
Het is al eerder beschreven hoe systemen eerst moeten doorschieten voor er verandering komt.

De wetenschapsfilosoof Thomas Kuhn beschreef het effect in The Structure of Scientific Revolutions in 1962: een bestaand paradigma voldoet niet meer aan de eisen van de tijd, er ontstaat een crisis en er moet een speler van buiten (of een jonge revolutionair) aan te pas komen om de oude structuur te doorbreken.
Askja, je bent een beetje geniepig met je laatste vraag.

"De winnaar heeft altijd gelijk?"
Ik kan me voorstellen dat juryleden lang meegaan in een nieuwe ontwikkeling.
Totdat er weer een nieuwe, revolutionaire ontwikkeling is.
Ik kan me voorstellen dat er in het internationale juryledencorps eerst euforie is over een nieuwe grensverleggende manier van rijden. En dat ze daar vervolgens in vastlopen. Erin verstrikt raken.
Er zijn allerlei overleggen over jureren. Met allerlei partijen. Natuurlijk ook met belanghebbenden. Een belanghebbende als Sjef is met zijn vernieuwende manier daaarbij natuurlijk een partij die niet over het hoofd gezien kan worden.
Ook ik heb die euforie gekend. Anky op Bonfire in Amsterdam op Song Song Blue. De tranen stroomden over mijn wangen. Het was zó mooi!
Toen was er nog harmonie, en losheid.
Dan wordt zo'n 'methode' verder ontwikkeld, en verdwijnt de liefde, lijkt het wel. Het wordt mechanisch, haast een trucje.
Tijd voor een revolutionaire nieuwkomer, dus.

Kennelijk is er een moment dat ook juryleden (weer) wakker worden.
Met een na-ijl effect.
Ik verheug me erop het Valegro-rijden in de ring te gaan zien.
Wat zeg ik, ik zie al signalen!

Het laag-rond rijden zien we bij sommige ruiters in de ring al minder terug.
Bergop rijden, en in-balans-rijden zie ik steeds meer.

Ik ben daar zó blij mee!

Als jurylid heb ik toch maar een fantastische rol om consequent aan ruiters mee te geven wat ik graag wil zien.

Askja schreef:Bertie, thanks voor je uitgebreide reactie en uitleg! Posts zoals die van jou maken discussies als deze interessant en leerzaam
. Ik ben het wel met je eens wat Anky betreft, dat haar methode (of lievr gezegd die van Sjef Jansen) ervoor gezorgd heeft dat de NL dressuur een stap naar een hoger niveau heeft kunnen zetten. Maar als buitenstaander die e.e.a. vanuit een andere discipline bekijkt, ziet het er voor mij uit dat die methode een beetje te veel is doorgeschoten richting controle en dat dit soms ten koste gaat van de harmonie en lichtheid. Misschien omdat er lange tijd geen 'tegenwicht' was vanuit andere benaderingen doordat de methode- Sjef zo succesvol en daardoor zoveel navolging vond, dat de balans een beetje zoek raakte? Immers, de winnaar heeft altijd gelijk?