Bokt.nl

Rocamor schreef:

Dank jullie wel allemaal voor de lieve woorden. Ik moet er telkens weer van huilen.

Hei feit dat ze er niet meer is is uiteraard al onverteerbaar, maar de hel van haar laatste uren, die zijn voor mij hartverscheurend. Ik voel me daar zo schuldig over naar haar.

Die enorme pijnen en ongemakken en toch nog (enkel) mij begroeten en mij herkennen en mij toelaten en volledig vertrouwen / aan mij overgeven; ze was al mijn once in a lifetime, maar hiermee heeft ze zich (klinkt belachelijk) voor mij onsterfelijk gemaakt

Rocamor schreef:

Babootje, het is niet voor te stellen wat en hoe het gebeurd is. Het is amper te omschrijven ook als je het met eigen ogen hebt moeten aanschouwen.
Mijn man zei zondagavond: "het leek wel surrealistisch" en dat is nog wel de meest passende omschrijving.

Het betrof dus mijn meisje, Apache, 13.5 jaar jong, waarvan we 11 jaar samen hebben mogen zijn.
Een paard dat mij intens veel geluk heeft gebracht, maar dat zelf niet voor het geluk was geboren.

We hebben haar direct naar de kliniek gebracht, ze was heel kritiek en onwijs dapper. De eerste 24 uur zouden we aankijken, daarna beslissen.
In de avond was ze niet verslechterd, stabiel. Wat de arts verbaasde, gezien haar toestand. En wat haar voorzichtig positief stemde
De kliniek heeft echt alle zeilen bijgezet, maar gistermorgen ging het echt mis, haar lichaam kon het niet meer aan.

We zijn in allerijl naar de kliniek gegaan, waar ze was gaan liggen toen wij thuis wegreden. Ze reageerde nergens meer op, maar toen ze mij herkende (zien kon niet meer, want haar oog dat naar mij stond, was zo gezwollen, dat ze daarmee niks kon zien) hinnikte ze naar mij. Toen ik bij haar ging zitten, ontspande ze en is met haar hoofd tegen mij aan komen liggen.

Op die manier zijn alle infusen afgekoppeld en zo is ze ingeslapen.


[ Afbeelding ]