Bokt.nl

Babootje schreef:

fransje23 schreef:

Is het normaal dat een paard op een bijzonder vlakke ondergrond, zoals daar, zomaar zo struikelt dat hij echt op zijn voorknieen valt en zijn best moet doen om niet helemaal te vallen? Zeker in een wedstrijdring dan verwacht je toch dat ze wat heter en alerter zijn..

Dat baart mij bijna nog meer zorgen dan haar reactie achteraf, dat is gewoon persoonlijke zwakte van de ruiter.

Wilde ik ook zeggen: ben ik nu de enige die het vreemd vind dat het paard op dat moment op die manier struikelt? Het lijkt wel of het dier compleet in slaap valt.
Misschien zit hier meer achter dan wij denken. Ooit van narcolepsie bij paarden gehoord?
Toen ik dit zag moest ik daar eigenlijk meteen aan denken. Paarden met narcolepsie functioneren verder helemaal normaal. Sommigen vallen alleen in de box; anderen moet je met rijden ook goed bezig houden. Misschien heeft Leprevost hem wakker willen "rammelen" en van schrik iets heftiger gereageerd.
Misschien is het niet zo, maar er kan natuurlijk iets anders aan de hand zijn dan zo op het eerste gezicht lijkt.

Narcolepsie
Wat houdt de aandoening in?
Het is een stoornis waarbij het paard niet naar behoren reageert op prikkels van buitenaf waardoor het paard in slaap kan vallen in omstandigheden die voor een paard normaal gesproken niet rustgevend zijn. Een voorbeeld van een dergelijke situatie is wanneer het paard op stal staat waar veel verschillende activiteiten tegelijk aan de gang zijn (er wordt uitgemest, er zijn mensen op stal, de radio staat aan, etc). De aandoening is aangeboren en vaak erfelijk. Kenmerkend is dat wanneer de slaap intreed de knieën beginnen de knikken. Bij sommige paarden treedt hierna volledige ontspanning van de spieren op (zoals bij een diepe slaap) en valt het paard om. In andere gevallen worden paarden weer wakker door het knikken van de knieën.

Pocca_Locca schreef:

Er staat me nu ineens weer een oud discussietopic helder voor de geest:

" PAARD SCHOPPEN ALS STRAF?"
Ik kan me herinneren dat iemand die hier, volgens mij Ayasha? Zegt zelf nooit geweld te gebruiken, op dat topic, met veel anderen, geen moeite had om een paard een trap in de buik te geven.

Kinke schreef:

Alhoewel ik van een springruiter toch wel wat meer verwacht

Victory-Boy schreef:

Waarom vinden zoveel mensen het normaal om (veel) geweld te gebruiken bij een dier waar ze (naar zeggen) zo van houden? In noodsituaties kan ik het nog voorstellen, maar anders?

pol013 schreef:

Dat doet er wel degelijk toe. Dat vinden mijn 2 mannen onderling namelijk een hele normale omgangvorm. Die knabbelen hardhandig. Bijten elkaar en delen een schop uit als de één net te ver gaat. Ik sta er echt van de kijken wat zij elkaar aandoen terwijl ze elkaar ook gewoon aardig vinden.

Ik zie niet in waarom het dan wel schokkend is als ik ook eens pijn toepas. Wat veel belangrijker is dat mijn paarden weten welke stappen er vóór pijn komen en dat ze weten hoe ze die kunnen vermijden.
en daar ben ik weer. 'Pijn' is er in veel gradaties.

Kinke schreef:

Als hij/zij door me heen wil denderen dan kan ik echt heel belachelijk doen, springen, armen zwaaien alsof ik ben gestoken door een hele zwerm wespen, dit eventueel vergezeld van een flinke brul

Pocca_Locca schreef:

Er staat me nu ineens weer een oud discussietopic helder voor de geest:

" PAARD SCHOPPEN ALS STRAF?"
Ik kan me herinneren dat iemand die hier, volgens mij Ayasha? Zegt zelf nooit geweld te gebruiken, op dat topic, met veel anderen, geen moeite had om een paard een trap te geven.
Oh, pardon het was Saddldancer..

AlphaDaemon schreef:

En Kinke, wat doe je als je paard je trapt? In het geval natuurlijk dat je die net hebt kunnen ontspringen en dus niet op de grond ligt te creperen van pijn?

Kijk, ik ben ook echt van de lichaamstaal en ik kan het paardje wat ik nu rijd ook met mijn lichaam leiden. Ik vind schreeuwen altijd een beetje raar, want paarden hinniken niet hard tegen elkaar als ze willen zeggen: yo, ik sta boven jou in rang. Paardlief heeft in het begin echt getest of ze niet boven me kon staan. Ze is niet de makkelijkste om te rijden en had de hele weg lopen etteren. Waarbij ik de rust zelve (met moeite) kon blijven, maar ze had me mentaal echt gesloopt. Vervolgens wil ik haar been afdrogen krijg ik die achterpoot pislink naar me toe geslingerd. Ze had er al vaker mee gedreigd en telkens had ik het netjes opgelost door het gedrag te negeren en haar een stukje om te zetten ofzo (ik wijk niet voor jou, jij wel voor mij).
Dit keer sloeg ze echt en ik kon echt net op tijd een hoefijzer tegen mijn knie ontwijken. I snapped. Ik was al geïrriteerd en vond het echt te ver gaan dat ze dit deed. Dus ik ben echt verbaal tekeer gegaan en gaf een soort bitch slap op dr kont. Ze stond vast, dus kon niet weg en ze schrok zich echt kapot. Ik bleef schreeuwen en mijn lichaamstaal was veel te groot (oh wat was ik boos) dus ze stond echt te beven op een gegeven moment.
Ben weg gelopen, thee gaan drinken, tuig gaan poetsen om mezelf te kalmeren en daarna heb ik haar been afgedroogd en heb haar naar stal gebracht. Sindsdien heeft ze nooit meer gedreigd met slaan (zelfs niet als ik een pijnlijk plekje verzorg). Ik weet dat ze op die dag toen ik terug kwam om haar verder te verzorgen bang voor me was. En heb de keren daarna ook beloond als ze netjes voetjes gaf en benen liet staan als ik niet wilde dat ze ze gaf.

Ik weet dat ik eerder had moeten stoppen toen. Maar soms is het gewoon lastig. Je probeert de beste leider te zijn. Betrouwbaar, duidelijk en consequent. Och wat is dat soms toch lastig. Ik vroeg je hoe jij op een trap zou reageren, omdat ik het echt ontzettend knap van je zou vinden als je daar volledig cool onder kan blijven. Soms is een tik / een schop / een ruk een eerste reactie. Uit woede, uit angst, uit intuïtie. Later komt de reflectie. Men leert en groeit. Ik ben sinds die keer met vorige paard 4 jaar verder en heb extreem veel geleerd over cool blijven, maar soms floept er toch iets uit. Dat kan idem zijn geweest voor Penelope. Achteraf wist ze dat ze het beter niet had kunnen doen. Maar toen, op dat moment was het de enige oplossing.

Citaat:

My horse was trotting, very relaxed and with his head down, when he stumbled. It was actually quite frightening and I really thought that both of us were going to fall down. I immediately checked that he was not injured. I then wanted him to pull himself together. My goal was to wake him up but not to push him too hard. The French team's vet also checked that he was fine and had no problems.

I am deeply sorry that I over-reacted and was too strong with my horse and I want to express my sincere apologies.
I place great importance on the trust and cooperation between myself and my horses. I also have the greatest respect for their state of mind and their physical well-being