Ten aanzien van onze mensenwereld waarin zij zich bevinden, ja.
Dat is vaak een kwestie van wat ik noem succesjes boeken, dat noemt men leren. En toch is dat alleen al vrij knap.
('k heb meer moeite met manlief iets aanleren dan welk dier ook)
Toch ben ik van mening dat een paard in zijn eigen omgeving wel degelijk inzicht heeft en verbanden legt. Door als het ware van alles op te tellen 1+1+1+1+1 = ' en zo gedraag ik me nu'
In zijn eigen omgeving, en dat zou je ook een weiland kunnen noemen zie je heel veel van het ischatten en peilen van paarden onderling.
Als je een vreemd paard bij een groepje anderen plaatst is dat paard vaak extra opgewonden, op zijn hoede en moet heel snel inschatten welke positie hij inneeemt. Rennen, vechten, kennis maken, afwachtend zijn, stoer doen allemaal individuele keuzes van zijn gedrag. Hij moet goe dkijken naar wat de anderen doen, hoe ze zijn en wat hij als nieuwe moet gaan doen. Soms zie je ze ook nogal blunderen daarbij, bv een veel te grote mond, die wordt afgestraft door iemand anders, want ook paarden maken 'fouten'.
Je ziet nooit hetzelfde, het is altijd weer anders. Dat is wat ik bedoel met de 'context'.
Tuurlijk, ergens in zijn leven (met name de eerste drie jaar) heeft hij geleerd hoe dat werkt, van anderen, met anderen en wel degelijk door te kijken naar anderen. Daar over na te denken, twee dimensionaal ? Kweenie, maar ze snappen het wel degelijk. Ze snappen anderen en zichzelf.
Dat is misschien twee dimensionaal denken, maar getuigt het vind je niet van verbanden zien. Ik denk ook dat dit vaak wordt gezien als telepathie, misschien is dat het ook, alleen is het veel eenvoudiger dan velen denken.
Ik bedoel niet dat het allemaal zo wonderbaarlijk is, want ik denk dat het echt heel simpel is, zo simpel dat we het zelf niet eens meer begrijpen.
En dan komen wetenschappers die parden in een rare ruimte zetten en hem allerlei dingetjes laten doen, speeltjes aanbieden en daar conclusies uit trekken.
Tsjah.
