FloortjeM schreef:Hoe het wordt:
voor professionals aan elkaar, en voor particulieren aan elkaar verandert er niets (en er bestaat niet zoiets als een driemaandentermijn). Voor professionals die aan particulieren verkopen, verandert er dat een gebrek dat eerst binnen een half jaar aan het licht kwam, vermoed wordt al aanwezig te zijn geweest op het moment van leveren en nu bestaat dat vermoeden gedurende een jaar. Veel ('snelle') handelaren hebben daar geen zin in en nemen het paard dan terug, zodat het in de volksmond als een garantie aanvoelt.
Wat dus nóg relevanter wordt, en nóg meer in het belang van de verkoper: dat vast staat hoe het paard er bij de levering voor heeft gestaan. Nu zie je nog vaak staan 'keuren mag, k.k.', maar als particuliere koper volsta je met zeggen: zijn er ooit bijzonderheden geweest, is hij kreupel geweest, aan welke aandoeningen is hij ooit behandeld en welke eigenaardigheidjes zie je aan het gedrag. De verkoper zegt dan: nooit iets gehad, paard is fantastisch, en is braver dan braaf. En dat is dus vrij onhandig. Want gaat het mis, dan ligt de bal bij jou als verkoper.
Wat verkopers dus moeten gaan doen, is uitgebreide documentatie bijhouden over het paard dat ze verkopen. Het hele medische trackrecord (dat zie ik overigens sowieso vaker, dat er een gehele uitdraai van de veterinaire kaart wordt gevraagd en overgelegd, maar bij de 'snelle handel' of de import zal je dat niet snel zien), en alle bijzonderheden. Want wat je gemeld hebt, is niet verborgen meer (als voldoende duidelijk en gespecificeerd). Vervolgens is het vooral aan de verkoper om een heel uitgebreid medisch document te hebben van exact het moment van overdracht. Want daaruit moet de verkoper in geval van problemen, kunnen putten.
Wat je ook vaker ziet (m.n. in het hogere segment), en als gevolg hiervan nog vaker gaat zien, is dat professionals zeggen: prima dat je hier een beest koopt, maar hij blijft nog enkele maanden hier staan. Hij is van jou, maar wij gaan jou begeleiden in hoe wíj met het paard omgaan en daarmee een zachte overdracht garanderen. Daarmee vergroot je als professional de kans dat het goed gaat, en gaat het (na de verhuizing) alsnog mis, dan kan je makkelijker zeggen: dit probleem zit niet in het paard, want zolang het bij ons stond, ging het prima. Bovendien ken je je klant dan beter en los je dingen makkelijk op. Maar goed: wie heeft er zin om zijn nieuwe paard nog vier maanden aan de andere kant van het land te laten staan?
Bedankt voor de verduidelijking.
Dat laatste is geen slechte zaak denk ik, maar het wordt wel lastiger zo aan alle kanten.
Ook alle medische gegevens van een paard bijhouden en zelf van top tot teen laten keuren als verkoper vind ik erg ver gaan. Heeft de koper dan helemaal geen onderzoeksplicht meer?
Ik zit me heel erg af te vragen of dit allemaal nu in het belang van de paarden gaat zijn, of dat er nu een heleboel paarden tussen wal en schip gaan vallen en wellicht voor een gebrek/ beperking waar ze prima mee kunnen leven afgemaakt gaan worden vanwege al dit gedoe.