Geplaatst: 11-12-03 23:57 En dan nog iets: het succes van Anky op de Spelen wordt continu aangedragen als bewijs voor het paardvriendelijke en goede van haar methode. Goed. Anky heeft inderdaad goud en dat is een hele prestatie. Maar wat bewijst dat? Dat de methode die Anky toepast op Bonfire scoort bij de jurieleden die in het laatste decennium van de twintigste eeuw sportdressuur jureerden. Niets meer en niets minder. Vijftig jaar geleden (toen men strikt volgens het boekje jureerde en zich niet liet meeslepen met show en swingende voorbeentjes) zou ze - en dat is puur mijn visie - met de manier waarop haar paarden in de wedstrijden voorgesteld worden, nooit de top bereikt hebben, gewoonweg omdat ze aan veel kritieke eisen niet voldoen. Evengoed als dat een ruiter van 50 jaar terug nu niet super zal kunnen scoren, simpelweg omdat hij gewend is volgens het boekje te rijden en niet weet dat buiten het boekje tegenwoordig hele andere, impliciete en onderbewuste, regels voor overwinningen gelden.
Het bewijst per definitie niet dat de methode 'gezond' is voor het paard, want gouden medaille staat niet gelijk aan goede gezondheid. Die medaille is voor de kunstjes, niet voor de hartkloppingen/bloeddruk/schone botten. Ook het feit dat Bonfire steeds van stal wordt gehaald als lichtend voorbeeld voor de methode (op zijn 18e Nog in de sport achtief En succesvol!) is onzin, aangezien het Normaal is dat paarden op een dergelijke leeftijd nog alles kunnen doen. Dat Bonnie tot exemplarisch wordt verheven laat alleen maar zien hoe uitzonderlijk het halen van een dergelijke leeftijd (en nog een beetje kunnen lopen) in de ogen van Anky & Sjef is.
En dan het laatste 'argument' dat wordt aangedragen: Een paard zou nooit zo fijntjes als Bonnie en zijn stalgenootjes hebben kunnen dartelen, als hij pijn had. Ahh, dat is een riskante opmerking. Mijn vriendin, die haar paard op aanraden van haar instructrice sinds een jaar met een aansnoerneusriem rijdt, gebruikt hetzelfde argument: 'hij laat anders niet merken dat hij er last van heeft'. En dat terwijl ik in dat jaar zijn neusbeen zo heb zien vervormen dat er nu een permanente afdruk van die neusriem op het neusbeen zit. Net als bij de meeste andere dressuurpaarden trouwens. Hoeveel kracht heb je nodig om een neusbeen te vervormen? Toch wel redelijk wat, en liefst op regelmatige basis toegediend. Om even op onszelf terug te grijpen: ook wij laten wel eens (onschuldige) cosmetische ingrepen op ons lijf los, waarvan de meest geaccepteerde de beugel is. Ik schat dat een groot deel van de Bokkers ook zo'n ding in de een of andere vorm meegezeuld heeft (moi incluis
). En al die Bokkers weten dat je die eerste week, en iedere keer als het ding weer aangedraaid wordt, je een paar dagen afschuwelijk rottige, schreeuwende pijn tegemoet gaat. Om die tanden naar achteren te krijgen. Om dat deukje in het neusbeen te krijgen. Of dieren zijn erg slecht in het uiten van pijn, of mensen zijn te stompzinnig om uitingen van pijn te herkennen, of het is een combinatie van factoren, maar het is een feit dat je een hond volledig in elkaar kunt trappen zonder dat hij een kik geeft en je hoogstens met een iets mattere blik liefdevol aankijkt. Dat is een hele trieste werkelijkheid. "Als ze echt pijn hadden zouden ze wel protesteren". Stel dat die hond eens protesteert, een zacht grommetje laat horen tijdens een afranseling, of ter waarschuwing van 'ik vind dit niet zo heel erg geslaagd' het armpje van het dochtertje in zijn bek neemt als het kin voor de zoveelste keer een potlood in zijn oor duwt. Wat is dat de reactie van de baas? "Sorry, dit zal nooit meer gebeuren, goed dat je ons op de hoogte bracht van je ongemak"?? Hmm, denk ik niet zo heel erg..
Dan het paard: Stel, een paard heeft last van zijn nek omdat hij daar steeds in die vervelende knik met zijn neus tegen de stijgbeugel in contragalop moet wijken. En stel, hij geeft eens een bokje. Een onzekere ruiter zal de fout bij zichzelf zoeken, het paard naar een da gooien en hem de volgende keer voorzichtiger aanpakken. Een ruiter die zeker is van zichzelf zal dit protest uit pijn als protest uit protest zien, er een slof tegenaan gooien en er voor zorgen dat dat hoofd daar blijft waar hij/zij het wil hebben. Moet 'ie maar niet zeiken. Of zoals het wel eens door Anky en Sjef is verwoord: "Wil hij omhoog komen, dan stel je hem nog lager in."
Het zou interessant zijn om als wedervraag op dat soort one-liners eens "Maar waarom zou hij uberhaupt omhoog willen?" te vragen.
En inderdaad, op een gegeven moment protesteren ze niet meer: et voila, de methode werkt! Natuurlijk werkt het extreem ldr-rijden bij het 'wegrijden' van protestreacties: Het paard houdt gewoon geen enkele manier meer over om zijn protest te uiten! Het hoofd zit rechts naast zijn lijf onder de stijgbeugel van de ruiter gedrukt, de spoortjes houden de achterhand in piaffe, hij kan geen steek meer zien en de idioot gedraaide halswervels voorkomen dat er ook maar enige vorm van spierspanning opgewekt kan worden om met een bok de ruiter van de rug te lanceren. De voorhand wordt zo bizar uit balans belast dat het hele idee van omhoog komen om te steigeren alle wetten van de zwaartekracht tart. Het paard heeft in al deze lessen geleerd dat er Geen vorm van protest geduld wordt, en dat zijn opdracht is om door eventuele pijntjes en lichamelijke ongemakken heen zijn oefeningen af te draaien, of hij nu totaal uit balans op de voorhand loopt of niet. Dat paard is murw gemaakt. Of grijpt elke kans buiten die extreme houdingen om de grooms die 'even mogen uitstappen' van zijn rug te lanceren ('hij is zo sterk persoonsgericht, we hebben een hele sterke band'), gewoon omdat die niet de vaardigheid hebben om met dat hoofd het hele lichaam lam te zetten. 'Jaa, die toppaarden hebben toch vaak van die lastige karakters, maar juist dat vechterselement maakt dat ze doorgaan tot het gaatje'. Welk gaatje? Wie z'n gaatje?
Dat een bepaalde methode op dit moment erg 'in' is en goed scoort, zegt niets over de paardvriendelijkheid. Het zegt iets over ons.
(En natuurlijk heb je die schaarse beesten die elke vorm van dwang met een hels kabaal of vreselijk dramatisch gebaar afstraffen. Onze [***] bijvoorbeeld ging in een coma als hij ook maar iets niet snapte, of 1 tikje op het (in zijn ogen) verkeerde moment kreeg. De Jack Russel van onze buren krijst de hele boel bij elkaar als hem iets dwars zit, schreeuwt het uit bij de dierenarts en gaat eenvoudigweg in hongerstaking als hij medicijnen in het voer vermoed, of als de buren op vakantie gaan en hem een enkel weekje met een oppas en de andere hond & kat & paarden & hamsters alleen durven laten. Je wilt niet weten aan hoeveel infusen dat beest al gelegen heeft om zijn lijfje weer van vocht te voorzien. Fantastische karakters. Of vreselijk lastige beesten, die aanstellers?)
