Jannepauli schreef:'t is iets letterlijker Yamcha: de hengst lijkt gebroken, van betovering ontdaan.
Kun je dat zo vertalen, ja? Wist ik niet, thanks, ik kwam er niet goed uit.
Jannepauli schreef:Voor mij persoonlijk is dat inderdaad toch wat het meeste pijn doet - om te zien hoe het paard veranderd is.
In eerste instantie ja, maar is dat ook niet het wennen na een verhuizing? Paarden staan er om bekend heel slecht tegen veranderingen te kunnen, verhuizen naar een stal verderop, met dezelfde ruiter en dezelfde mensen is voor veel paarden al heel heftig. Laat staan een andere ruiter, andere plek, andere grooms, andere paarden...... paarden kunnen daar echt diep ongelukkig van worden.
Wat ik er maar mee wil zeggen, er zijn nogal wat factoren.
Jannepauli schreef:Waar dat aan ligt, daar kun je eindeloos over discussiëren: de één kijkt alleen naar 'techniek', de ander bekritiseert de ruiter, en weer anderen spreken van 'de klik'.. we zullen het niet eens worden. Voor mij was het opvallend dat Rath tijdens de eerste persconferentie zei toen hij sprak over zijn eerste ervaringen toen hij Toot voor het eerst gereden had: "Ik ben niet iemand die gauw laat zien wat mijn gevoelens zijn.." .. wie weet is dat het wel, zelfs zijn 'beloningen' komen wat plichtmatig over. Wie weet heeft Toot inderdaad wel wat meer 'verbinding' nodig.
Wie zegt dat Toot dat niet krijgt? Ik zou ook niet mijn gevoelens naar Vegs aan de verzamelde pers laten zien, die heeft daar niets mee te maken, die gevoelens zijn zó kwetsbaar, dat die tussen mij en mijn paard blijven. Tel daarbij op alle vuiligheid en valsheid die hij over zich heen kreeg, en je dan kwetsbaar op gaan stellen, zó kwetsbaar? Ik geef die jongen groot gelijk, ik zou het ook niet doen. Mijn petje af voor het doorzettingsvermogen wat hij laat zien door rustig door te gaan met het werken met Totilas.
Het is idd imo een beetje Penny om het alleen op: "hij mist Edward" te gooien. Uiteraard mist hij Edward. Omdat het des paards is om vastigheid te missen. Verbinding, zoals jij het noemt, is ook je hechten aan een ruiter, aan een plek, aan andere paarden. Dat alles mist hij, want Toot mag dan een topper zijn, uiteindelijk is hij ook maar gewoon een paard, met typische paardendingen, waaronder zeer gehecht zijn aan een eigen plek, vriendjes (als ie die had, weet ik niet), zijn hooitjes en zo meer van die simpele dingen. Het kost tijd om een combinatie te worden, veel tijd, ook al blijft het paard op dezelfde plek. Een paard wat verhuist en alles kwijt is waar hij aan hecht, zal daar nog meer moeite mee hebben.
Daarmee zeg ik neit dat Toot niet dol is op Edward, want dat was overduidelijk, maar maak het niet méér dan het is, ik heb soms het idee dat hier op Bokt meer volwassen Penny's zijn dan ze toe willen geven.
Jannepauli schreef:Of je het nu wel of niet met 'methode Gal' eens bent .. voor mij is het een feit dat het paard toen beter manifesteerde. Ik was aanvankelijk - toen Toot net in de schijnwerpers kwam - ook zeer kritisch: dat malle benengezwaai was verre van wat ik ooit geleerd heb. Totdat ik paard en ruiter irl zag - het kon haast niet anders dan dat je geraakt werd door de uitstraling van het paard. Dat betekent niet dat je dan willoos achterover viel en fouten niet meer zag, of ze vergoeilijkte. Maar ik denk wel dat er niet snel een voorbeeld gevonden kan worden die zo duidelijk de basisregel van de dressuur benaderde: harmonie tussen ruiter en paard en het met plezier en schijnbaar moeiteloos uitvoeren van de oefeningen.
Ondanks dat Rath technisch een veel betere ruiter is, ben ik het hier wel mee eens, het is zeker genieten om een heel vrolijk paard zo de ring door te zien dansen. Ik heb niets met het voorbeengezwaai, doe mij maar een technisch solide proef zonder al dat spektakel, maar ja, ik heb zeker genoten van dat blije paard, dat haast lachte.
Al denk ik dat het wijs is om niet teveel te blijven hangen in het verleden. Geen van de schrijvers hier heeft de oorlog meegemaakt, dus dat Duitsland-Nederland zo gevoelig ligt, is verbeelding en anders niets, niemand heeft daar persoonlijke gevoelens bij (nee, dat betekent niet dat we de geschiedenis niet serieus moeten nemen, maar al die krokodillentranen zijn niet zo hard nodig). Totilas kan zeker een heel goede band met Matthias Rath ontwikkelen, en als ik me niet vergis is de combinatie daar hard mee bezig. Ik geloof wel dat het heel wijs is om nog even niet naar zo een groot evenement als de OS te gaan, maar rustig samen te werken aan een band, aan een combinatie worden die kan schitteren.