Suzanne F. schreef:Ik zie vooral veel ellende in de basissport. Daarom ben ik mede gestopt met jureren.
Op hoger niveau zie je ook leed, maar anders. Op laag niveau is het rijtechnisch leed, paarden die loei scheef zijn en helemaal vastzitten. Te zware ruiters die er op butsen. En die doen het allemaal zo goed dan? Want die slaan niet?
De post van Dorine vind ik heel goed. In een perfecte wereld hoef je geen verreden paarden te corrigeren, zijn er geen lastige paarden en werken ze allemaal mee op de lichtste hulpen.
Uiteraard bestaat daar ook leed en in die zin maken we ons we allemaal schuldig aan die dieren rijden, of beter gezegd zelfs houden.
Want dan doen we allemaal op eigen inzicht en middelen.
Maar is nooit perfect.
Nee het rijden in het bos ook niet, dressuur thuis in de bak niet en ook niet op wedstrijd tot en met de klasse Z op basis niveau. Niet met bit en ook niet zonder enz enz.
Toch vind ik als je dan de top van de top ziet rijden, dan horen wij "beginners" toch aan de kant te staan met de kaak aan de grond van: waaauuuuw ik zou willen dat ik dat zo ook zou kunnen.
Ipv, nou geef mij portie maar aan fikkie want dat gedwongen plaatje is niet waar ik naartoe wil.
Niet met losrijden en niet in de ring.
Want kom, het is de top van de top.
Ik heb altijd geleerd dat het er dan uit moet zien of alles als vanzelf gaat.
Nou met de kracht in zowel benen als armen kon ik dat niet ontdekken.
En mij lijkt dat dit prima gezegd mag worden.
En ja gelukkig zien we nu ook dat meer mensen dat ook aan het zien zijn en er een kanteling is naar weer meer harmonie.
Zullen er altijd minder fijne beelden zijn, ja... bij iedereen, ook bij ons, ook in het L, ook bij de top.
Maar het uitgangspunt moet toch die wauw factor zijn waar we allemaal naartoe willen werken.