Bokt community
Ayasha en Sam.
Paardrijden is voor iedereen, jong of oud... man of vrouw... en paardrijden kan ook als je lichaam niet helemaal meewerkt. Ayasha heeft Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) en rijdt paard. Ze heeft 2 eigen paarden (een 3e op komst) en ze rijdt wedstrijden. Hieronder vertelt Ayasha hoe haar NAH van invloed is op haar dagelijks leven en tussen de paarden.
* Voor wie je niet kent: kan je jezelf voorstellen?
Ik heb even inspiratie gezocht in hoe de andere Bokkers dit stukje aanpakken want hier ben ik echt heel erg slecht in. Ik ben Kathleen, ik ben goed op weg naar 31 lentes en helaas “niet meer geschikt” om deel te nemen aan het werkleven. Inmiddels ben ik alweer 8 jaar gelukkig getrouwd. Ik maak deel uit van de Belgische delegatie die deelneemt aan Bokt, maar ik woon sinds ik samen ben met mijn man wel tegen de Nederlandse grens aan. Ik “mis” mijn oude thuis wel nog steeds maar inmiddels ben ik hier ook gewend geraakt. En de thuis die we hier hebben kunnen opbouwen hadden we in mijn oude dorp nooit kunnen betalen. Het gemis weegt niet op tegen de achterdeur open doen en Sam horen murmelen.
Ik heb momenteel dus twee paarden aan huis en een derde “in the making”. Als alles goed gaat wordt er binnen nu en een maand een veulen geboren dat ook hier zal blijven tot de dood ons scheidt. Sam is mijn huidige wedstrijdpaard en loopt op Z-niveau. Volgens mijn trainer kunnen we meer en tsja, we zien wel hoe ver we samen komen. Hoger dan Z zal hij niet gestart worden omdat ik vooralsnog zeker ben dat hij dat mentaal niet aan kan. Rêve was voor haar zwangerschapsverlof klaar om op wedstrijd te gaan maar nu mag ze eerst dat kleintje ter wereld brengen en opvoeden.
* Je rijdt paard met Niet Aangeboren Hersenletsel. Kan je uitleggen hoe jouw NAH is gekomen?
Hoe mijn NAH is gekomen is nog een beetje een mysterie. Ik heb een “spontaan infarct” gehad zoals ze dat noemen. Maar ook dat is gecompliceerder dan dat. Ik ben met spoed opgenomen met een hersenbloeding. Op de scans bleek dat het al een “oudere bloeding” betrof (wat kan kloppen, want als ik er nu op terug kijk heb ik ongeveer een weekje rond gelopen met die bloeding zonder het te beseffen.) en ze zouden me een nachtje houden ter observatie omdat ik uitvalverschijnselen gekregen had en uitgedroogd was. Dus ik zou vocht krijgen en zodra de uitvalverschijnselen verdwenen waren zou ik naar huis mogen. Ik heb al eerder verteld dat “tijd” voor mij een heel moeilijk iets geworden is sinds mijn coma dus hoeveel tijd er exact over heen gegaan is weet ik niet zeker. Ik weet alleen dat, omdat ik “toch daar was” en ik erg jong was, ze ook ineens een aantal testen gedaan hebben om genetische defecten uit te sluiten, zoals een onderzoek om eventueel aangeboren zwakke plekken in de aders op te sporen enz. Die werden niet gevonden maar het ging wel steeds slechter met mij en het verslechterde ook sneller dus ik werd “langer gehouden”. En toen ging ik ineens in een spontane coma en moest er met spoed geopereerd worden. Ze weten nog steeds niet waarom die 1e bloeding ontstaan is of waarom het gelopen is zoals het gelopen is. De verslagen spreken elkaar tegen. De huidige theorie is, zover ik dat kan samen puzzelen, dat er een complicatie op getreden is bij het “opruimen” van het oude bloed en dat er een klonter ontstaan is ná de bloeding. Of dat de bloeding ontstaan is door een klonter. Om één of andere reden is de druk in mijn hersenen veel te hoog geworden waardoor ik dus in coma gegaan ben. Maar in welke volgorde dat allemaal gebeurt is weten de dokters ook niet. Ik heb over de jaren nooit wat anders gehoord dan dat mijn specifieke “case” eentje is die ze nog nooit gezien hebben. En in de jaren die volgde zou mijn lijf bewijzen dat dat een beetje een talent is van me. Het enige dat ze gevonden" hebben is dat ik een genetische afwijking heb in mijn stollingsfactor. De "factor van leiden". Wat simpel uitgelegd in houdt dat mijn bloedplaatjes sneller aan elkaar gaan kleven dan "hoort". Maar ook daarover is inmiddels veel verwarring en er is me altijd verteld dat die afwijking alleen niet voor alles kan zorgen dat gebeurd is.
Ayasha en Rêve
* Hoe beïnvloedt jouw NAH je in je dagelijks leven? En bij de paarden?
In mijn dagelijkse leven heeft mijn NAH veel meer invloed dan ik toe geef aan mijn omgeving. Ik heb enorm moeite met “tijd”. “Tijd” is voor mij een heel ongrijpbaar iets geworden. Ik leef sinds mijn coma meer op een soort “natuur ritme” en dat natuurritme kent de rest van de maatschappij niet. Als ik ergens op tijd moet zijn dan heb ik hulp nodig of moet ik echt een lijstje maken en “terug tellen” als in: Ik moet om dat uur daar zijn. Ik moet een half uur rijden dus ik moet 40 min op voorhand vertrekken om zeker te zijn. En zo verder. Ook met wedstrijden ga ik altijd even samen zitten met mijn man en moeder om zeker te zijn dat ik geen “telfouten” maak.
Verder heb ik een halfzijdige verlamming en een lichte vorm van “neglect”. Wat inhoudt dat ik me niet bewust ben van mijn linkerkant/mijn linkerkant negeer. Ik zal heel zelden spontaan iets met mijn linkerkant doen en dat uit zich ook in heel stomme dingen zoals wanneer je door een krappe opening moet, geen rekening houden met de linkerzijde van je lichaam. Dat resulteert dus wel eens in blauwe plekken en verwondingen. Het enige dat ik nl. wel "spontaan" met mijn linkerhand doe zijn dingen waarvan ik vrees dat ze te scherp of te heet gaan zijn, aanpakken. (eh ja, mijn prioriteiten zijn wellicht niet helemaal op orde. )
Dat is iets beter geworden sinds mijn kinesist twee keer per week meerdere keren zegt “nee, met links” of “vergeet uwe linkerkant niet.”
We hebben inmiddels een soort riedeltje dat we standaard afwerken waarin hij me herinnert aan mijn linkerkant, ik hem geërgerd aan kijk en hij breed grijnst en zegt dat hij me ook graag ziet. Inmiddels kom ik al vijf jaar bij hem en als je zo intens op iemand moet vertrouwen om te revalideren dan is het onvermijdelijk dat je ook een vriendschapsrelatie op bouwt samen.
Fysiek heb ik inmiddels best wat weten terug op te bouwen of te compenseren, veel meer dan iemand ooit gedacht had. Maar mentaal is het een stuk moeilijker. Ik kan erg slecht omgaan met druk en heb epilepsie over gehouden aan mijn infarct. Als ik te veel “druk” ervaar krijg ik zware epilepsie aanvallen. Ik heb geen “filter” meer. Ik kan dus heel moeilijk dingen buiten sluiten of negeren en het gevolg daar van is onvermijdelijk, dat ik ook constant “op het randje” zit. Daardoor is het voor mij veel moeilijker om emoties te reguleren. Alles komt binnen zonder filter dus alles komt veel harder binnen. En gecombineerd met de frustraties rond je beperkingen waar je elke dag mee geconfronteerd wordt, het feit dat je veel minder controle hebt over je emoties en een constante angst omdat je op geen enkel gebied nog op je lijf kan vertrouwen, maakt dat ik in het dagelijkse leven best moeite heb om het gebolwerkt te krijgen. Het gevolg is dus ook dat ik me een beetje afgezonderd heb van “de maatschappij” om mezelf en de mensen rondom me te beschermen. Er zijn een paar mensen in mijn omgeving die met me om kunnen gaan, ook op mijn “meest wanhopige dagen” (want op mijn slechtst ben ik in feite gewoon wanhopig op zoek naar enige vorm van controle of balans.) en dat zijn ook de mensen waar ik nog steeds contact mee heb.
Ayasha heeft een prothese in haar schedel.
* Merk je veranderingen in het gedrag van je paarden, sinds je NAH hebt?
Ik heb helaas geen paarden meer van voor mijn infarct. Maar toen ik die nog wel had merkte ik wel dat mijn paarden veel voorzichtiger met me werden. Ik had een merrie die tot op de dag van vandaag nog steeds berucht is bij verschillende dierenartsen en dressuurjury's omwille van haar gedrag. Nog voor ik mijn schedel terug kreeg (ja ik heb een paar maanden met een “gat in mijn hoofd” rond gelopen. Het vel zat er terug over heen maar geen schedel dus.) heb ik op haar gestapt. En dat dier dat normaal zo'n verschrikkelijk kreng was, was zó voorzichtig met me, ze durfde amper te stappen, zodra ze enige beweging voelde stond ze stil. Ik heb nu inmiddels een prothese in mijn hoofd. Op één of andere manier hebben mijn paarden nooit, maar dan ook echt nooit, bruuske bewegingen gemaakt aan mijn rechterkant. Hoe hard ze ook van iets schrokken, er is nog nooit eentje zelfs maar in de buurt van de rechterkant van mijn hoofd gekomen.
Mijn huidige paarden kennen me natuurlijk niet anders dan zoals ik ben. Sam heeft wel de gewoonte om als ik echt last heb van mijn hoofd/de prothese zijn neus heel zachtjes tegen mijn hoofd te leggen en dan blaast hij warme lucht uit, zoals een merrie ook met haar veulen doet. (er zitten nog een paar schroeven die ze er niet uit kregen en uiteindelijk is het natuurlijk gewoon een “grote breuk”, bovendien hebben ze doordat het drie keer op exact dezelfde plek geopereerd geweest is vermoedelijk wat zenuwen stuk gemaakt gezien die massaal aanwezig zijn in je hoofd dus ik heb helaas nog veel last er van.) Dus op één of andere manier lijken ze het toch wel te “weten”. Rêve heeft de takt van een bulldozer dus die "mag" niet zo dicht bij mijn hoofd komen met haar snuit maar die legt dan weer haar hoofd tegen mijn bovenlijf aan als ze merkt dat ik last heb. En dan staan we zo even heerlijk te knuffelen.
* Gaan (paarden)mensen anders met je om, sinds je NAH hebt?
Tot een paar jaar geleden wisten niet veel mensen dat ik een NAH heb. Ik heb onbewust mezelf een beetje uit mijn “voor leven” gehaald. De mensen die het weten gaan wel anders met me om ja. Heel vaak zijn mensen bang om vragen te stellen of het er over te hebben. Nog vaker kunnen ze het moeilijk vatten “omdat je niets aan me ziet”. Dan is er ook nog een groep die me constant wil beschermen en vooral wil voorkomen dat ik mezelf vermoei.
Toen ik voor het eerst weer echt wedstrijd ging rijden kreeg ik in mijn proef kortsluiting. Ik had de verkeerde proef geleerd en ondanks dat ik een lezer had, kreeg ik het gewoon niet meer gecoped. Ik bleef de proef rijden die ik “geleerd had” omdat ik hetgeen mijn lezer las niet snel genoeg verwerkt kreeg (dat was een pijnlijke les overigens.) en ik heb dus af gegroet. Voor ik dat kon doen sloot de jury me al uit en de beste meneer besloot om me even in te peperen dat ik mijn proef moest kennen en als ik wedstrijd wilde rijden dat ik het dan ook wel serieus kon nemen. Ik denk dat hij een slechte dag had ofzo.. Ik ben normaal echt iemand die heel mondig is maar op het moment dat het in mijn hoofd “mis” gaat kan ik niet meer communiceren. Gewoon níet. Ik kan niet meer helder denken en ik kom niet meer uit mijn eigen gedachten. Ik kon dus niets anders dan het over me heen laten komen. Mijn moeder besloot in te grijpen omdat ze zag dat het bij mij mis aan het gaan was. Ze legde de jury uit dat ik me gewoon vergist had van proef, dat ik de proef dus wel kende maar de verkeerde. Daarop zei de jury “ja maar dan kan ze toch wel luisteren naar wat jij leest!”
Ayasha en Sam groeten tijdens een proef.
Mijn “omgeving” heeft van mij uit een beetje de regel dat mijn hersenletsel niet “gebruikt” wordt. Ik wil geen punten krijgen omdat ik beperkingen heb. Ik wil punten krijgen omdat ik ze verdien. Maar in dit geval besloot mijn moeder de jury in kwestie wel even een lesje fatsoen bij te brengen. Ze heeft dit achteraf trouwens tegen me verteld want zodra mijn moeder zijn aandacht van mij weg trok heb ik Sam huilend de ring uit gestuurd en ben naar de vrachtwagen gegaan waar ik opgevangen werd door twee van mijn beste vrienden . Ze heeft hem dus verteld dat ik hersenletsel heb en dat het me te veel geworden is en ik het dan dus niet meer verwerkt krijg. Dat hij sowieso het recht niet had om zo op iemand uit te vliegen maar zeker niet om uitgerekend mij te vertellen dat ik het niet serieus genoeg neem. Daarop heeft hij zijn excuses aangeboden. Een aantal maanden later (op het einde van dat seizoen.) zou ik opnieuw een proef bij hem rijden die wél goed ging en waar Sam zich ook fantastisch gedroeg en die zou ik winnen met 70%. Na de proef riep hij me toen bij zich. Hij wilde zich persoonlijk verontschuldigen. Maar hij wilde me ook duidelijk maken dat elke punt die hij gegeven had verdiend was. Dat hij zowel Sam als mij doorheen het seizoen enorm had zien groeien in dit niveau.
Ik heb dus het idee dat zodra mensen het weten, ze me op één of andere manier gaan volgen. Zelfs als ze verder helemaal niks met je hebben. Ik weet zelf niet goed hoe dat komt. Na een winst op een wat grotere wedstrijd heeft er een artikeltje in de krant gestaan hier in Limburg. Normaal was de bedoeling gewoon een standaard sportartikel. De krant zelf gaf de verslaggever echter de opdracht om er een groter artikel van te maken en van de ene dag op de andere had ik ineens dus een artikel dat bijna een hele bladzijde in beslag nam. Dat was helemaal niet wat ik dacht dat zou gebeuren toen hij me belde voor een “kleine” reactie en wat vragen. Ik ken die verslaggever al sinds ik kind ben want zijn dochter en ik hebben jaren in dezelfde club gereden dus ik zocht er niks achter. (had die dag ook andere dingen aan mijn hoofd. )
Op dat artikel kwamen echt massaal veel reacties, mijn telefoon en social media ontploften enigszins. Maar wat nog gekker was, was dat mensen die al jaren eigenlijk weinig met me hebben (je weet wel hoe dat op wedstrijd gaat.) ineens naar me toe trekken en vriendelijk zijn. En van een aantal was dat zo'n typisch tijdelijk iets. Maar bij een aantal mensen lijkt dat hernieuwde respect ook een langdurigere vorm aangenomen te hebben. Dus ja, mensen reageren wel anders op me zodra ze het weten.
Als ik merk dat mensen niet weten wat ze er mee moeten of het als erg “zwaar” ervaren dan heb ik de neiging om er zelf wat de draak mee te steken. Ik denk dat iedereen die me wat beter kent me minstens één keer heeft horen zeggen “ik heb hersenletsel, wat is uw uitvlucht?” om me ergens uit te l*llen. Van daaruit loopt het vaak een stuk luchtiger en durven mensen veel normaler met me om te gaan. Alleen mijn kinesist is vijf jaar later nog steeds niet bekomen van die ene keer dat ik hem dat flikte. Die was compleet in shock. Toegegeven, mijn kinesist heb ik ook wel iets vaker voor schut gezet dan ik gewoonlijk doe maar dat is ook een beetje onze communicatie. Inmiddels is hij het gewoon.
* Merk je iets van vooroordelen als je op een wedstrijd start?
Eigenlijk niet. Ik heb het idee dat de wedstrijden in België wat “intiemer” zijn dan in Nederland, maar daar kan ik me ook op verkijken. In België kennen de “vaste ruiters” elkaar allemaal wel. We zitten niet allemaal samen aan tafel maar iedereen weet wel wie wie is en wat diens achtergrond is. Tot een paar jaar geleden wist iedereen van mij wel dat er “iets” was maar het exacte hoe en wat wist men tot dat artikel alleen van “horen zeggen”. Ik vermoed dat ik op die manier ook wel veel vooroordelen heb vermeden. Ik ben niet op wedstrijd gekomen als iemand met beperkingen na een zwaar voorval maar als ruiter zoveel met een achtergrond die wel of niet helemaal juist rond geroddeld is.
Ayasha en Rêve.
Ik merk wel dat de mensen die “ons” volgen vaak wel erg mee leven, zelfs jury's. Als ik fouten maak of te veel spanning heb, dan krijg ik even zeer de punten niet. Maar waar een ander niet aangesproken wordt zullen veel jury's als ik passeer dan toch even wat zeggen. Nu weet ik niet of dat te maken heeft met mij. Of met Sam. Want Sam is wel echt een hartendief. Als ik op wedstrijd ben dan gaat de standaard begroeting zo: “Heeeey Sammekeee!!!!” *stopt Sam wortel of snoepje toe* “oh hoi Kath!” Sam heeft gewoon “iets” in zijn manier van doen waardoor hij aandacht trekt. En dat effect lijkt hij ook bij jury's te hebben. Het zou niet voor het eerst zijn dat op een prijsuitreiking, de jury Sam over zijn hals staat te aaien tot we mogen vertrekken omdat Sam anders staat te hupsen en zich staat op te naaien. Hij lokt gewoon zorgzaamheid uit.
Ik heb voor mezelf wel een beetje een "inside joke" nu. Een keer per jaar hebben we een kampioenschap waarvoor je geselecteerd moet worden. Als we daarheen gaan vertrekken we de dag op voorhand en hebben we een avond training in de wedstrijdpiste Dat is zo ongeveer de enige wedstrijd waar ik nerveus voor ben.. Mijn "trainingstopje" heeft de tekst "Hell was full so I came back" er op staan. De mensen die met me mee zijn weten dat dat enerzijds een knipoog is naar het feit dat ik inmiddels al twee keer kort zo goed als dood geweest ben en anderzijds een herinnering aan mezelf is... Dat ik al zoveel achter de rug heb dat deze wedstrijd echt niet het engste is dat ik al gedaan heb.
* Als je terugkijkt op je revalidatieproces, zou je dan dingen anders gedaan hebben, als je wist wat je nu weet?
Ik zou wellicht de neus-keel-oor arts niet verteld hebben waar hij zijn camera'tje mocht steken. (ter indicatie: niet in mijn keel.) zodat ik nu wel wist waarom mijn stembanden niet werken zoals ze zouden moeten. Ik zou denk ik ook meer hulp gevraagd hebben met het mentale aspect. Omgaan met je “nieuwe ik”. Het is voor mij inmiddels zo'n gewoonte geworden om dat niet te doen, dat wanneer ik geconfronteerd wordt met iets dat ik niet kan. Dat ik dan eerder een plek zoek waar ik in mijn eentje even kan huilen, dan dat ik het met iemand deel.
Ayasha en Sam.
Heel recent gaf mijn kinesist me een oefening. De bedoeling was om met twee voeten tegelijk op een “bankje” van een 30-tal cm hoog te hupsen. Simpel zat. Ik kon het niet. Ik kreeg het níet uitgedokterd hoe ik het klaar moest krijgen. Mede omdat ik gewoon niet durfde te proberen. Ik zag niet hoe mijn lijf dat ooit voor mekaar ging krijgen. Een deel van mijn brein wist dat dat alles onzin was. Maar het grootste deel van mijn brein zei gewoon heel hard “nee, nope, nah-ah!”. En in plaats van te doen wat eigenlijk verstandig is en wat mijn kinesist ook meer zou waarderen en hem roepen om of een alternatief te zoeken, of om hem me te laten helpen. Ben ik naar mijn auto gegaan en heb ik mijn auto zitten huilen. Om die hele situatie nog mooier te maken: Mijn auto batterij was aan vervanging toe. Dat wisten we. Maar dat was een beetje “vergeten” omdat ie weer goed startte… Ik had mijn contact op staan want: putje winter en koud!” en ineens viel eerst mijn muziek uit en toen mijn blazer. Lang verhaal kort: Ondanks dat ik 'm dus gepeerd was en mijn kinesist weet dat als ik “verdwijn” dat dat is omdat het me dus te veel geworden is om één of andere reden. Kon ik nu dus terug naar de praktijk gaan om startkabels en een auto die de mijne op gang kon helpen te vragen. Ik was natuurlijk compleet de tijd uit het oog verloren (heb je weer mijn tijdsbesef he.). Dus ik loop binnen en vraag aan het groepje kinesisten dat zich verzameld had rond de balie (rond sluitingstijd.) of iemand startkabels en een auto had die de mijne kon helpen. Mijn kinesist zegt oprecht bezorgd “Ma hebt gij nu ocharme al een uur zitten wachten?” en toen ik hem met één blik communiceerde van “laat het rusten” zag ik haast het muntje vallen en schoot ie in actie. Als ik alles opnieuw kon doen zou ik proberen om die gewoonte niet meer aan te leren.
En ook om mezelf niet meer zo op te leggen om me naar de buitenwereld beter voor te doen dan ik ben. Dat mensen vaak veel meer van mij verwachten dan ik aan kan is mijn eigen schuld. Ik maak ze dat wijs.
* Wil je nog iets kwijt aan de Bokkers?
Ik blog natuurlijk ook veel dus ik heb daar ook de mogelijkheid om mijn ei kwijt te kunnen. Maar wat ik vooral kwijt zou willen is om minder hard te oordelen over mensen die “niet kunnen werken maar wel paarden kunnen hebben”. Hoewel ik het enerzijds begrijp… Anderzijds weet je simpelweg niet hoe ze het bewerkstelligen. Er minder van uit gaan dat mensen die afgekeurd zijn “geen moeite willen doen” of “niks willen opgeven” om te kunnen werken. Er zullen vast zulke mensen zijn. Maar er zijn nog veel meer mensen die in de huidige maatschappij simpelweg niet “mee kunnen” en die daar zelf elke dag opnieuw moeite en schuldgevoelens door hebben. En die worden dan nog eens opgerakeld door zulke berichten. Nu stel ik mezelf even heel kwetsbaar op.
Bij de trailer op wedstrijd.
Ik zelf heb een hele periode paarden nagenoeg opgegeven om te kunnen werken. Ik had een eigen weide dus geen stallingskosten. Het enige wat ik moest doen was ze hooi geven. Ik had een bijrijder die mijn merrie reed en die hielp dan ook nog mee. Ik heb toen tegen mijn man gezegd dat ik een “uitsterbeleid” zou hanteren. Ik heb zoals veel Bokkers weten allemaal paarden die nergens echt terecht kunnen. Ze komen nl. veelal bij mij omdat ze nergens anders meer gewenst zijn. Dus verkopen vond ik niet eerlijk t.o.v. de paarden. Ze zouden blijven tot ze stierven en ik zou geen nieuwe maar aanschaffen. Mijn bijrijder hielp met de verzorging en in ruil had ze mijn merrie volledig tot haar beschikking. (de merrie heeft ze overigens inmiddels ook gratis mee gekregen.) Dus in essentie had ik enkel de kost van het hooi en verder niets. Het resultaat was dat ik na een periode van slapen, werken, soms eten maar soms ook niet omdat ik er de energie niet voor had, en weer slapen, een grote epilepsie aanval gekregen heb waarbij ze me hebben moeten reanimeren. Op dat punt heeft mijn neuroloog me verboden nog terug te gaan werken en me letterlijk opgedragen om mijn leven in te vullen met dingen die me geen druk geven maar ontspanning. Mijn hersenen zijn al constant overspannen en “met ouder worden gaat dit niet beter worden”. Mijn hersenen hebben al minder capaciteit en als de natuurlijke aftakeling begint, dan vertrek ik al “met minder”. Nog steeds voel ik me elke dag schuldig over hoe mijn huidige leven er uit ziet. Over het feit dat ik niet werk. Tegelijkertijd als ik met een dokter of hulpverlener probeer te bespreken op welke manier ik nog zou kunnen werken, sla ik in paniek omdat ik geen opties zie. Zelfs niet als ik alles weg doe. Mijn man wil het pertinent niet overigens. Hij dacht dat ik dood was bij die laatste aanval (dat was ik technisch gezien ook maar goed.) maar voor mij blijft het een heel gevoelig punt. En ik ben daarin echt niet de enige. Het zijn helaas in mijn ervaring niet de profiteurs die je raakt met dergelijke meningen en uitspraken, maar juist de chronisch zieken die echt geen opties over hebben en die zich al elke dag schuldig voelen.
Verder wil ik ook nog meegeven dat als er Bokkers zijn met vragen, of die simpelweg iemand nodig hebben waar ze zonder angst voor vooroordelen iets bij kwijt kunnen over hun beperkingen, hetzij fysiek, hetzij mentaal. Dat ze me altijd mogen pb'en. Ik weet dat ik vaak dingen niet “durf” uiten omdat ik bang ben dat mensen denken dat ik mijn hersenletsel als uitvlucht gebruik. Ik ben er van overtuigd dat ik daarin niet de enige ben.
Ook wil ik nogmaals mee geven dat als iemand graag ergens uitgebreider uitleg over wil zoals ik in mijn blogs doe. Dat jullie me ook daarover altijd mogen pb'en. Ik leef dit leven inmiddels al tien jaar. Het is voor mij heel moeilijk in te schatten wat ik mezelf gevraagd zou hebben voor mijn infarct. En ik ben er van overtuigd dat mijn “voor ik” heel veel vragen zou hebben aan mijn huidige ik.