Bokt.nl

Femke_Tweety schreef:

Om financiële redenen?

Sizzle schreef:

Twee keer week bij de stichting staat er in de OP.
Iets meer dan 20 per jaar.

Femke_Tweety schreef:

Sizzle schreef:

Twee keer week bij de stichting staat er in de OP.
Iets meer dan 20 per jaar.

Twee keer per week is toch 104 x per jaar?

En dat is bij 1 stichting.

Ayasha schreef:

Ik vraag me af hoeveel van die paarden nog rijdbaar/bruikbaar waren en of een gedeelte van die dieren ook niet gewoon gedumpt zijn omwille van "niet meer bruikbaar". IPV niet meer kunnen betalen. Zie ze vaak genoeg kapotte dieren verkopen omdat ze eentje willen kopen die ze wel kunnen rijden maar geen geld hebben voor 2. Ook hier op bokt.

Jessix schreef:

Gini schreef:

Ik snap niet waarom iemand dat geen helse beslissing mag vinden? Je paard laten inslapen enkel en alleen omdat je de centjes niet hebt, want het paard is nog gewoon oké paard, is toch hels? Dat is toch geen beslissing die je al fluitend neemt?

Ik denk dat het sowieso een helse beslissing is voor veel mensen of het nu om verkoop of om in laten slapen gaat.

Wanneer je het financieel niet meer kan dragen moet je een besluit nemen. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je daar slapeloze nachten van hebt. Ik heb mijn paarden voor het leven. Lijkt me echt afschuwelijk die tijd niet vol te kunnen maken door financiële of fysieke problemen van mijzelf. En natuurlijk moet je dan wel, maar ik voel de pijn die Femke onlangs zelf (!) heeft gevoeld heel goed.

Femke_Tweety schreef:

Sizzle schreef:

Twee keer week bij de stichting staat er in de OP.
Iets meer dan 20 per jaar.

Twee keer per week is toch 104 x per jaar?

En dat is bij 1 stichting.

terpentijn schreef:

Nou ik ben zeer recent ook in zo'n deplorabele situatie terecht gekomen, met mijn paarden Bonte Jaopie (18 jaar) en Bonte Khavanna (13 jaar), door krankzinnig rijzende energierekening in ongeisoleerd boerderijtje uit 1926 (effe 500-600 per maand er BIJ) en alle andere gierend gerezen prijsverhogingen, boodschappen, verzekeringen, DA, Gemeentebelastingen, hou maar op.... plus tegelijkertijd dat ik binnen drie maanden weg moest bij de weidegang in eigen dorp waar ik al 18 jaar voor vriendenprijsje stond. Jaopie en Khava stonden daar al hun héle leven, nou dan ga je een andere weidegang zoeken... allemaal natuurlijk onbetaalbaar veel duurder. Uitstellen, andere rekeningen niet betalen, auto heb ik niet anders had ik die de deur uit gedaan... ik zat in de val. Langzaam drong het onontkoombare tot me door, toe ik er achter was wat stalling/weidegang (alleen een wei en hooi, schuilstalletje... simpelste van het simpelste) voor twéé paarden ab-so-luut niet te betalen viel. Wat je hebt natuurlijk ook nog bekappen, inenten, ontwormen... nou ja iedereen weer het wel. Dus mijn ergste nachtmerrie... er moest er één weg, want ik had inmiddels geschikte plek gevonden, weliswaar een uur fietsen van mij af, die betaalbaar was, voor 1 paard. Er was erg genoeg ook plek voor beiden, maar die tweede plek had ik op geen enkele manier in mijn portemonnee. Ik had niet kunnen dromen dat zo iets ooit zou gebeuren, ik moest kiezen, hou ik hem of hou ik haar. eeen soort "Sophie's Choice" (de film). Nou dan scheurt er iets in je hoor! Ze waren ook nog eens extreem aan elkaar verknocht na al die jaren. Vooral Khavanna aan Jaopie. Slapeloze nachten. Depressies. Eetlust vergaan. Super stress. Nog een keer rekenen, en nog eens en nog eens. Nee, het ging écht niet, er kwam geen enkele locatie waarop ik beiden bij elkaar kon houden, zelfs niet twee verschillende (dan maar elk op een andere locatie?). Ik werd radeloos. Mijn hele zelfbeeld ging er aan: nog nooit in mijn 63 jarige hele leven heb ik een levend wezen NIET tot diens dood bij me gehouden. Geen hond, kat, paard, kip,,,,niets.. ooit. En NU! Wat ben ik een weggooier. Wat een minkukel. De tijd tikte razendsnel weg, per 1 mei moest ik weg zijn. Ik moest knopen door hakken, WIE hou je? WIE doe je weg? (die uitdrukking alleen al). Handelaar was voor mij al meteen een grote NONO. Maar hoeveel keuze kun je je eigenlijk veroorloven in zo'n deadline situatie, want dat speelde ook mee. Ik was er gauw uit dat ik Jaopie zou proberen te houden, die is ouder, en eigenzinniger, een nogal eenmanspaard. Daarentegen was die wel weer goed en lang gereden, terwijl Khavanna eigen meer het weidevriendinnetje van Jaopie is gebleven... wat dat betreft weer moeilijker van de hand te doen..... geld hoefde ik er eigenlijk niet voor, voor een goed thuis geef ik alles, dacht ik. Een goede vriendin van vroeger, 20 jaar geleden, toen ik nog in Den Haag woonde, die tot over haar
oren in de paardenwereld zit, schoot te hulp en belde mij. Zij zei: ik garandeer je dat ik Khava overneem, ik kom haar ophalen, dan zie ik wel hoever ze is en zet ik haar bij mijn pony van 10 jaar. Ongelofelijk zo'n redster in de nood! Daarna ging het snel, beide paarden wilden we op dezelfde dag verhuizen, zij kwam Khavanna ophalen (uiteraard gratis, ze moest het hele eind ook nog eens rijden om mij uit de ellende te helpen, heb nog een heleboel van haar paardenspulletjes er bij meegegeven, ik wilde geen cent voor haar of spullen), ze liep zo het vrachtwagentje in toen ze die andere pony daar in zag staan, beng zijklep dicht en meteen weg. Op weg naar Den Haag. Slik. Maar er was geen tijd, want hup Jaopie in andere trailer (alleen, die heeft daar geen ander paard voor nodig), en afgeleverd bij Tinkerplein in Noordlaren. Dat was de laatste dag van maart. Mooie Khavanna ben ik kwijt. jaopie heb ik nog weten te houden, maar daar moet ik wel een UUR heen fietsen (en een uur terug) op een niet-elektrische fiets (want uiteraard ook geen geld voor). Maar goed, dat heb ik inmiddels al een aantal keren gedaan. Op Khava (die nu bij Duindigt staat) is al weer enkele keren voor een lichte meid gereden. Ik nog niet op Jaopie, moet eerst zijn zadel, dek en hoofdstel er heen zien te krijgen. Ik weet dus als geen ander hoe je vrij plotseling na vele vele jaren voor vréselijke keuzes kan komen te staan. Waarvan je van je leven niet dacht dat zo iets ooit zou kunnen gebeuren. het heeft me een soort traumatische shock opgeleverd en heeft een diep wantrouwen in de levensprocessen veroorzaakt, merk ik, terwijl ik toch wel aardig wat gewend ben van de grillen in het leven. Maar dat je zelfs DIT niet kunt garanderen aan je dieren...dat shockt je zelfbeeld.... Jaopie staat inmiddels met een bruine Tinkermerrie samen op de wei... Khava staat met haar bruine ponyvriendin samen en zij gaat dagelijks een enorme hoop nieuwe indrukken tegemoet (hoeft ze Jaopie niet zo te missen). Dus zo rukte het lot en de hysterisch hoge gestegen prijzen (met name de energierekening) mij mooie bonte duo uit elkaar. Never judge anybody if you haven't walked a few miles in his shoes.....

terpentijn schreef:

Nou ik ben zeer recent ook in zo'n deplorabele situatie terecht gekomen, met mijn paarden Bonte Jaopie (18 jaar) en Bonte Khavanna (13 jaar), door krankzinnig rijzende energierekening in ongeisoleerd boerderijtje uit 1926 (effe 500-600 per maand er BIJ) en alle andere gierend gerezen prijsverhogingen, boodschappen, verzekeringen, DA, Gemeentebelastingen, hou maar op.... plus tegelijkertijd dat ik binnen drie maanden weg moest bij de weidegang in eigen dorp waar ik al 18 jaar voor vriendenprijsje stond. Jaopie en Khava stonden daar al hun héle leven, nou dan ga je een andere weidegang zoeken... allemaal natuurlijk onbetaalbaar veel duurder. Uitstellen, andere rekeningen niet betalen, auto heb ik niet anders had ik die de deur uit gedaan... ik zat in de val. Langzaam drong het onontkoombare tot me door, toe ik er achter was wat stalling/weidegang (alleen een wei en hooi, schuilstalletje... simpelste van het simpelste) voor twéé paarden ab-so-luut niet te betalen viel. Wat je hebt natuurlijk ook nog bekappen, inenten, ontwormen... nou ja iedereen weer het wel. Dus mijn ergste nachtmerrie... er moest er één weg, want ik had inmiddels geschikte plek gevonden, weliswaar een uur fietsen van mij af, die betaalbaar was, voor 1 paard. Er was erg genoeg ook plek voor beiden, maar die tweede plek had ik op geen enkele manier in mijn portemonnee. Ik had niet kunnen dromen dat zo iets ooit zou gebeuren, ik moest kiezen, hou ik hem of hou ik haar. eeen soort "Sophie's Choice" (de film). Nou dan scheurt er iets in je hoor! Ze waren ook nog eens extreem aan elkaar verknocht na al die jaren. Vooral Khavanna aan Jaopie. Slapeloze nachten. Depressies. Eetlust vergaan. Super stress. Nog een keer rekenen, en nog eens en nog eens. Nee, het ging écht niet, er kwam geen enkele locatie waarop ik beiden bij elkaar kon houden, zelfs niet twee verschillende (dan maar elk op een andere locatie?). Ik werd radeloos. Mijn hele zelfbeeld ging er aan: nog nooit in mijn 63 jarige hele leven heb ik een levend wezen NIET tot diens dood bij me gehouden. Geen hond, kat, paard, kip,,,,niets.. ooit. En NU! Wat ben ik een weggooier. Wat een minkukel. De tijd tikte razendsnel weg, per 1 mei moest ik weg zijn. Ik moest knopen door hakken, WIE hou je? WIE doe je weg? (die uitdrukking alleen al). Handelaar was voor mij al meteen een grote NONO. Maar hoeveel keuze kun je je eigenlijk veroorloven in zo'n deadline situatie, want dat speelde ook mee. Ik was er gauw uit dat ik Jaopie zou proberen te houden, die is ouder, en eigenzinniger, een nogal eenmanspaard. Daarentegen was die wel weer goed en lang gereden, terwijl Khavanna eigen meer het weidevriendinnetje van Jaopie is gebleven... wat dat betreft weer moeilijker van de hand te doen..... geld hoefde ik er eigenlijk niet voor, voor een goed thuis geef ik alles, dacht ik. Een goede vriendin van vroeger, 20 jaar geleden, toen ik nog in Den Haag woonde, die tot over haar
oren in de paardenwereld zit, schoot te hulp en belde mij. Zij zei: ik garandeer je dat ik Khava overneem, ik kom haar ophalen, dan zie ik wel hoever ze is en zet ik haar bij mijn pony van 10 jaar. Ongelofelijk zo'n redster in de nood! Daarna ging het snel, beide paarden wilden we op dezelfde dag verhuizen, zij kwam Khavanna ophalen (uiteraard gratis, ze moest het hele eind ook nog eens rijden om mij uit de ellende te helpen, heb nog een heleboel van haar paardenspulletjes er bij meegegeven, ik wilde geen cent voor haar of spullen), ze liep zo het vrachtwagentje in toen ze die andere pony daar in zag staan, beng zijklep dicht en meteen weg. Op weg naar Den Haag. Slik. Maar er was geen tijd, want hup Jaopie in andere trailer (alleen, die heeft daar geen ander paard voor nodig), en afgeleverd bij Tinkerplein in Noordlaren. Dat was de laatste dag van maart. Mooie Khavanna ben ik kwijt. jaopie heb ik nog weten te houden, maar daar moet ik wel een UUR heen fietsen (en een uur terug) op een niet-elektrische fiets (want uiteraard ook geen geld voor). Maar goed, dat heb ik inmiddels al een aantal keren gedaan. Op Khava (die nu bij Duindigt staat) is al weer enkele keren voor een lichte meid gereden. Ik nog niet op Jaopie, moet eerst zijn zadel, dek en hoofdstel er heen zien te krijgen. Ik weet dus als geen ander hoe je vrij plotseling na vele vele jaren voor vréselijke keuzes kan komen te staan. Waarvan je van je leven niet dacht dat zo iets ooit zou kunnen gebeuren. het heeft me een soort traumatische shock opgeleverd en heeft een diep wantrouwen in de levensprocessen veroorzaakt, merk ik, terwijl ik toch wel aardig wat gewend ben van de grillen in het leven. Maar dat je zelfs DIT niet kunt garanderen aan je dieren...dat shockt je zelfbeeld.... Jaopie staat inmiddels met een bruine Tinkermerrie samen op de wei... Khava staat met haar bruine ponyvriendin samen en zij gaat dagelijks een enorme hoop nieuwe indrukken tegemoet (hoeft ze Jaopie niet zo te missen). Dus zo rukte het lot en de hysterisch hoge gestegen prijzen (met name de verschrikkelijk) mij mooie bonte duo uit elkaar. Never judge anybody if you haven't walked a few miles in his shoes.....

ikke schreef:

Molfre schreef:

Dus dat is een keus die jij zo "effe" maakt? Geen problemen? Niet moeilijk? Doe je gewoon?

Weet niet wat ik daarvan vind...

Hoeveel paarden heb jij al heen gezonden?

Suzanne F. schreef:

Ik zal er dan wel veel harder instaan maar ik ga geen droog brood eten om een paard. Paard is luxe en als het eropaan komt dan gaat de paardenhobby eruit. En ik heb echt wel traantjes gelaten om paarden die ik heb moeten laten gaan hoor, ik ben echt geen harteloos iemand. Maar een paard hebben is puur luxe en een hele dure hobby. Mijn levensonderhoud en gezondheid gaat echt voor een hobby. En ik ben ook van mening dat je je verantwoordelijkheid moet nemen als het paard onverkoopbaar is. Ik heb in het verleden een jong paard in laten slapen, zelf gefokt, omdat ik niet wilde dat het de handel inging. Had er best nog iets voor kunnen krijgen maar het idee dat hij van hot naar her zou gaan vond ik niks.

Suzanne F. schreef:

Ik zal er dan wel veel harder instaan maar ik ga geen droog brood eten om een paard. Paard is luxe en als het eropaan komt dan gaat de paardenhobby eruit. En ik heb echt wel traantjes gelaten om paarden die ik heb moeten laten gaan hoor, ik ben echt geen harteloos iemand. Maar een paard hebben is puur luxe en een hele dure hobby. Mijn levensonderhoud en gezondheid gaat echt voor een hobby. En ik ben ook van mening dat je je verantwoordelijkheid moet nemen als het paard onverkoopbaar is. Ik heb in het verleden een jong paard in laten slapen, zelf gefokt, omdat ik niet wilde dat het de handel inging. Had er best nog iets voor kunnen krijgen maar het idee dat hij van hot naar her zou gaan vond ik niks.

neetoch schreef:

Kom op Ikke, als je toch zo logisch kunt nadenken als dat jij doet voorkomen, dan kun je dit toch ook zelf wel bedenken, als je alle stijgingen van de afgelopen 2 jaar zo eens bij elkaar optelt en wat er nog aan komt?

Het is niet aan jou of wie dan ook bij de mensen in de portemonnee te willen kijken. Je zou het ook gewoon kunnen accepteren als mensen aangeven het moeilijk te krijgen.

Vind dit ronduit onbeschoft en neerbuigend om het stemmingmakerij te noemen.

Dat je zelf iets niet voelt, wil natuurlijk niet zeggen dat het niet bestaat...

Sizzle schreef:

Femke_Tweety schreef:

Twee keer per week is toch 104 x per jaar?

En dat is bij 1 stichting.

Weekend zeker


Ja uiteraard heb je gelijk

Er zijn naar schatting meer dan 250.000 paarden en ponies in NL trouwens.
Ik ga er dus inderdaad vanuit dat vooral de afdankertjes gemeld worden want voor de gezonde vind je wel weer een plek. De markt ligt niet bepaald op zijn gat of zo.