sanne83 schreef:De vraag is of mensen dat al als kinderen hebben.
Kinderen hebben absoluut een voorkeur voor een bepaalde kant. Er is ooit een tijd geweest dat mensen verplicht met rechts moesten leren schrijven, omdat dat zo hoorde. Extreme scheefheid is dat niet, maar er is duidelijk een voorkeurskant, en hetzelfde doen met de andere kant is niet zo simpel.
Ik heb een lichte voorkeur voor rechts.
Ik vind alleen dat ik mezelf ook recht moet richten, en een tijdje terug was ik in het fitnesscentrum, op een fiets met een drukmeter op de trappers. Ik gebruik die regelmatig om mezelf te checken. Ik heb nog altijd meer druk op de rechter trapper, maar het is inmiddels bijna gelijk
sanne83 schreef:Natuurlijk hebben paarden wel een gewone voorkeurskant, maar de enorme scheefheid die mensen soms betitelen als "natuurlijke scheefheid", is dat echt niet. Dat is meestal een paard met pijn of een paard met tig blessures achter de rug, of een (jong) paard die zich mentaal niet kan loslaten.
Eens hoor. Paarden waarop altijd alleen recreatief is gereden zijn vaak ook flink scheef, omdat die altijd de voorkeurskant pakken, en nooit daarin gecorrigeerd worden. Normale jonge paarden zijn ook wel scheef, maar zeker niet extreem, en daar hoeft ook niet extreem gecorrigeerd te worden.
sanne83 schreef:Door steeds betere diagnostiek, weten we nu ook veel meer over pijn. Heel veel dingen konden we tien/twintig jaar geleden nog niet zien of vinden. Toen we oorzaken van pijn niet konden vinden, konden we nog zeggen: ach ja, hij is gewoon scheef. Och, hij is gewoon stout. De continu ervaring met voortschrijdende diagnostiek vertelt mij dat het paard eigenlijk altijd gelijk heeft
Klopt, we kunnen nu zelfs pijn meten, en we weten idd veel meer over de oorzaken.
We weten sowieso veel meer over hoe een paardenlichaam in elkaar zit, hoe wat inwerkt, wat spieren doen, en wat spieren met elkaar doen. En ook van pijn kunnen we veel leren.
Het voordeel daarvan is dat je door slim te trainen heel veel ellende kunt voorkomen, en zelfs kunt oplossen. Ik ben vooral een technische ruiter. Ik geloof in een intelligente aanpak, niet per se in kilometers maken.
Slecht gemaakte kilometers doen geen goed, maar kunnen wel degelijk het probleem verergeren, goede, korte sessies waarin vooral efficient gewerkt wordt, kunnen al heel snel resultaat opleveren, en dan kom je weer bij het mentale deel aan. Ik denk dat er veel wordt vergeten dat een paard een persoonlijkheid is, met een soms complex karakter, en een eigen mening.
Van mij mag dat ook, want ook van protest leer ik. Ik vind binnenvetters daarin veel lastiger om mee te werken, want die doen het vaak wel braaf, maar zonder enthousiasme, en om die uit te nodigen het te laten zien, en ze te laten merken dat je ook daarnaar luistert, vind ik persoonlijk best wat ingewikkelder. Er is een reden dat ik een voorkeur heb voor hete, sensibele paarden. Voor mij werkt dat fijn, en past bij wie ik ben.
sanne83 schreef:Maar ik merk altijd dat als er van die stills komen, dat er dan helemaal blindgestaard wordt op allerlei momenten van wel of niet "correcte" beweging.
Ik denk persoonlijk dat die momenten ook niet zo heel veelzeggend zijn. Ieder paard heeft ook een eigen manier van bewegen, en zonder eerst te weten wat de baseline is, heb je sowieso vrij weinig context.
Verder denk ik dat er gewoon voorbij wordt gegaan aan hoe zwaar de GP is. Hoe moeilijk het is een paard uit te zitten dat met veel impuls een passage uitvoert, hoe ontzettend veel beweging een uitgestrekte draf is onder je.
sanne83 schreef:Zolang we allemaal nog allerlei hulpmiddelen (halster, hoofdstel, zweep etc) nodig hebben, is er altijd sprake van een bepaalde mate van dwang.
Dat is het principe van druk en weghalen van druk. Druk op zich is niet verkeerd, maar druk vertelt een paard vooral wat niet moet, niet noodzakelijkerwijs wat wel moet. Hoe het wel moet, moeten we dus uitleggen.
Ik weet trouwens niet of een hoofdstel per definitie druk is. Het is niet omdat je een bit gebruikt, dat je er ook aan moet trekken, natuurlijk. Met een zweep kun je slaan, maar ook je paard vragen een voetje op te tillen, je kunt ermee overgooien (idee van mijn paard
) je kunt hem uit de handen van je eigenaar pakken en je vriendje ermee pesten
Het is gewoon een communicatiemiddel. Het wordt pas druk als het ingezet wordt als pressiemiddel, zoals aan je paard zijn mond gaan trekken tot hij inknikt, of slaan tot hij opzij gaat of loopt, of....... en halster is ook een communicatiemiddel, en een prettige manier om aan mijn paard uit te leggen waar ik heen wil, maar ik heb regelmatig helemaal geen zin in een touw in mijn handen, en dan leg ik hem over haar hals. Ze weet sowieso heel goed dat ze sterker is dan mensen, en dat ze het echt niet hoeft te doen als ze niet wil. Maar ze wil heel vaak wel, want luisteren is namelijk heel leuk, want dan gaan we hele leuke dingen doen.