Lante schreef:Ik denk dat het rijden andere vaardigheden nodig heeft dan het geven van instructie.
Voor goed rijden is het in de eerste plaats sowieso nodig dat je een redelijk goed en pijnvrij lijf hebt, een hele goede motoriek en evenwichtige bouw. Een goede ruiter is naar mijn idee vooral gedisciplineerd en heeft emoties onder controle, is goed trainbaar; luistert, begrijpt, kan uitvoeren, ervaart en voelt en kan het vervolgens zelfstandig op het juiste moment weer toepassen.
Een instructeur moet veel kennis hebben van de biomechanica van het paard en dressuur. Hij moet weten hoe oefeningen eruit zien en uitgevoerd moeten worden. Een scherp oog voor het complete plaatje, het kunnen constateren van de oorzaak van rijtechnisch problemen en kennis hoe dit opgelost kan worden. En daarnaast moet een instructeur ook didactisch goed onderlegd en sociaal zijn en communicatief vaardig zijn. Natuurlijk is het belangrijk dat een instructeur wel kàn rijden. Dat heb je nodig om te weten hoe het voelt en moet voelen.
Ik kan mij in veel wat u schrijft vinden, echter één punt moet ik met kracht tegenspreken om verschillende redenen. U stelt dat voor goed paardrijden een goed en pijnvrij lijf nodig zou zijn en bovendien een evenwichtige bouw.
1] U zet daar alle ruiters die geen goed en pijnvrij lijf en die lichamelijk niet evenwichtig zijn gebouwd neer als niet goede ruiters. Dat is wellicht niet zo bedoeld, maar des al niet te min uiterst kwetsend
2] Bovendien onjuist. Er zijn in de geschiedenis meer dan zat ruiters op te noemen die grote hoogte bereikten in de rijkunst ofschoon ze niet voldeden aan uw criteria. Te denken aan Etienne Beudant of Bubbi Gunther.
3] Wat u daar schrijft is naast totaal onjuist ook intens ontmoedigend voor elke ruiter die niet aan uw maatstaven voldoet
Persoonlijk voel ik mij daardoor ook aangesproken. Geboren met een destructieve botziekte die, 25 operaties noodzakelijk maakte, meer dan gemiddeld korte ledematen veroorzaakte en en voor zorgde dat ik mij niet meer kan herinneren pijnvrij te zijn. Een linkerarm arm die 'n handlengte korter is dan de rechter arm en geen kop koffie kan tillen zonder pijn, plus een linkerbeen van dezelfde kwaliteit.
Maar ik heb de eer genoten van meer dan twintig jaar begeleiding van meneer Ernest van Loon [die wel in mij geloofde] te mogen afsluiten door de laatste 3 jaar van meneer van Loons werken als instructeur, zijn rechterhand te mogen functioneren. Ik reed de paarden waar meneer van Loon niet meer op kon stappen. In de jaren daarna heb ik 9 en 'n half grandprix-paarden opgeleid plus 8 ruiters tot en met dat niveau ["half" omdat mijn lievelingspaard stierf voordat ik hem kon uitbrengen in die proef]. Heb een 5de plaats gehaald bij het wereldkampioenschap gehandicaptensport/dressuur in Moorzele [graad III ] en werd datzelfde jaar 1 +2 bij het Nederlandse kampioenschap met twee paarden [dat mocht toen nog] in die tak van sport. Met de nummer 1, ben ik het jaar daarna grandprix gestart in de valide sport. En u verteld mij dat ik een niet goede ruiter ben???
Mag ik vragen welk niveau u rijdt ?
Veel te vaak wordt een lichamelijke tekortkoming gebruikt als excuus voor rijkunstig falen [of gebrek in wedstrijden] Terwij volgens mij veel verbeterd kan worden door de juiste of andere manier van trainen of begeleiding, zonder dat de 'rijkunst geweld wordt aangedaan. Natuurlijk indien iemand, om het cru uit te drukken, geen armen en benen heeft, en die persoon wenst de Mount Everest beklimmen, dan zie ik het ook duister in. Maar u overdrijft echt schromelijk.