Paarden kunnen tellen. Dat wisten we van Slimme Hans, het wonderdier dat rond 1900 furore maakte door met slagen van de hoef de uitkomst van een som aan te geven. Hij viel door de mand, hij reageerde louter op subtiele aanwijzingen van de baas. Maar Hans neemt nu postuum revanche, met het tellen van appels.
Psychologen stopten goed zichtbaar voor de dieren appels in twee ondoorzichtige emmers. Daarna moesten de proefpaarden met de snuit aangeven uit welke emmer ze wensten te eten, terwijl ze de inhoud ervan dus niet meer konden zien. En? De paarden waren niet gek, ze verkozen de emmer met twee appels boven die van één, en namen liever een emmer met drie in plaats van twee. Ook gaven ze meer om twee appels dan om één die twee keer zo groot was. Blijkbaar blijven kleine aantallen even in het werkgeheugen hangen en kunnen ze vergelijken. Maar de keuze tussen vier en zes appels bleek te lastig.
Ik wist dit al langer, er is eerder onderzoek naar gedaan en toen heb ik het zelf ook uitgeprobeerd, maar anders. Als je bv drie appels of penen in de stal gooit, zal een paard niet blijven zoeken of er toevallig nog een is nadat hij de derde heeft gegeten. Ze weten dus heel goed hoeveel ze er moeten zoeken. Ik zou ook niet weten waarom ze niet zouden kunnen tellen?