Geplaatst: 08-04-13 22:14 LisaLuna schreef:Zelfs ik zou opstaan voor een oudere dame al heb ik pijn.
Vind het zo belachelijk hoe asociaal de jeugd is en word. Word ook vaak heel respectloos behandeld bij mijn werk als Snackbarmedewerker dat ik denk.. Ik maak je eten hoor, zou maar oppassen.
Terwijl ik áltijd alle winkelmensen een fijne dag wens.
Wow 26 cm! Nee geloof zeker dat dat niet fijn is! Heb het ook wel gevoeld (wel minder heftig als jou dan uiteraard) maar het is heel anders. Dit voelt als constante spierpijn en soms staan mijn benen ineens in de brand lijkt wel, steken en branden als een gek. Het idee van beestjes die over mijn lichaam lopen. Ik lijk wel gek haha!
Het is heel onduidelijk ja, sommige zeggen dat het ook aan je eetpatroon ligt, maar ik merk daar weinig verschil van! Het is denk ik helaas voor ieder mens verschillend!
Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet vragen maar.. je broertje leeft op het moment niet meer?
Wat heftig en rot dat er geen duidelijkheid is..
Dat is niet alleen bij jongeren hoor.
Op de standby hadden we ook regelmatig iemand die in een half uur tijd 14 voicemailberichten insprak omdat ze niet in kon loggen. We hebben een half uur reactietijd en ik zat de laatste keer in de auto, dus kon niet direct opnemen. Voicemailberichten van "ik vind dit niet kunnen", "ik EIS dat ik nu teruggebeld word", etc. Ze sprak alleen geen telefoonnummer in. Toen ik uiteindelijk wel opnam en aangaf dat ik in de auto zat en later niet terug kon bellen omdat ze geen nummer ingesproken heb, kreeg ik een grote bek... Heb het uiteindelijk maar weer bij onze contactpersoon neergelegd, collega's hadden ook al last met haar gehad, en volgens mij heeft ze het nu eindelijk door...Denk dat ik minder last gehad heb dan jij hoor..
En ja, hij leeft niet meer. Werd op een dinsdagochtend uit bed geroepen, keek op m'n wekker en schrok omdat ik te laat was. Dacht dat ik daarvoor geroepen werd. Stond net in de badkamer toen ma riep dat ze het ziekenhuis gebeld had. Stond dezelfde seconde nog beneden. Gelijk begonnen met reanimatie tot de ambulances er waren, had daar ooit nog training voor gehad. Ambulancebroeders hebben het overgenomen en er is ook nog een traumaheli geweest, maar heeft uiteindelijk niet meer geholpen.
Ben daarna maar gaan bellen, pa stond ergens bij Lyon (is chauffeur, is zelf naar huis komen rijden die dag) en de familie ook gebeld. Uiteindelijk, toen er wat familie was, ben ik om 11:30 maar richting school gegaan. Moest thuis weg en zat in m'n examenjaar, had twee dagen erna een praktijkexamen scheikunde.
Vorige maand was het alweer tien jaar geleden, heb 'm "geëerd" door appelmoes te eten, was één van z'n lievelingsdingen en had ik al tien jaar niet op.
