Wintu schreef:Interessant, misschien vreemde vraag hoor, maar waarom kun je bij een mens dan wel alles onderzoeken zonder in meerdere delen de kist in te moeten, wat maakt dat bijvoorbeeld voor hond of kat anders?
In elk geval de lichaamsbouw.
Een dier dat op 4 poten/benen loopt, heeft beide schouderbladen grotendeels over de borstkas, de borstkas heeft een heel andere vorm, die van de mens is plat (maar daar worden ook het borstbeen en ribben doorgeknipt als ze goed bij het hart moeten komen), bij een hond en een kat is de borstkas diep en veel smaller.
Dus je zult de poot los moeten halen en weg moeten klappen om alleen al zicht te krijgen op de borstkas en vervolgens ribben moeten door knippen (of bij grotere dieren zoals een paard door moeten zagen) om in de borstholte te kunnen kijken.
En bij de achterpoten idem dito. Een liggend dier met ingetreden rigor mortis (lijkstijfheid), daar duw je een achterpoot niet even opzij als je in de buikholte wil kijken.
Overigens wordt ook het grotere werk, zoals het doorzagen van ribben en borstbeen, door de mensen die ik bij pathologie aan het werk heb gezien (faculteit diergeneeskunde Utrecht) altijd met respect voor het dier gedaan.
Dat is geen lomp hak en breekwerk, want daarmee maak je mogelijk juist aanwijzingen kapot waarnaar je opzoek bent.
Dat het resultaat wat lomp oogt, een paard in meerdere stukken, die vanwege het gewicht ook gewoon niet meer "aan elkaar genaaid" kunnen worden (en bij een mens kun je ook nog een en ander verdoezelen met kleding, na de sectie en het weer dichtnaaien, dat lukt bij een hond of kat natuurlijk ook niet), wil echt niet zeggen dat het ook lomp en zonder respect gedaan is.
Maar ik kan me wel voorstellen dat als je dat totaal niet verwacht had en je nog vol in je emotie zit van het plotselinge verlies van je dierbare paard, je dat nogal rauw op je dak kan vallen.