Op het platteland in Hooge Mierde wonen zij, van Bartels. Joep en Tineke met hun twee volwassen kinderen en aanhang. Ze werken samen, ze wonen samen. Dochter Imke gaat als kanshebster op een medaille naar de Spelen. Zoon Gijs zal haar aanmoedigen, maar met paarden heeft hij helemaal niets. Over een bijzondere familie:
Moeder Tineke Bartels (57).
"Ik ben een rijk mens" , zegt Tineke Bartels. Ze staat op haar landgoed in Hooge Mierde. "Daar woont mijn dochter met haar man." Draait zich om: "Daar woont mijn zoon, met vrouw en kinderen." En nog een halve slag: "En daar wonen wij. Dat ik ze allemaal zo dichtbij me heb, vind ik fantastisch."
De contouren van het allereerste begin zijn nog zichtbaar. Een paar oude stallen, met wit afgebladderde verf en een kleine manege. Wat er nu staat op het terrein is een bedrijf vol passie: een indrukwekkende dressuurstal, kantoren en zelfs een hotelletje voor de vele gasten. "Een topruiter heeft levenslang, op een positieve manier. Ik wil nooit meer zonder paarden, zonder dit. Ik reed op mijn 51ste nog een wereldkampioenschap, ik wilde nog verder. Maar ik heb altijd tegen mijn kinderen gezegd: als het er niet meer uitziet, moeten jullie het zeggen."
Zoon Gijs haakt in: " Vier jaar geleden hebben we dat tegen haar gezegd, ze miste de souplesse."
De kinderen moesten eerlijk zijn en dat waren ze. Tineke: "In het begin vond ik dat heel erg om te horen, maar al snel dacht ik: "ik ga niet de strijd aan met mijn dochter. Als ik moet kiezen tussen een gouden medaille voor mezelf of voor haar, kies ik voor haar. Ik zou haar mijn beste paard geven. Uiteindelijk is het heel natuurlijk gegaan, op het moment dat het met mij minder ging, kwam Imke op. Ik heb geen moment heimwee gehad."
"Ik ben nu coach van Imke. Het is boeiend, je begint als moeder en ex-topsporter en groeit uit tot coach. Ik wil dat verfijnen. We zijn lang eenzijdig bezig geweest in onze sport. Ik leer veel van andere coaches en hou me steeds meer bezig met mentale training en het fysieke. 'Im' en ik werken elke dag samen, ze is goed geworden. Ik ben moeder en coach, dat kunnen we goed scheiden. Van Gijs ben ik alleen moeder. Hij doet veel aan autosport, ik wil hem graag coachen, maar dat wil hij niet. Nee, ik maak me geen zorgen om hem, ik heb geen recht van spreken. Ik heb zelf anderhalf jaar geleden mijn nek gebroken op vier plekken."
Dochter Imke Schellekens-Bartels (31).
"Ze sloeg met haar hoofd tegen een boom. De eerste dag in het ziekenhuis waren we compleet van slag. Maar mam is een keiharde, ze was heel even emotioneel en maakte daarna meteen een grap. Ze heeft de mentaliteit van een topsporter, dat merk je aan alles."
Tineke, met een lach: " Als ik maar weer kan rijden, dacht ik. Ik merkte ook al snel dat ik misbaar ben, dat is goed om te weten. Ik ben gelukkig helemaal hersteld." Joep: "We waren niet kwetsbaar omdat we zo hecht zijn."
Ze zijn een team, een gezin, maar ook vrienden. Ze delen veel en het benauwt nooit. Imke: " Mam en ik zijn vriendinnen, we kletsen uren met elkaar, vooral als we onderweg zijn. We hadden vroeger al een zigeunerbestaan, wij gingen als kleine kinderen achterin de landrover. Mam ging in 1984 naar de Olympische Spelen in Los Angeles. Ze kreeg een koffer vol kleding, er zat echt van alles in. Het was het moment dat ik wist dat ik ook een topamazone wilde worden. In 2004 ging ik op het laatste moment als reserve mee naar Athene, ik kreeg geen koffer, Anky gaf me wat losse kleren. Nu zit ik in het team voor de Spelen in China en komt die koffer er dan toch. Hoop ik."
Gijs: "Weet je nog dat mam tijdens de opening van de Spelen in LA zwaaide? Wij dachten dat ze naar ons zwaaide. Ik was zo trots. Ze bleef weken weg, maar ik geloof niet dat we dat erg vonden." Tineke: "Ik heb me nooit schuldig gevoeld." Imke: "Ik doe het zelf ook. Alles staat in het teken van medailles."
Vader Joep Bartels (61).
"Ik voel de passie van Imke en Tineke ook, het zou prachtig zijn als Imke op de Spelen een medaille wint. Maar ik bemoei me verder niet met de sport" , zegt de vader. "Mijn zoon en ik zitten op kantoor, wij doen de evenementen. Voor ouders is het het einde dat je de kinderen bij elkaar hebt, maar het is hun toekomst en niet de onze. Gijs en Imke zijn de baas. De pikorde in het bedrijf is anders dan de pikorde in de familie. Wij willen niet meer zo dominant aanwezig zijn."
Zoon Gijs Bartels (32).
"Maar we vragen wel veel advies aan onze ouders" , zegt Gijs. "Ik ben het sociale dier van de familie, socialer dan Imke. Topsport is niets voor mij, ik wil leuke dingen doen met mijn vrienden. Imke heeft daar geen last van."
De zus gaat er blind voor, geeft ze toe, zonder een enkel gevoel van spijt. "Dat is de keerzijde, maar ik vind dat niet erg, ik mis niets." Tineke: "Ik ben net als Gijs, ik heb het gemist dat ik weinig vriendschappen op kon bouwen. Ik kan nergens zomaar even op de koffie komen. Behalve bij Anky, zij is mijn beste vriendin."
Gijs rijdt niet, hij houdt niet eens van dieren. De honden? Die hoef je niet bij hem te brengen. Vader Joep: " Hij geeft een nuchtere kijk op ons leven. Topsport is passie, het is ontzettend belangrijk dat er iemand bij is die er geen emoties bij heeft."
Gijs: "Ik moest een keer de paarden voeren, maar ik zat in de kroeg en dacht: die beesten krijgen vaak genoeg te eten." Imke: "Dat was de laatste keer dat we het hem vroegen, ha ha!" Gijs: "Ik hou meer van de mensen in de dierenwereld. Tijdens de Spelen van Atlanta haakte ik aan bij de springruiters. Mijn zusje werkte hard als groom van mijn moeder. Ik ging op stap en moest ergens anders slapen."
Imke lacht, zo is haar broer. Juist door de verschillen werkt het samen. Ze staart over het terrein: "Ik wil hier nooit meer weg."
De andere drie bevestigen zonder twijfel haar woorden.
Vind het echt een leuk stukje om te lezen. Echt mensen die er helemaal voor gaan. Vind het trouwens wel goed dat Tineke wel wil horen als ze iets niet goed doet ofzo.
Grappig dat Anky en Tineke elkaars beste vriendin zijn. Zo zie je dat mensen in het topsportwereldje toch naar elkaar toe trekken. Geweldige familie vind ik het!
Het zijn echte mensen, zonder hoogmoedswaanzin. Super aardig. Oh wat zou ik graag een weekje trainen daar.... maar ja €€€ missen nog even. Ik gun het ze ook echt dat alles soepel verloopt naar de Olypics en dat er maar niks mag gebeuren met Sunrise.
En dat levenslang, tsja dat klopt wel een beetje he? Alle dames met paard en man (en wellicht kinderen) zullen dat wel herkennen hahaha
Heel leuk intervieuw!! Grappig om zo die tegenstrijdigheden in een familie te zien, de 1 wel topsporter en de ander laat rustig de paarden staan wachten om nog gezellig een biertje te drinken
Precies de sfeer die te proeven is op het terrein als je ooit daar bent. Heb er een trainingsweek gevolgd, en daar is het traditie de eerste avond met de gehele familie te eten. Zonder gezeur, zonder arrogante blikken, iedereen is gelijk en je wordt zowat opgenomen in de 'familie'.