Geplaatst: 19-03-08 21:16 Alles klopt hier wel zo’n beetje. Ondanks de teruglopende belangstelling is de verscheidenheid van “soorten mensen” nog steeds erg groot. Misschien dat het imago daarom zo vaag blijft.
Persoonlijk denk ik dat onbekendheid/onwetendheid, ofwel “een overblijfsel uit vervlogen tijden” hier het probleem vormt. Voeg hierbij een vaak negatief functionerende publiciteitmachine en de niet ontwikkelde marketing functie in een naar binnen, op zich zelf gerichte tak van paardensport in een van oorsprong puriteins aangelegd Nederland en aan meer dan genoeg voorwaarden voor de neerwaartse spiraal, die al in de 70-er jaren van de vorige eeuw werd ingezet, is voldaan. Natuurlijk zijn er nog wel andere factoren, maar die spelen niet zo’n grote rol als de hier eerder genoemden.
Het is sowieso een volkje dat - ook door de eeuwen heen – niet altijd op begrip en instemming van anderen hoefde te rekenen, dat paardenvolk. Anno nu en ook al enige tijd geleden blijkt het paardenvolk ook intern nogal verdeeld. Ongezouten kritiek op aan andere disciplines deelnemende lotgenoten is van alle fora af te scheppen. Vaak is onwetendheid/onbekendheid de grondslag voor een slecht en zelfs tot persoonlijke aanvallen leidend inlevingsvermogen.
Om tot onderling begrip te komen is het handig om even een paar zaken op een rijtje te zetten.
Bij het voltrekken van de industriële revolutie verloor het paard snel zijn voorname plaats tussen de mensen. Zozeer zelf dat een enkeling zich destijds afvroeg hoelang de soort nog zou overleven. Omdat het paard duizenden jaren eerder gedomesticeerd werd om te werken voor de mens, kon je je dat inderdaad afvragen, nu dit weg viel. We weten intussen dat het toch wel goed gekomen is, omdat veel mensen die lijden aan hetzelfde virus zich ontfermd hebben over “het paard”. Zij zorgen ervoor dat het huispaard in deze tijd meer bestaansrecht heeft als “alleen een wandelende biefstuk”.
Hard of ongenuanceerd? Nou, ………….ik dacht het niet. We weten toch allemaal wel een diersoort op te noemen die momenteel met uitsteven is bedreigd, of niet?
Kortom: wij als paardenvolkje hebben zo’n beetje de verantwoording voor het in stand houden van de soort op ons genomen, daar past geen onderlinge verdeeldheid bij. Het moet niet zo moeilijk zijn om een beetje begrip voor elkaar op te brengen.
In vervlogen tijden fungeerde de top van alle takken van paardenport zoals we die nu kennen, veelal als toetssteen van de fokkerij. Dit was een must om de verschillende rassen te verbeteren op langere termijn. Zie het maar als hoe nu een auto, of tractor, of zoals je wilt een vliegtuig door ontwikkeld word. Verbetering door ervaring.
Veruit het meest authentieke van wat hier uit overgebleven is noemen we draf- en rensport. Geloof het of niet maar normen en waarden van vroeger worden hier van generatie op generatie doorgegeven. Je moet dus als “buitenstaander” iets van die normen en waarden van vroeger begrijpen om er zelfs onder voorbehoud mee in te kunnen stemmen. Het voert hier veel te ver om alle normen en waarden van vroeger te bespreken, maar één verdient het om ertussenuit gelicht te worden:
RESPECT VOOR HET DIER.
Dit staat bij de meeste en zichzelf respecterende deelnemers aan de draf en rensport hoog in het vaandel. Niet alleen omdat ze dat prettig vinden, maar ook omdat het al in een ver verleden gebleken is dat zonder respect geen prestaties - op welk niveau dan ook – geleverd kunnen worden.
Uit de oude doos:
Als je ze niet als kampioenen behandeld, dan worden het ook nooit kampioenen.
Of:
Ieder renpaard z’n eigen lakei!
De criticasters in dit topic zouden de moeite moeten nemen om zich daadwerkelijk eens op de hoogte te stellen van de gang van zaken op de laatst overgebleven renstallen. Het zal bij een deel van u zeker voor het begrip zorgen waar ik hier voor pleit. Degenen die dan nog steeds die paar tikken op zondag niet begrijpen, wens ik het beste, voor de anderen geldt:
Tot ziens op de renbaan: (bij voorkeur Duindigt
). U heeft al eerder uw verantwoording genomen, nu kunt u er door uw koersbezoek nog voor zorgen dat er een andere zaak uit vervlogen tijden blijft voortbestaan. Ik weet zeker dat de fascinerende wereld van pondzadels, handicaps, kleine mannekes en vrouwkes, conditierennen, draverijen van meet, startinggates, onberispelijke paardenlijven, plus drie, racing cards, bloedmooie amatrices (voor de liefhebber
) u gaat boeien.Eén waarschuwing is hier wel op z’n plaats:
voortschrijdende kennis en inzicht van het metier kan in enkele gevallen tot verslaving leiden, terwijl een effectieve ontwenningskliniek nog niet gevonden is.
Oh ja, mij kunt u daar herkennen aan mijn onberispelijke gedrag, slordige kleding, maar gepoetste schoenen, een fors postuur en platte vink.
