georgeW schreef:We kunnen hier wel uren over discussiëren, maar in wezen is een beperking op wat voor manier een belemmering of moeilijks graad om een bepaalde sport te kunnen uit oefenen. Als iemand hinder ondervindt, omdat hij een been mist met rijden, wordt het nu wel rekening mee gehouden met de Paralympisch...als iemand zijn proefje niet kan doorsturen omdat hij in zijn hoofd de boel niet kan plaatsen...heb je pech??!! Mensen met een verstandelijke beperking zijn meerdere malen getest en er is wel degelijk een duidelijke diagnose, waarin men stelt wat diegene wel of niet zo kunnen (leren).
Ik snap heel goed, dat het erg moeilijk te begrijpen is, voor iemand die er niet dagelijks mee wordt geconfronteerd... Maar probeer je maar eens in te denken hoe het is.....
A. Zoals gezegd, de Special Olympics bestaat momenteel voor sporters met een geestelijke beperking, dus er is wel degelijk een mogelijkheid om hoog niveau te bereiken; tevens met dispensaties etc. Ik weet inhoudelijk verder weinig van dispensaties en ook van het specifieke geval van uw zoon, dus daar kan ik geen uitspraak over doen.
B. Ik snap dat het voor individuele gevallen een emotionele discussie is, maar het gaat hier om algemene regels die voor iedereen passend moeten zijn. Daarom lijkt de discussie dan "onpersoonlijk" of "hard", maar zo is het absoluut niet bedoeld. Ik discussieer in het algemeen, niet "tegen" uw zoon of "tegen" beperkte sporters in welke zin dan ook.
C. Als u goed leest, zeg ik dat er wel degelijk een duidelijke diagnose "beperkt" te geven valt, en eventueel door experts in te delen valt in "playing fields" of zogenaamde grades (zoals nu ook gebeurd). Dat dit nu nog niet (volledig) ontwikkeld is vind ik jammer voor iedereen, ook voor uw zoon.
D. Waarom denkt u dat ik in het dagelijks leven niet met beperkingen te maken heb? Ook ik heb een vorm van autisme die dan wel niet mijn intelligentie of concentratie anders maakt, maar er wel voor zorgt dat ik snel overprikkeld ben, vaak moeilijk met anderen kan communiceren of samenwerken, en moeite heb met ruimtelijk inzicht. Ook dit wordt vaak onderschat door mensen die mij niet goed kennen. Tevens ben ik fysiek beperkt in de vorm van een evenwichtsstoornis en een gehoorstoornis. Ik durf te wedden dat uw zoon meer balans op een paard heeft dan ik ooit zal hebben, zelfs met veel trainen. Dat is niet erg, maar het laat wel zien hoe moeilijk zo'n gradatie is. Uw zoon zou mij fysiek, eh, "in de pan hakken", om het maar zo te zeggen, terwijl ik een proefje best kan onthouden en ook best een trainingsschema voor een paard kan bedenken. Met andere woorden: de centrale vraag moet zijn: hoe maken we dat "equal playing field" ? (en dit is een hypothetische vraag, want ik heb geen enkele behoefte om "hoog" in de paardensport te rijden).
Het is ook verder niet zo interessant, want het gaat hier niet over individuele gevallen maar om hoe er objectieve regels en handvaten gemaakt kunnen worden waardoor iedereen op het gelijkste speelveld mee kan doen, en daarnáást kan er dan naar individuele kenmerken van een handicap gekeken worden. Dat lijkt mij het handzaamst, zoals het ook nu in de Paralympische Spelen eraan toe gaat.