Mars schreef:Ik ben zo'n fan van jouw blogs, schrijfstijl communicatie met je paarden en je kijk op ze. Je hebt een lijf wat duidelijk niet altijd mee wil, je hebt paarden met een gebruiksaanwijzing waar de gemiddelde mens voor terug schrikt. En met elkaar maken jullie toch magie.
En lees ik toch ook steeds weer je humor en nuance die je ondanks tegenslag weet te behouden. Houd je man niet soms zijn hart vast als hij jullie ziet gaan?
Wat een voorrecht om jouw paard te zijn, mocht ik een eigenaresse voor t kiezen hebben wist ik t wel.
Wat een prachtige reactie en een groot compliment... Ik werd helemaal warm van ‘m te lezen. Dankjewel! 
Eh mijn man zegt dat hij grijs is beginnen worden sinds hij mij kent.
Is dat genoeg antwoord? 
Jessica24: normaal rijd ik ook wedstrijd. Maar heb daar eigenlijk nog nooit mijn training of snelheid op aangepast.
Ik ben een perfectionist en tegelijk een heel ‘chille’ ruiter... Goed moet altijd beter. Maar daar mag tijd overheen gaan. 
Ik krijg les van Chris Haazen, Toen ik nog niet zo lang bij m reed en nog best onder de indruk was van hem. Nu nog steeds overigens want die man zijn inzicht is onvoorstelbaar m, maar inmiddels weet ik dat hij heel down to earth is en hij zijn lesklanten gewoon als gelijken behandeld. 
Maar het was op een kampioenschap en daar liep hij met ons mee na de proef (hij had ook geholpen met losrijden omdat ik bloednerveus ben, en ik ben normaal nooit nerveus dus ik wist totaal niet hoe daarmee te copen.
en hij had gezien dat ik over mijn toeren was en dan loopt hij dus even mee.)
Hij vroeg wat ik zelf van de proef vond. Dus ik begon echt een hele rij aan dingen op te noemen die ik anders had moeten aanpakken en Chris zijn blik werd steeds blanker. Dus ik stop met opnoemen en vraag heel kleintjes: ‘Wat vond jij dan?’
En Chris zei al stamelend: nou, eh, wel ik vond het eigenlijk wel goed... Je tweede wijken was beter dan je eerste maar dat is het enige dat ik kan zeggen.
Sinds weten we dus allebei hoe perfectionistisch ik ben en hoe streng ik op mezelf ben.
Chris heeft tot op de dag van vandaag nog nooit iets negatief gezegd om de simpele reden dat hij weet dat hij niet strenger voor mij kan zijn dan ik zelf ben. 
Maar altijd alleen op mezelf. Misschien is dat wel de reden waarom ik mezelf zo bewust houdt van het feit dat paarden hun best doen. Omdat het niet eerlijk zou zijn om dat perfectionisme en die strengheid op paarden los te laten. Ík moet het ze duidelijk maken en ze zo voorbereiden dat ze het aan kunnen. Het is nooit hun schuld.
Jetm: mij verbaast dat ook elke keer maar helaas,... hoe paarden behandeld worden zegt alles wat je moet weten.
Maneges en stallen waar ze nooit vrij buiten komen. ‘Ze kosten geld dus als ik niet kan rijden gaat hij weg.’
Uitspraken en een mentaliteit die eerder regel dan uitzondering is.
Axel: plannen maak je, zodat je paard ze overhoop kan gooien.