Sky_As schreef:Takt 2
Ontspanning 2
nageeflijkheid en aanleuning 1
impuls en swung 1
rechtegerichtzijn / of juist Lengtebuiging indien van toepassing 1
verzameling 1
Gereden op letter 1
"extra" 1
Dus als je aan alle punten voldoet heb je een 10. Een tactfoutje maakt van de 2 punten 1,5 punt bij een kleine hapering, en nog minder als het echt niet in tact is. Op deze manier zouden de punten toch nooit heel veel af kunnen wijken.
Een paard wat met zijn staart zwiept, of oren in zijn nek heeft liggen (dus niet ontspannen attent luistert, maar echt narrig doet), opgetrokken rimpelige mond/neusgaten kan nooit geen 2 punten voor ontspanning krijgen.
Maar wat ik het belangrijkste vind, dat er gewoon meer oog komt voor het dierenwelzijn. En een paard liegt niet, je kunt echt wel zien of een dier zijn werk met plezier doet, of het doet, maar liever niet.
Aangezien de uitdrukkingen van een paard wetenschappelijk bewezen zijn, kun je juryleden daar zelfs een test/cursus voor laten doen om dit te (leren) herkennen. Juist de voorkeursbehandeling moet er af door "meetbare" dingen te testen, en correct volgens het scala uitgevoerde oefeningen. En niet wie tilt zijn voorbenen het hoogste op.
Van mij mag zelfs de inwerking van de ruiter meegenomen worden in de puntentelling. En dan niet alleen in de onderste balk, maar gewoon in iedere oefening. Een ruiter die een grote/grove hulp moet geven om iets gedaan te krijgen, dat mag toch nooit een hoog punt op leveren?
Maar hoe ga je dan de uitvoering van een oefening daarin meenemen?

Mag je dan dus als je voelt dat je na 2 passen piaffe niet meer kan voldoen aan het skala, er weer uitrijden? En hoe verhoudt zich dat tegen iemand die wel de van origine gevraagde 12-15 passen kan tonen?