Akires1 schreef:"Dwang" is denk ik in deze hele discussie een belangrijk woord.
We willen niet werken met dwang.
Maar als je, zoals eerder iemand schetste, het omdoen van een halster en het paard hieraan vastzetten onder "dwang" verstaat (het paard kiest hier tenslotte zelf niet voor), dan is paardensport idd niet meer mogelijk.
Maar is het zo dat het paard zelf niet wil werken, omdat het er niet zelf voor kiest?
Wij hebben hier een pony staan, die down wordt wanneer hij te lang niets doet. Maar hij heeft nog nooit uit zichzelf, met z'n halster in zijn mond voor me gestaan "Kom op, we gaan werken!". Gewoon omdat een paard dat nu eenmaal niet zelf bedenkt.
Maar is er fijn met hem gewerkt, dan fleurt hij hier mentaal altijd van op.
"Dwang" zoals vooral in deze discussie wordt bedoeld is, denk ik, iets voor elkaar krijgen, wat je niet lukt zonder een pijnprikkel te geven.
Dan wordt het dwang.
Wanneer een bit wordt gebruikt om een paard in de krul te trekken, dan is het een dwangmiddel.
Sporen zijn naar mijn mening altijd een dwangmiddel. (Jaja, ik weet het...."verfijning van de hulpen..."). Je geeft een pijnprikkel en hier reageert het paard lichamelijk op, waardoor datgene dat zonder de sporen niet lukte, wel lukt.
Het is voornamelijk de dwang dat mensen tegenstaat in de paardensport.
Het ís ook geen prettig gezicht wanneer je een paard met opengesperde mond en ogen, met daarop iemand hardhandig aan de teugels trekkend, voorbij ziet komen.
Daar zijn we het allemaal over eens en tóch gebeurt het.
Oh en dan natuurlijk nog de stress; een paard mag geen stress ervaren.
In het ideale plaatje van de paarden, die in een kudde over de vlakte galopperen, hebben de paarden, als het goed is, ook natuurlijke vijanden en ervaren ze dus ook wel degelijk stress.
Niet continue, maar dat hebben de paarden die mee op concours gaan ook niet.
Eenmaal thuis is de stress in elk geval voorbij, maar veel paarden kunnen ook op vreemd terrein zonder stress rondlopen.
(De meeste stress ontstaat volgens mij, door de gestresste ruiter. Wat dóen we onszelf aan!)
Om een lang verhaal kort te maken:
Ik ben niet tegen paardensport.
Ik ben ontzettend tegen misstanden binnen de paardensport.
Zo gauw paarden worden misbruikt of mishandeld voor het gewin van de eigenaar of ruiter, moet er worden ingegrepen.
Net zo goed als dat het paard niet zelf kan aangeven dat het wil werken, kan het ook niet aangeven "nu is het genoeg!".
Daar moeten wij ze bij helpen.
En een goed begin zou zijn om inderdaad de dwangmiddelen te verbieden, zodat paardrijden geen "dwingen" is, maar samenwerken.
En om het verhaal toch nog iets langer te maken.... waarom is het hypocriet om te zeggen dat je tegen iets bent, terwijl je het eerder zelf zo hebt gedaan?
Mensen kunnen leren, toch? Iets van "voortschrijdend inzicht".
Ik heb zelf vroeger ook dingen gedaan, waarvan ik nu denk "tja....", maar gelukkig heb ik bijgeleerd.
Wanneer mensen niet van hun eigen fouten zouden kunnen leren of in staat zijn om te veranderen, dan zou deze hele discussie ook geen zin hebben
Het grootste gedeelte ben ik het met je eens. Maar een bit zie ik niet als dwangmiddel.. En een spoor ook niet.. Als je dressuurmatig rijdt liggen de reflexen zo kort op elkaar dat als ik mijn been al een millimeter naar achter leg dat mijn paard in de achteruit gaat.. Mijn hulpen worden daarom onduidelijk.. Ik heb geen zweepje.. En met nagevelijk rijden heb ik niks in mn handen.. En nee mijn paard heeft niet de kop op de borst..