijden is dan ook niet erg handig en veroorzaakt een zeurende pijn, een soort branderig gevoel. In kleinere gewrichten is dit gevoel vaak verdovend en lijken mijn vingers vaak verlamd. Het is dus niet zo’n voordeel om mijn voeten in mijn nek te leggen, of mijn schouders te ontwrichten. Mensen zeggen vaak dat ze graag zo soepel zouden willen zijn als ik ben: ik ruil graag! Ach, dat hoeft ook weer niet! Ik ben dit gewend en kan me het niet anders voorstellen. Daarom houd ik het ook bij me tijdens het rijden en bespreek ik dit alleen met de instructrice of eigenaar van mijn bijrijdpaard. Dit maakt het al makkelijker. Sommigen krijgen na het rijden een uitgebreid verslag. De rest hoeft niets meer dan de titel te horen. Dat was mijn instelling, totdat ik me bedacht dat het een interessant onderwerp is en ook de gezonde ruiters aan kan zetten voor hun ruiterfitheid te zorgen.
AlwaysH ga zo door. 
