Geplaatst Bokt Community
Deel 1: Op naar Oostenrijk!
Ik ben Nancy, 47 jaar en ik woon inmiddels alweer bijna 10 jaar met mijn man, 2 katten en 2 paarden Harley en Ian in Oostenrijk. Eind 2015 hebben we een oud hotel met 14 kamers gekocht en compleet gerenoveerd tot een prachtige plek voor onszelf en 3 mooie appartementen voor vakantieverhuur. Bijna een soort ‘Ik vertrek’ verhaal dus.
Ian en Harley
Ramsau am Dachstein ligt aan de voet van de Dachstein gletsjer, boven het dal van Schladming. Het ligt op een 3-provicienpunt, in een uiterst hoekje van Steiermark, grenzend aan Salzburgerland en Ober Österreich. De natuur is er prachtig en het gebied is zo veelzijdig. De regio waar we wonen is bij veel Nederlanders onbekend, en zelf kende ik deze regio ook niet, maar inmiddels heb ik er mijn hart verloren. Maar toen mijn man vroeg of ik met hem meeging heb ik me nooit gerealiseerd wat dit voor mijn paardenleven zou betekenen. Want er zijn toch echt wel wat dingen anders hier. Ik heb een beetje moeten leren omdenken. Ik had in die tijd mijn eerste paard Revenge (Venz) nog.
De allereerste zomer dat we langere tijd hier gingen doorbrengen, riep ik natuurlijk; ‘Ja, maar zo lang ga ik mijn paard niet achterlaten”. Mijn man gaf aan dat ik hem dan maar mee moest nemen. Gaaf idee, maar hoe doe je zoiets? Ik heb verschillende transportmaatschappijen gebeld, maar 20 uur reizen in drie dagen vond ik lang. Dus uiteindelijk zijn we dus zelf gaan rijden en mijn grote vriend Revenge erachter in de trailer. Mijn man stelde voor om ’s nachts te gaan rijden, omdat Revenge dan kon slapen en het voor hem dan ook niet zo lang zou duren. Mijn man is duidelijk geen paardenman, maar lief bedacht was het wel. Maar goed, geen files, prima idee en Venz deed het prima op de kar.
Na aankomst had ik een plek voor Revenge op de plaatselijke manege. De manege heeft prachtige grote weides, en er was een leuke groep ruinen waarmee hij op de weide kon. Die zomer hebben we veel buitengereden, samen met mijn man op de mountainbike, of met andere pensionklanten die me de omgeving lieten zien. Berg op met de meest prachtige uitzichten, door klaterende beekjes en langs watervallen. Zo verschrikkelijk mooi!
Maar wat ik al snel ontdekte was dat mijn Nederlandse hoefijzers spekglad waren. Zelfs een klein stukje asfalt was eigenlijk niet te doen, terwijl dat in Nederland toch prima ging. Ik had al wel gezien dat iedereen hier widea-stiften in de ijzers had, maar het idee alleen al stond me toch tegen. En kalkoenen, die schroef je er alleen in als je op nat gras gaat rijden? En daarna haal je ze eruit, want het is niet goed voor je paard om ‘scheef’ te staan. En al helemaal niet op de trailer. En het is niet goed voor de pezen, toch? En je wilt ook niet dat ze hun benen openhalen aan die stomme kalkoenen.
Inmiddels heb ik mijn huidige paarden in de winter op een winterbeslag met 4 kalkoenen per ijzer, en in de kalkoenen zit een wideastift. De kalkoenen zitten vastgelast aan het ijzer, zodat je ze niet verliest. Voor de winterperiode worden ze ook achter voorzien van ijzers, om te zorgen dat we grip hebben, ook op ijzige ondergronden. Want deze winter was ijzig! Het was soms bijna niet mogelijk om de stal uit te komen om naar de bak te komen. In de bak lag een ijsplaat, met daarop een mooie laag sneeuw, dus dat gaat dan weer prima.
Over sneeuw gesproken, in de winter is paardrijden hier sprookjesachtig. Door het prachtige winterlandschap lopen speciaal aangelegde en dagelijks onderhouden ruiterpaden. Je kunt dus heerlijke tochten maken, galopperen door de besneeuwde velden, genieten in de zon van het geknisper van de paardenhoeven in de sneeuw.
We hebben ook bij het rijden bellen mee, zodat wandelaars ons kunnen horen.
Voor de niet ruiters zijn paardensledes te boeken die je meenemen naar een berghut om daar heerlijke Kaiserschmarren te eten. Zie je jezelf al zitten in de arrenslede, getrokken door Norikers of Haflingers? Het geluid van de rinkelende bellen aan het tuig? Ook hier een filmpje voor de beeldvorming
Ik hou van de winter hier, maar het wordt nu weer lente en ik ben er blij mee, de bak is ontdooid en ik kan weer ongestoord trainen. De hoefsmid was er gisteren om Harley en Ian weer op zomerbeslag te zetten. De hoefsmid blij, want het is toch een heel gepuzzel om alles er goed onder te krijgen, leren zooltje, het rubber dat de sneeuw er weer uit duwt, die kalkoenen. En ik blij omdat ik mijn paarden niet meer tot hun oksels in de beschermers hoef te zetten. Het is nog best gevaarlijk ook, die scherpe dingen er onder. Laatst schrok Harley en hij sprong op mijn teen. Ja, precies met zo’n kalkoen. Das niet grappig.
In mijn blogs wil ik jullie een inkijkje geven aan het paardenleven hier in Oostenrijk, waar de prachtige natuur ons hele gave mogelijkheden tot buitentijden geeft, maar soms ook uitdagingen, in simpele dingen waar je in Nederland niet over nadenkt. Bijvoorbeeld op het gebied van wedstrijden rijden, of het simpelweg kopen van paardenvoer of paardenspullen.
te ontdekken en mee te lezen met jullie avonturen. 
Wij hebben nog flink verbouwd, het huis is uit 1977 en er was ook sinds die tijd niets vernieuwd. Het huis kun je verbouwen, de locatie niet. Dus kies een plek met zon in de winter. Er zijn plaatsen waar de zon in de winter 2 maanden lang niet komt. Daar zou ik niet zo heel blij van worden denk ik.
