Geplaatst Algemeen
Ingezonden door meerdere Bokkers
In de Marecchia-vallei in Italië is een kudde ezels aangevallen door wolven.
De burgemeester van San Leo: “onze fokkers worden aangevallen, laat de roofdieren tenminste gevangen worden”. Je vee verscheurd zien worden en weten dat je er niets aan kunt doen.
Een bitterheid, waar degenen die veeboerderijen beheren mee te maken hebben, die uitmondt in een gevoel van frustratie, zo niet woede. Het bloedvergieten in de Marecchia-vallei gaat door en het bestuur van Leontina laat van zich horen. “Het probleem is niet alleen waargenomen maar echt en de slachtingen treffen ezels, schapen en runderen zonder onderscheid.”
De eerste burger van San Leo, Leonardo Bindi, neemt geen blad voor de mond en roept de bevoegde instellingen op om actie te ondernemen voordat het te laat is. "Het aantal roofdieren neemt voortdurend toe”, vervolgt hij. ”En steeds vaker naderen ze bebouwde gebieden en productiefaciliteiten, zelfs overdag. Vandaar de roep om een verandering van tempo die het mogelijk zou maken om wettelijk gezien de dieren te vangen of uiteindelijk te ruimen, met inachtneming van specifieke regelgeving. Het is al niet gemakkelijk om je ziel, tijd en spaargeld te wijden aan het fokken in binnengebieden”, benadrukt hij. "Laten we iedereen op zijn minst deze zoveelste beproeving besparen."
De zaak en de cijfers
Een ernstig geval van agressie door wolven betrof de boerderij van William Giacobbi.
De 22-jarige Davide vertelt over een odyssee, die afgelopen zomer twee nachten duurde. Hij werkt op de boerderij van zijn oom William, die behalve ezels ook 23 schapen houdt, waarvan er één 'een maand geleden rond het middaguur' door wolven werd gedood. "Ik ben de tel kwijt van de schade", spreidt Davide zijn armen. "We houden geen geiten meer omdat ze die allemaal hebben verslonden. Maar dat is alles."
De wolven hebben geleerd om te ontsnappen aan de geëlektrificeerde omheining, twee meter hoog en acht kilometer lang, die het gebied afbakent. De moraal? "Inmiddels houden we de dieren dag en nacht in de stallen. We laten zelfs onze zeven honden niet uit het oog. Niet alleen om ze te beschermen tegen aanvallen, maar ook omdat, als ze een wolf zouden doden, we ons daarvoor strafrechtelijk zouden moeten verantwoorden, aangezien het een beschermde diersoort is. Handen gebonden en met de rug tegen de muur, dus. Wat de ezels betreft: die waren niet bedoeld voor de slacht, maar als gezelschapsdieren voor schoolkinderen, in een soort huisdiertherapie. Natuurlijk is er compensatie, hoewel", zoals de 22-jarige uitlegt, "om kleine bedragen te krijgen, moet je zelfs tweeënhalf jaar wachten". Cijfers in de hand, elke ezel kost 600 euro, wat vermenigvuldigd met 16 verloren dieren, 9600 euro in rook doet opgaan. "Het trieste is dat van de 16 geslachte dieren", verheugt Davide zich, "er slechts één is opgegeten. Het zou dus niet altijd een gevecht om te overleven zijn. Vandaar de voorstellen zoals 'het verplaatsen van de wolven naar een speciale oase, of het ruimen van de koppen boven een vastgesteld maximum aantal'". Dan de schokkende vraag voor degenen die zich doof blijven houden: "als ze al onze koppen hebben gedood, waar gaan de wolven dan heen? Naar de stad natuurlijk. Er zijn dringend maatregelen nodig om iedereen te beschermen".
