Urielle schreef:Arabesk schreef:alsof groepshuisvesting meer blessures oplevert, dat is echt een vooroordeel dat niet waar is!
zie amazone van deze maand
Ik heb niet zoveel aan artikels zolang ik bij ons op de paddocks nog regelmatig paarden -die altijd bij elkaar staan trouwens- geblesseerd terug zie komen, soms vanwege een ruzietje maar ook gewoon samen spelen en stoeien![]()
Reden dat er van mij dus een draadje tussen moet bij mijn eigen paard.
Wat is dat nu weer voor vergelijking?
Een paar uurtjes samen in een paddock staan (en verder op stal) is nu niet bepaald te vergelijken met 24 per dag samen staan in een stabiele groep voorzien van voldoende mogelijkheden tot 'foerageren'.
Om maar even wat punten aan te halen zijn die je simpelweg NIET kunt vergelijken:
- De oppervlakte van de meeste paddocks is willekeurig bepaald en niet toegespitst op het aantal paarden dat je er in zet. Dit in tegenstelling tot een actief stal (of ander vrij uitloop systeem) waar de opp. voor paddock en stal aan het aantal paarden gerelateerd is.
- Paarden die van stal komen zijn 'koud', ik bedoel bijvoorbeeld de spieren en de niet opgewarmde gewrichtsvloeistof: dat leidt eerder tot blessures dan bij paarden die continu in beweging kunnen zijn.
- Het is bekend uit wetenschappelijk onderzoek dat bijvoorbeeld spelgedrag écht ingehaald wordt door paarden die dit een tijdje niet hebben kunnen uitvoeren (lees in hun 1tje in een stal). Het is dus helemaal niet gek dat een stal-paard dat buiten wordt gezet met anderen zich anders (lees drukker) gedraagt dan een paard wat kan bewegen, spelen en eten wanneer hij wil.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat lijkt me niet nodig.
In Nederland mag helaas iedereen voor zich weten hoe hij zijn paarden huisvest, maar ga a.u.b. geen onredelijke argumenten aanhalen. Voor het paardenwelzijn IS groepshuisvesting beter. Voor mensenwelzijn kán het in sommige situaties lastiger zijn.
Maar als je maar weet dat er in Duitsland óók actiefstallen staan volgestopt met sportpaarden

Ik denk dat je je eigen paard een hoop levensvreugd ontneemt door hem alleen achter een draadje te zetten. Er is namelijk ook nog een verschil tussen wat men noemt 'basisbehoeften' (eten, sociaal contact, beweging) en 'verrijking' van de omgeving. Ook dát heeft imo te maken met wat ze tegenwoordig een happy atlete noemen.