Ik wens alle nabestaande veel sterkte en een mooie dienst morgen.
Vandaag stond ik op stal te praten met een verre familielid van Jan. Hij vertelde een mooi verhaal over Jan dat ik jullie niet wil onthouden.
Jan vertelde iedereen die het maar wilde horen (of niet). Dat je nooit zomaar de wei bij een merrie met veulen moet lopen. Nu was er eens een veulen geboren en dat was niet helemaal goed gegaan. het veulen lag op de wei te slapen en de moeder stond erbij. Jan sloop naar het veulen om het toch eens beter te bekijken. Dat had ie natuurlijk niet moeten doen. De merrie merkte Jan op en sloeg hem zo ongeveer de wei uit. Hij had geloof ik een aantal gebroken ribben, gescheurde lever en gescheurde milt. Op een of andere manier is hij naar huis gestrompeld. Daar stond hij met twee handen op de tafel geleund en zei heel droog. "Je moet maar eens 112 bellen want ik doe het niet meer" waarop hij ineen zakte.
Alles is goedgekomen. Wel een poos in het ziekenhuis gelegen. Het is al enkele jaren geleden gebeurt.
Kenmerkend voor Jan, schijnbaar.
We hebben even over hem gesproken en het klonk me in de oren alsof hij een paardenman was in hart en nieren. Nuchter maar vol liefde over 'zijn' trekpaarden ras.