randalinpony schreef:Daarbij las ik hier ergens dat die professional zo onder controle staat, nou, die controles hebben, behalve dan misschien de dopingcontrole, hoewel die ook en vooral bestond om oneigenlijk voordeel bij de concurrentie te voorkomen, over het algemeen weinig met welzijn te maken.
Niemand die komt controleren bij de trainers thuis hoe ze trainen, hoe vaak de paarden de stal uitkomen, enz...
Misschien heb jij je er dan niet goed genoeg in verdiept? En enige relativering is op zijn plaats. Je kunt dierenmishandeling nooit geheel uitsluiten ook al is je regelgeving en handhaving nog zo goed. Hoog uit terugbrengen naar een acceptabel niveau. We leven nu eenmaal niet in een ideale wereld, en acceptabel is soms goed genoeg. Feit is wel dat er in de georganiseerde sport en via beroepsverenigingen wat ondernomen wordt EN kan worden. En dat er ook op gehandhaafd wordt, en dat die regels en reglementen steeds in ontwikkeling zijn. Feit is ook dat er voor de 'hobbyist' niet nergens bij aangesloten NIETS geregeld is die welzijn van paarden zou moeten borgen. Dat komt dan neer op de overheid, die dan met een paar 'animal cops' en algemene wetgeving toezicht moet gaan houden op een groep die ver boven hun macht gaat. Maar het is tenminste een begin.
jonur schreef:Exceem en hoefbevangheid en hoefzweren kan je dus volgens jou altijd voorkomen? Wat denk je dan van ijslanders met exceem? Of merries die drachtige zijn en IR oplopen? Of een paard dat ongelukkig op een steentje staat? Kunnen we dat voorkomen? Je kan iets nooit 100% voorkomen!
Ieder paard kan wat oplopen. Het verschil tussen een paardenhouder MET kennis en middelen en eentje zonder is dat de paardenhouder MET er adequaat op reageert. Door de DA in te schakelen, het dier uit zijn lijden te verlossen of anderzins. En wanneer er adequaat op gereageerd wordt zal er geen inspectie/omstander etc zijn die daar over valt. Maar als je vele formums hier eens doorspit, en je ziet allerlei vragen die gesteld worden over wanneer wel en niet een DA inschakelen, en mensen die geen afscheid van hun dier kunnen nemen en er maar eindeloos mee door blijven kwakkelen etc, dan zakt de moed wel eens in je schoenen.
Lovely schreef:Als je al jaren ervaring hebt met eczeem en hoefbevangenheid heb je wel een hele akelige hobby lijkt mij.
Ik heb soms ook wel eens de indruk dat er een categorie mensen/paardenhouders is die lijdt aan het syndroom 'munchhausen by proxy' maar dan niet met hun kind, maar met hun paard. (dat is een psychische stoornis waarbij moeders hun kind stiekem ziekmaken omdat dat veel aandacht van dokters en hun omgeving oplevert) Dat soort paardenhouders koopt bij voorkeur een zo brak mogelijk paard, want zo zielig, om er vervolgens jaren mee te gaan dokteren. Ik ken er enkele voorbeelden van, en dat vind ik pas schrijnend om te zien.
Dan zie ik liever een proffesionele/bedrijfsmatige stal waar paarden gewoon afgemaakt worden op het moment dat ze niet meer geschikt zijn voor sport.
Gini schreef:Ik las het bericht en dacht toejuichende kreten te horen van ons, paardenliefhebbers. Verschoot ik even toen ik zag dat er 19 pagina's gevuld waren met grotendeels kritiek op het LID.
Naar de buurman wijzen met zijn kribbenbijtende stalpaard om je eigen paard op een postzegel blubber goed te praten is gewoon niet ok.
Het is ook echt ongeloofelijk...
Waar het om gaat is dat de LID een signaal afgeeft dat zij constateren dat zij met name verwaarlozing constateren bij de hobbymatige paardenhouder. Het lijkt mij dat je als echte paardenliefhebben zo'n signaal niet direct gaat ontkennen, maar er juist voor bent dat dat extra onderzocht gaat worden. Dat daar actie op ondernomen gaat worden. Maar het feit dat er hier zoveel mensen reageren met bagetaliserende stellingen over het houden van paarden in de blubber, is te triest voor woorden.
jonur schreef:Exceem is een deels erfelijk aandoening
Deze discussie gaat toch niet over het hoe en waarom van exceem? Als verantwoordelijke paardenhouder moet jij er voor zorgen dat je paard geen exceem krijgt, en als hij het onverhoopt toch krijgt dat hij daarvoor snel en adequaat behandeld word. Doe je dat niet, dan is het terecht dat mensen uit de omgeving, die maandenlang een rabbig schurftig paard rond zien lopen dat zielig gaan vinden en daar melding van gaan maken. Dan is het terecht dat je dan inspectie krijgt en ga je dan maar verantwoorden.
Of de exceem erfelijk is of niet doet er helemaal niet toe. Als het paard er onder lijdt dan moet jij er wat aan doen. En als het niet te behandelen is, dan moet je het dier uit zijn lijden verlossen. Zo simpel is het.