Geplaatst: 17-11-11 14:50 liljebo schreef:Lusitana, in dat onderzoek namen ze de hartslag op van zowel begeleider als paard. Voor zover ik heb begrepen, reageerde het paard al op een lichte wijziging in de hartslag, zonder dat je iets aan de begeleider zag. .
Maar goed... het is doorgaans mogelijk dat het paard verschillen opmerkte, die de observanten niet zagen zoals een spierspanning of een verandering in geur. Moeilijk dus om met zekerheid te zeggen waar ze op reageren. Maar je kunt wel duidelijk stellen dat een paard duizend keer eerder in de gaten heeft als er iets veranderd, zelfs als dat minimaal is, en dat je dus nooit of te nimmer tegenover een paard kunt 'doen alsof' zoals veel mensen schijnen te denken (hoe vaak hoor je wel niet: gewoon niet laten merken dat je bang bent)
Een paard gebruikt zijn hoog ontwikkelde zintuigen nu eenmaal anders dan wij. Daarbij is er mogelijk een soort van telepatisch gedrag wat ze ook bij honden bestudeerd hebben.
Als je denkt "als hij maar niet dit of dat gaat doen" ga je blijkbaar onbewust signalen uitzenden, want dan doet hij het juist en als je het best mogelijke resultaat in je hoofd neemt, doet hij dat. En ja, voor de gek houden lukt niet, daarom zei ik ook eerder dat de intentie van het gebaar zo belangrijk is in training. Iemand kan dezelfde dingen uitveoren waarop hetzelfde paard niet reageert, omdat de begeleider niet exact snapt wat hij doet en waarom of er geen duidelijke intentie achter zit.
Ik gebruik de term niet zo snel, maar hij na een perfecte jeugd op een van de bekendste stoeterijen (Andrade) in een hengsten groep en normaal te zijn ingereden is zijn leven een beetje vaag, ik weet alleen dat hij voor gymkhanas gebruikt is, maar hij kwam bang voor het bit en verreden op de stal in training waar ik hem heb leren kennen. De trainer durfde er trouwens nauwelijks op, hij klapte achterover bij opstijgen en kon allen maar sjezen of dribbelen. Nu laat de trainer hem trots zien. Hij was de tweede keer dat hij daar in training kwam (en ik hem heb overgenomen) ook nog aan drie benen kreupel, stijf en scheef. Ik ga hier niet zijn hele verhaal doen, maar hij was ontzettend snel van streek en stond bekend als paard met een schroefje los en was het zwarte schaap.Citaat:Typisch dat je hengst zo reageert op veranderingen. Is het een getraumatiseerd dier?
Ik werk bijna uitlsuitend met "abnormale" paarden. Dit is mijn levenswerk. De meesten kunnen het geduld niet opbrengen voor het eindeloos herhalen, en dat saaie routinematige, maar ik heb niet als doel om wedstrijden te gaan rijden ofzo en zoek geen "thrill", dus ik vind het geen probleem om lang "te blijven hangen" in iets tot we verder kunnen en routines vol te houden.
Citaat:En altijd dacht ik dat ik helder was met de signalen, maar steeds opnieuw betrap ik mij weer op minimale verschillen en daar reageren de paarden wel degelijk op. Dus in die zin hechten ze ook aan routine omdat het hun leefwereld veiliger maakt.
Een voorbeeld daarvan: ik bekeek een video waarbij een paard met ernstig zadeldwang (door een omschreven gebeurtenis in het verleden) met clicker werd hertraind. De trainer legde alles uit, werkte een tijd met het paard waarna de eigenaar het overnam. Het paard ging goed bij de trainer, maar kreeg een terugval bij de eigenaar terwijl er ogenschijnlijk geen verschil in aanpak was. Maar de trainer kon precies zeggen welke details anders waren en toonde dat later ook in de video met vertraagde en stilstaande beelden. Dat was echt een beetje een 'eureka' moment. Daar zag je helder hoe een minimaal verschil (bv een andere beweging van de hand/andere volgorde etc) een enorme impact had op het paard. En dan wordt je je bewust van het feit dat ieder stukje frustratie van je paard vaak terug te voeren is op een beetje ruis in de communicatie. Op zich eigenlijk niet vreemd, het eerder genoemde over opmerkingsvermogen en gevoeligheid van het paard in acht genomen.
Ik gebruik ook beeldmateriaal om ruiters op hun fouten te wijzen en zeg ook altijd :"Kijk eens wat je met je ANDERE hand en been doet" omdat die vaak wordt vergeten bij een eenzijdige hulp en "kijk eens of je wel exact de hulpen spiegelt, de andere kant op". Met name bij galopproblemen. Heel vaak staan de handen dan toch anders de ene kant op dan de andere. Daarom heb je ook ogen op de grond" nodig.
Ik kan wel een anekdote vertellen in dat verband. Een dikke mestre (zal hier zijn naam maar niet noemen) deed spaanse pas en vroeg aan de instructeur die stond te kijken:"Tilt hij zijn been nou op? Ik kan het niet zien, mijn buik zit ervoor" .
Maar ook weer: Je kunt wel nadoen wat iemand doet, maar als je niet snapt wat je doet en de intentie klopt niet is het echt niet hetzelfde.
Ik geloof ook dat iemand niet maar dirigent kan spelen door maar met een stokje te zwaaien, zelfs niet als hij de echte dirigent precies nadoet. Er ontstaan een chemie tussen dirigent en orkest die uniek is en dat heb je ook met paarden, mijn inziens.
Ik heb een paard in training gehad dat A naar me toe kwam in de wei en B op mijn lichtste aanwijzigen van alles deed en eigenaar, maar ook anderen moesten het met voedsel "vangen" en hadden de grootste moeite om dingen gedaan te krijgen.
Ik heb een filmpje waarop ik haar vraag naar me toe te lopen en ik zeg het in het portugees terwijl de eigenaar nederlands met haar spreekt. Toch deed ze na wat aarzelen wat ik wilde. Nooit geoefend ofzo. Spontaan probeersel.(Zie achteraf dat photobucket het geluid er niet bij heeft.)
Een ander realaas van een lange tijd geleden: Ik liep met een tweejarige van het dorp waar ik haar gekocht had naar mijn dorp. Dat was een flinke afstand, bergafwaarts langs een drukke slingerweg met een kant berg, andere kant vaak ravijn (en geen vangrail). Ik liet een vriendin achter me aan rijden met de auto om achteropkomend verkeer in elk geval opmerkzaam te maken. Net op een stuk met ravijn naast ons kwam er van achter ons een vrachtwagen met een klapperend bak met rammelende kettingen
en ik dwong mezelf recht voorwaarts te concentreren en niet aan de teugels en lijn te gaan trekken (ik had een hoofdstel over het halster gedaan). Mijn vriendin vertelde later dat ze daar de adem had ingehouden, want de vrachtwagen schoot haar met een noodvaart voorbij en ons ook. Maar paardje vertrok geen spier en zette geen stap verkeerd. Maar ik was wel blij dat ik op een gegeven moment van de weg af een bergpad op kon tot mijn terrein. Maar wat ik al eens zei, verkeersmakheid zit hem volgens mij vooral in de ruiter/begeleider. 
Paard was trouwens, even bijvertellen, nauwelijks in handen geweest.
. Geen spannende reactie kunnen meten dus.
Ze was hetzelfde t.o. de andere paarden, terwijl ze normaal gesproken gewoon rustig ergens gras of stro staat te plukken, als ik met een ander paard werk
en werk altijd gewoon per paard in de wei... paarden weten exact wanneer ze aan de beurt zijn )
