daniella74 schreef:Zeeuwtje, ik heb ook moeite met bepaalde aspecten van de huidige manier van dressuur beoefenen op alle!! niveaus. Ik ben Bixiejury en zelfs daar zie ik al kinderen rondrijden dat ik eigenlijk niet weet hoe ik het moet aanpakken. Kleine meisjes van een jaar of 6 die gericht hun shetje afrossen of het bit tussen zijn oren trekken. Als ik daar voorzichtig iets van zeg tijdens mijn educatieve praatje dan flippen de ouders waar ik mij mee bemoei of krijg ik grove beledigingen naar mijn hoofd. Bixieproeven zijn ontwikkelt om kinderen met plezier wedstrijdjes te laten rijden en de ouders maken er bijna olympische toestanden van.
Het grootste probleem is een mentaliteitsprobleem. Alles moet beter/sneller/hoger en alles moet daarvoor wijken want men ontleent status aan klasseringen en winstpunten. Mensen rijden met onrealistische ambities rond en dan kan teleurstelling niet uitblijven. Dan krijg je de situatie dat mensen zich in trainingsmethoden gaan verschansen die eigenlijk niet voor hun ontwikkeld zijn ipv zich te richten op een passende oplossing. De oplossing is denk ik het instrctiegevend kader beter op te leiden om op deze ontwikkeling in te springen en voor kandidaatinstructeurs minder waarde te hechten aan eventuele klasseringen en meer te werken aan een positief probleemoplossende lesgeefmethode. Ik ben de laatste jaren niet erg onder de indruk van mensen die van de ORUN afkomen. Het zijn vaak redelijk hoog geklasseerde ruiters die niet met mensen en hun teleurstellingen/onzekerheden/frustraties kunnen omgaan.
Je hebt helemaal gelijk hier begint het mee!
Ouders denken dat het zo hoort door hun voorbeelden!
En bij de kids word het er ingestampt!
En de paarden ach het zijn maar paarden!
Die moeten gewoon luisteren, zoniet dan maar voelen bah!!!