Bokt.nl

Sonja schreef:

Lielle schreef:

Ik ben een eventing liefhebber (wat zo heet het, geen Miitary )

Ah vandaar dat het Military Boekelo heet

Sonja schreef:

Dáárom stelde ik op de vorige pagina zo zwartwit dat ze in de dressuur de nek- en rugwervels en pezen aan gort rijden, maar dat niemand dat ziet...
Ik denk dat er in de basissport stomweg meer paardenleed aangedaan wordt door onkundig rijden, niet passend tuig en onvoldoende begeleiding, maar dat dat gewoon niet gezien wordt omdat het de media niet haalt, en eerlijk gezegd ook doordat 'wij' zelf niet eens meer raar opkijken van een vast ruggetje, een versleten halswervel en de gemiddeld een jaar durende peesblessure...

Silletje schreef:

Ben benieuwd naar een volgend stukje! Succes!

billy1 schreef:

Er zullen altijd mensen blijven die onze mooie sport gevaarlijk vinden, dat is hun goed recht. Naar mijn mening is het niet de manier om steeds tegen deze mensen te blijven roepen dat het niet eng en gevaarlijk is. Waar ik wel van overtuigd ben is dat veel mensen de sport gevaarlijk vinden omdat ze alleen de nagatieve verhalen horen en verder te weining informatie krijgen over de precieze vorm en regels in de eventingsport. Hier moetn we aan gaan werken! Meer informatie over de sport en dan moeten niet wij gaan doen maar mensen waar naar wordt geluisterd! Bv Albert Voorn, Wout Jan van de Schans en Tineke Bartels, dit zijn allemaal mensen die hun sporen ruimschoots hebben verdiend! Tineke en Wout Jan hebben in het verleden eventing gereden, waarom hebben zij dit gedaan en waarom vonden zij dit zo leuk??? En Albert Voorn is vorig jaar weer begonnen met crossen! Dit zijn de mensen waar naar wordt geluisterd en die onwetende mensen de een nagatief beeld hebben over Eventing kunnen overtuigen!!!

Lielle schreef:

@redrumfox, mijn ervaring is dat dit gezichtspunt veel meer benadrukt wordt dan de nuance. De eerste reactie die ik krijg is "crossen? maar dat is toch vreselijk gevaarlijk?". Mijn stuiterende merrie bij de startbox die niet meer te houden is omdat ze eindelijk weer mag crossen, wordt niet gezien.

En dat baart me zorgen. Het imago van de eventing onder het lekenpubliek (en daaronder veel ruiters!) is slecht, en de sport slaagt er niet in om dit te veranderen, terwijl er bij mensen met kennis van zaken (oa een vroeger hoofd van de dierenbescherming die aangaf het liefste als eventingpaard terug te komen) veel meer gevoel voor nuance is.

Citaat:

Moe, en soms niet ongeschonden. De crosscountry is een zware inspanning voor ruiter en paard, die moed en vertrouwen vergt.

Een fluitje klinkt in de verte. Gesprekken verstommen, camera’s staan in de aanslag. Ouders bereiden bijna fluisterend hun kinderen voor op wat er komen gaat. Ze wijzen links van de tribune. Daar, vanuit het bos, zal zo een ruiter met zijn paard verschijnen.

Weer een schel geluid, nu dichtbij. De eerste contouren van de combinatie zijn zichtbaar. Voor hen wacht hindernis 20, de bosvijver.

De ruiter krijgt een gezicht. Zijn gelaat toont vastberaden trekken, ook deze hindernis wil hij geconcentreerd rijden, alsof het de eerste is. Ruiter en paard zijn duidelijk niet meer zo fit als aan de start maar de ruiter moedigt zijn paard aan en deze springt vol vertrouwen in zijn baas het water in.

Crosscountry, dat samen met dressuur en een springparcours de eventing vormt, is een slijtageslag. Paard en ruiter rijden zich bij deze discipline van de hippische sport - vergelijkbaar met de triathlon - letterlijk het snot voor de ogen. Vermoeid komt de combinatie over de eindstreep. De ruiter trekt zijn beschermende kleding uit, terwijl de verzorger zich ontfermt over het paard en het harnachement verwijdert. Door direct te koelen met water wordt een soort sauna-effect gecreeeerd: het water verdampt op de warme huid en de temperatuur daalt. Dan gaat de uitgebreide naverzorging beginnen: het paard wordt gecontroleerd op eventuele wondjes en daarna wordt hij uitgebreid op adem gestapt. Tot in de late uren, en 's ochtends vroeg nemen grooms en ruiters alle mogelijke moeite om te zorgen dat het paard goed herstelt van de gevraagde prestatie. Dit wordt nog eens benadrukt door de veterinaire keuring op de laatste dag, waarbij door experts wordt geoordeeld of het paard fit genoeg is om aan het laatste onderdeel mee te doen.

De Military in Boekelo is één van de pittigste in zijn soort, weet ook parcoursbouwer Sue Benson. ‘Het is een evenement met drie sterren, slechts één minder dan het WK en de Olympische Spelen. Dus ik moet de ruiters en paarden testen.’

De Britse Benson, die ook het parcours van Londen 2012 ontwerpt, zoekt een grens op, maar een paard in gevaar brengen wil ze absoluut niet. ‘Als een paard iets overkomt, gaat mij dat aan het hart, ook als liefhebber. Niemand houdt meer van paarden dan ik.’

Soms zit een ongeluk ook in het allerkleinste hoekje. Het paard Monarch’s Aristocrat van Bensons landgenoot William Fox-Pitt verstapte zich vorig jaar in Boekelo bij het galopperen, brak een kootbeen en werd geëuthanaseerd. De zeer ervaren Benson maakte het nog niet eerder mee.

Het crosscountryparcours van dit jaar, 23 hinderniscombinaties over bijna zes kilometer, is goedgekeurd door de ruiters, die het terrein uitgebreid kunnen verkennen. Desondanks vindt Benson het begin elk jaar weer spannend. ‘Pas als de eerste vijf ruiters goed over de hindernissen zijn gegaan, kan ik ervan genieten. I’ll cross my fingers.’

Benson's bijgeloof werkt, want de bosvijver, de spectaculaire scherprechter van de Military, met vijf elementen bij het water, wordt veilig overwonnen. Zara Philips, de kleindochter van de Britse koningin Elisabeth, gaat bijvoorbeeld soepeltjes over alle boomstammen, hekken en andere natuurlijke constructies heen. Hetzelfde geldt voor de Duitse Julia Mestern, de uiteindelijke winnares van de wedstrijd.

Maar op deze hindernis komen ook weigeringen voor. Soms maakt de ruiter een fout, soms denkt een paard "toch maar liever niet". Eventing vraagt moed van paard en ruiter, maar bovenal een groot vertrouwen in elkaar. En als dat even wat minder, is een fout snel gemaakt. Maar door snel ingrijpen van paard of ruiter, bijvoorbeeld door het ondersteunen in de landing mbv de teugels, kan erger worden voorkomen. Meer nog dan in andere disciplines van de paardensport wordt er een beroep gedaan op het eigen initiatief van het paard, eventing is een teamsport pur-sang.

Dan bereikt de Britse Charlotte Agnew met haar paard Little Beau de watercombinatie. Little Beau komt enthousiast aangalopperen vanuit het bos, maar de afzet bij de hindernis wordt verkeerd ingeschat en hij besluit om niet te springen. Het publiek hoort het paard de boomstam raken en de ooh’s en aah’s die het publiek eerst uitriep, slaan om in een meelevend ‘au’. Charlotte stelt haar paard gerust, bereidt zich opnieuw voor op de hindernis en vervolgt de watercombinatie uiteindelijk in een rustig tempo om het vertrouwen van het paard in zichzelf en in haar weer te herstellen.

Een vrouw op de eerste rij stoot haar man aan. Ze wijst naar de boomstam. Bovenop het lichtgetinte hout zit een rode vlek. Little Beau heeft zich beschadigd bij de weigering, ondanks de beenbeschermers die een standaard onderdeel vormen van de uitrusting in een cross.

Charlotte en Little Beau komen samen aan de finish. Bij de eindstreep wordt Little Beau direct gecontroleerd, en er wordt een wond op de linkerknie geconstateerd. De schade valt mee, het lijkt een oppervlakkige schaafwond. ‘Al kan dat best wat pijnlijk zijn morgen', denkt de dierenarts.

Het is de enige vervelende gebeurtenis op de zo gevreesde bosvijver en zo verloopt de crosscountry op de Military vrijwel vlekkeloos. Zes van ruim 100 deelnemers worden uitgesloten wegens een val op een andere hindernis, zonder ernstige gevolgen. Deze maatregel - een van de vele die de veiligheid in de cross moeten bevorderen - die recent is ingevoerd, zorgt ervoor dat een ruiter na een valpartij niet doorrijdt terwijl zijn beoordelingsvermogen kan zijn beinvloed door de val.

Na afloop doen de toeschouwers zich zoals als ieder jaar tegoed aan de decoratie van de crosscountry. Bloemen, maar ook kolen en wortels worden meegenomen, misschien wel voor hun eigen paarden thuis.

De bosvijver ligt er weer vredig bij, de rode vlek is vervaagd. Ook Charlotte en Little Beau kijken uit naar hun volgende cross. Nu ging het niet zoals gepland, maar volgende keer staan ze weer vol vertrouwen aan de start.

Lielle schreef:

Voorbeeld van eenzelfde sfeerverslag met een positieve insteek.

Citaat:

Moe, en soms niet ongeschonden. De crosscountry is een zware inspanning voor ruiter en paard, die moed en vertrouwen vergt.

Een fluitje klinkt in de verte. Gesprekken verstommen, camera’s staan in de aanslag. Ouders bereiden bijna fluisterend hun kinderen voor op wat er komen gaat. Ze wijzen links van de tribune. Daar, vanuit het bos, zal zo een ruiter met zijn paard verschijnen.

Weer een schel geluid, nu dichtbij. De eerste contouren van de combinatie zijn zichtbaar. Voor hen wacht hindernis 20, de bosvijver.

De ruiter krijgt een gezicht. Zijn gelaat toont vastberaden trekken, ook deze hindernis wil hij geconcentreerd rijden, alsof het de eerste is. Ruiter en paard zijn duidelijk niet meer zo fit als aan de start maar de ruiter moedigt zijn paard aan en deze springt vol vertrouwen in zijn baas het water in.

Crosscountry, dat samen met dressuur en een springparcours de eventing vormt, is een slijtageslag. Paard en ruiter rijden zich bij deze discipline van de hippische sport - vergelijkbaar met de triathlon - letterlijk het snot voor de ogen. Vermoeid komt de combinatie over de eindstreep. De ruiter trekt zijn beschermende kleding uit, terwijl de verzorger zich ontfermt over het paard en het harnachement verwijdert. Door direct te koelen met water wordt een soort sauna-effect gecreeeerd: het water verdampt op de warme huid en de temperatuur daalt. Dan gaat de uitgebreide naverzorging beginnen: het paard wordt gecontroleerd op eventuele wondjes en daarna wordt hij uitgebreid op adem gestapt. Tot in de late uren, en 's ochtends vroeg nemen grooms en ruiters alle mogelijke moeite om te zorgen dat het paard goed herstelt van de gevraagde prestatie. Dit wordt nog eens benadrukt door de veterinaire keuring op de laatste dag, waarbij door experts wordt geoordeeld of het paard fit genoeg is om aan het laatste onderdeel mee te doen.

De Military in Boekelo is één van de pittigste in zijn soort, weet ook parcoursbouwer Sue Benson. ‘Het is een evenement met drie sterren, slechts één minder dan het WK en de Olympische Spelen. Dus ik moet de ruiters en paarden testen.’

De Britse Benson, die ook het parcours van Londen 2012 ontwerpt, zoekt een grens op, maar een paard in gevaar brengen wil ze absoluut niet. ‘Als een paard iets overkomt, gaat mij dat aan het hart, ook als liefhebber. Niemand houdt meer van paarden dan ik.’

Soms zit een ongeluk ook in het allerkleinste hoekje. Het paard Monarch’s Aristocrat van Bensons landgenoot William Fox-Pitt verstapte zich vorig jaar in Boekelo bij het galopperen, brak een kootbeen en werd geëuthanaseerd. De zeer ervaren Benson maakte het nog niet eerder mee.

Het crosscountryparcours van dit jaar, 23 hinderniscombinaties over bijna zes kilometer, is goedgekeurd door de ruiters, die het terrein uitgebreid kunnen verkennen. Desondanks vindt Benson het begin elk jaar weer spannend. ‘Pas als de eerste vijf ruiters goed over de hindernissen zijn gegaan, kan ik ervan genieten. I’ll cross my fingers.’

Benson's bijgeloof werkt, want de bosvijver, de spectaculaire scherprechter van de Military, met vijf elementen bij het water, wordt veilig overwonnen. Zara Philips, de kleindochter van de Britse koningin Elisabeth, gaat bijvoorbeeld soepeltjes over alle boomstammen, hekken en andere natuurlijke constructies heen. Hetzelfde geldt voor de Duitse Julia Mestern, de uiteindelijke winnares van de wedstrijd.

Maar op deze hindernis komen ook weigeringen voor. Soms maakt de ruiter een fout, soms denkt een paard "toch maar liever niet". Eventing vraagt moed van paard en ruiter, maar bovenal een groot vertrouwen in elkaar. En als dat even wat minder, is een fout snel gemaakt. Maar door snel ingrijpen van paard of ruiter, bijvoorbeeld door het ondersteunen in de landing mbv de teugels, kan erger worden voorkomen. Meer nog dan in andere disciplines van de paardensport wordt er een beroep gedaan op het eigen initiatief van het paard, eventing is een teamsport pur-sang.

Dan bereikt de Britse Charlotte Agnew met haar paard Little Beau de watercombinatie. Little Beau komt enthousiast aangalopperen vanuit het bos, maar de afzet bij de hindernis wordt verkeerd ingeschat en hij besluit om niet te springen. Het publiek hoort het paard de boomstam raken en de ooh’s en aah’s die het publiek eerst uitriep, slaan om in een meelevend ‘au’. Charlotte stelt haar paard gerust, bereidt zich opnieuw voor op de hindernis en vervolgt de watercombinatie uiteindelijk in een rustig tempo om het vertrouwen van het paard in zichzelf en in haar weer te herstellen.

Een vrouw op de eerste rij stoot haar man aan. Ze wijst naar de boomstam. Bovenop het lichtgetinte hout zit een rode vlek. Little Beau heeft zich beschadigd bij de weigering, ondanks de beenbeschermers die een standaard onderdeel vormen van de uitrusting in een cross.

Charlotte en Little Beau komen samen aan de finish. Bij de eindstreep wordt Little Beau direct gecontroleerd, en er wordt een wond op de linkerknie geconstateerd. De schade valt mee, het lijkt een oppervlakkige schaafwond. ‘Al kan dat best wat pijnlijk zijn morgen', denkt de dierenarts.

Het is de enige vervelende gebeurtenis op de zo gevreesde bosvijver en zo verloopt de crosscountry op de Military vrijwel vlekkeloos. Zes van ruim 100 deelnemers worden uitgesloten wegens een val op een andere hindernis, zonder ernstige gevolgen. Deze maatregel - een van de vele die de veiligheid in de cross moeten bevorderen - die recent is ingevoerd, zorgt ervoor dat een ruiter na een valpartij niet doorrijdt terwijl zijn beoordelingsvermogen kan zijn beinvloed door de val.

Na afloop doen de toeschouwers zich zoals als ieder jaar tegoed aan de decoratie van de crosscountry. Bloemen, maar ook kolen en wortels worden meegenomen, misschien wel voor hun eigen paarden thuis.

De bosvijver ligt er weer vredig bij, de rode vlek is vervaagd. Ook Charlotte en Little Beau kijken uit naar hun volgende cross. Nu ging het niet zoals gepland, maar volgende keer staan ze weer vol vertrouwen aan de start.

ik heb wat dingen toegevoegd die ik niet zeker weet (bv schaafwond) maar ik heb vooral geprobeerd om de negatieve insteek eruit te halen door de woordkeuze aan te passen. Daarnaast is de nadruk komen te liggen op de veiligheidsmaatregelen.