996981 schreef:Een achterbeen dat ver naar achter beweegt (wat bij een paard in arbeidsdraf, cq stuwend achterbeen het geval is), slingert door de slingerwerking automatisch ook verder naar voren.
Christiaan Huygens had hele verhalen over de slinger, en we danken daar het uurwerk aan.
Hartstikke logisch.
Bij een rechtopstaand mens kan ik mij iets voorstellen van
'we nemen de kop van het dijbeen en gaan slingeren'. Dat is een leuk spelletje.
Doe je hetzelfde met een paard,
met andermaal de kop van het dijbeen als ophanging van de slinger,
dan waag ik te betwijfelen of laten we zeggen de lijn hoef/kop van dijbeen
bij een stuwend paard
oplevert dat de lijn net zo ver naar voor gaat als naar achter.
Citaat:
Verzameling gaat automatisch gepaard met een langere zweeffase. Het achterbeen wordt dus langer ''vastgehouden'' in de lucht alvorens het de grond raakt. Het is dus niet ''mooi meegenomen'' of ''niet verkeerd'' als het achterbeen goed wordt opgetild. Het is een logisch gevolg van verzameling.
Nee, woorden als 'mooi meegenomen' werp ik verre van mij.
Ik heb het over de dragende activiteit van de achterhand, en de bijbehorende bekkenkanteling.
Auf Deutsch hoort daar stevig 'abfussen' bij.
(Het is zoeken naar woorden en in passage mag je van mij gerust spreken over vasthouden in de lucht, maar bij uitgestrekte draf (starker Trab) met voldoende verzameling vind ik de woordkeuze wat ongelukkig.)
Citaat:
Maar als ik jou begrijp, is ieder paard in piaffe en passage slecht gereden?
Het is mij vaker opgevallen, wat ik schrijf komt op de één of andere manier niet zo goed aan....
(Natuurlijk beweer ik dat niet.)
Citaat:
Immers komt het achterbeen dan niet onder het zwaartepunt.
Ik geef toe: vaak is dat bingo.
Piaffe met het voorbeen schuin onder het lichaam, de achterbenen zonder Hankenbiegung en idd: dat is een stevige belasting voor de rug.
Niet het doel van de (klassieke) dressuur.
(Heel platvloers : een paard is duur oorlogsgerei 
, dus train m zo, dat het beest lang mee kan en houd m heel op dagmarsen.)
Citaat:
ik probeer me voor te stellen hoe het eruit zou zien als een paard in verzameling het achtereen net zo ver onder het zwaartepunt zou brengen als in arbeidsdraf. Ik krijg er Tennesee Walking Horse big lick beelden bij).
.... het zij herhaald, sommige dingen zijn lastig over te brengen.
Maar goed, mijn onderwijzersbloed enzo.
Men neme correcte arbeidsdraf.
Ontspannen, rechtgericht paard, correct ritme en tempo, lekker swingend en met een correct gekanteld bekken.
... in deze arbeidsdraf komt het voorste achterbeen onder de loodlijn uit het zwaartepunt van de ruiter.
Ga je van hieruit verzamelen, blijven een aantal dingen hetzelfde. Ritme, recht zijn en balans, denk ik zo.
Tempo als in snelheid zal dalen.
Er komt echte Schwung.
In ontspanning zal het dier harder werken.
Het zwaartepunt van de combinatie verschuift (zonder dat er balansverlies optreedt), omdat het bekken nog wat verder kantelt.
Het dier brengt nog steeds het voorste achterbeen onder het zwaartepunt van de ruiter.
Want meer bekkenkanteling en een steviger 'abfussen', zelfs bij kortere passen.
(Die kortere passen zijn bij velen helaas doel op zich geworden, net als die krul in die hals. Een correct verzameld paard werkt zich de tandjes voor die korte, "hoge" passen met dat extra gekantelde bekken.)
Geplaatst: 25-04-22 19:10 
.
(wie die erop gezet heeft weet ik niet, ik heb m van internet geplukt)