www.nieuwsblad.be
Een jaar geleden sloeg het noodlot toe voor Piet Imschoot. Tijdens een lesopdracht werd hij door zijn paard tegen een muur geslingerd en raakte verlamd. Zijn collega's van Katho campus Torhout organiseren komende zaterdag een benefiet.
Piet Imschoot (49) maakte zich een jaar geleden klaar voor een lesopdracht paardrijden. Een moment dat zijn leven zou veranderen.
'Het gebeurde op een maandag tijdens de opwarming', vertelt Piet. 'Tijdens het weekend hebben de paarden weinig beweging. Mijn paard had een overschot aan looplust en energie. Het nam voluit de benen en ging met mij lopen. Ik was totaal verrast. Ik had het nog nooit meegemaakt en wist direct dat ik geen schijn van kans had om in het zadel te blijven. Op het einde van de binnenpiste nam het paard de bocht en slingerde mij tegen de muur. Ik was een tijdje bewusteloos. Toen ik bij bewustzijn kwam, wist ik onmiddellijk dat ik verlamd was. Het ergste waar elke ruiter voor vreest, was mij overkomen.'
In het ziekenhuis kwam men al snel tot de diagnose: een trapsgewijze dwarslaesie van de ruggengraat.
'Drie ruggenwervels ter hoogte van de navel stonden totaal los elkaar, waardoor de geleidingsfunctie van de zenuwen was onderbroken. De verlamming vanaf die plaats naar onderen toe is volledig. Ik heb nog steeds niet naar de foto's durven kijken. Het moet een vreselijk beeld zijn. De meeste mensen denken dat ik enkel niet meer kan lopen, maar het zijn niet enkel mijn benen die verlamd zijn. Ook mijn buikspieren en sommige organen werken niet meer.'
'Maar de grootste ergernis is de pijn. Het is niet omdat je verlamd bent, dat je op die plaatsen geen pijn meer voelt. Het is een soort fantoompijn. Vergelijk het met iemand van wie een duim is geamputeerd, maar die nog steeds voelt dat die duim er is. Ik voel ijskoude rillingen alsof ik in een ijsbad ben ondergedompeld. Ik ben in behandeling bij de pijnkliniek in Gent, maar veel weten ze nog niet over die pijn. Medicatie bestaat er niet voor. Men probeert combinaties van medicijnen om die pijn tegen te gaan. Het nadeel is echter dat er bijwerkingen zijn. Daarom probeer ik zo weinig mogelijk pillen te nemen. Ik verbijt nog liever de pijn, want ik heb een grote hekel aan die bijwerkingen.'
Sinds juni is Piet weer thuis. 'Ik jureer alweer nationale competitiewedstrijden dressuur en hoop ook weer te kunnen lesgeven. Zo'n benefiet geeft mij een enorme stimulans, niet alleen financieel maar ook mentaal. Vooral omdat het uit een hoek komt waarvan je het niet direct verwacht', besluit Piet.