Marije_jiplover schreef:Ik heb tijdens mijn studie een stukje van die ontwikkeling meegemaakt, dat er steeds meer kon. Chemotherapie, onder andere, allerlei "rolstoelen" en andere orthopedische hulpmiddelen.
En ik heb dus ook echt eigenaren erop zien staan dat álles uit de kast gehaald werd, om maar geen afscheid van hun dier te hoeven nemen.
En dat is voor mij 1 van de redenen geweest om mij niet te ontwikkelen richting gezelschapsdieren.
Noem mij maar van de oude stempel, maar het leven is een keer eindig.
Maar ik heb ook echt wel in de spreekkamer meegemaakt dat euthanasie voorstellen als reële optie, in sommige situaties werd ervaren alsof je voorstelde om een moord op oma te begaan, bij wijze van spreken.
Lastige dilemma's, want aan de andere kant van het spectrum zaten toen ook al mensen die een ingreep met meer dan 95% op volledige, restloze genezing niet konden betalen en dan maar voor euthanasie kozen.
Ik vond dat altijd al erg ingewikkeld, dat er lang niet altijd realistisch naar de voor- en nadelen voor het dier werd gekeken, maar eigenlijk altijd vanuit het egoïsme van de eigenaar (ik kan het dier niet missen, dus ik wil alles doen wat mogelijk is, ongeacht wat het kost en hoe het voor mijn dier is).
En toch zie ik hier nooit problemen mee, als je gewoon goed in gesprek gaat met eigenaren dan kun je ze wel realistische beslissingen laten nemen. Eerlijk zijn, ik zeg mensen ook dat ik altijd heel nuchter en realistisch ben, leg ook uit hoe ik het zie en eigenlijk bijna altijd snappen ze dat.
Chemo vind ik dan hoeft niet altijd te ver te gaan, het is niet te vergelijken met chemo bij mensesn, soms kun je ze echt nog jaren verlenging geven, als een dier daarvoor niet hoeft te lijden, niet snel gestresst is en de eigenaar is gemotiveerd, waarom dan niet. Ik heb een hondje gehad met maligne lymfoom die met chemo nog 3 of 4 jaar bijgekregen heeft, geen dag ziek is geweest van de chemo en eigelijk geen nare bijwerkingen had. Die eigenaar is ons altijd wel dankbaar geweest.