Geplaatst Bokt Community
In mijn vorige blog schreef ik over ‘setting them up for succes’.
Dit betrok ik dan vooral op mijn eigen paarden, maar ik rijd ook paarden voor anderen. Soms om te corrigeren, soms voor verkoop maar ook zadelmak maken. Ik ben geen bijzondere ruiter, maar ik léér wel van een bijzondere paardenman. Het is die man die mij heeft doen beseffen hoe belangrijk de combinatie is.
Nu rollen er vast wat ogen, want duh? Natuurlijk is dat belangrijk! En toch zie ik nog heel vaak dat vooral de ruiters wat ‘genegeerd’ worden. Het paard wordt uitgerust met een stuur, gas en rem en van daaruit zoeken ze het samen maar uit. Of er wordt vooral gewerkt aan wat het paard meer of juist minder moet doen, maar niet aan wat de ruiter aan het doen is. Ik mis bijvoorbeeld heel vaak basis, balans en bewustzijn van hun eigen lijf bij ruiters. Men zit óp het paard i.p.v. ín het paard.
Ik dénk dat ik me mede dankzij mijn eigen trainer wel onderscheid in hoe ik paard en ruiter als individuen tot een combinatie probeer te krijgen, ik ben van mening dat het niet eerlijk is om een paard in een vormpje te duwen dat de ruiter het makkelijkst uitkomt, maar ook dat een ruiter zijn/haar kern moet kunnen behouden. Ik plaats een hogere verantwoordelijkheid bij de ruiter,\ omdat die nu eenmaal meer vermogen heeft om te redeneren, maar hoe dichter een ruiter bij diens kern kan blijven, hoe groter de kans op succes.
Ik doe er wellicht langer over, maar ik probeer ook om zowel paard als ruiter zo veel mogelijk binnen hun comfortzone tot begrip en communicatie te krijgen. Daarvoor moet ik ook de ruiter leren kennen en bedenken hoe ik de ruiter het best begeleid. Ik durf bijvoorbeeld gerust te vragen om te werken aan kracht en stabiliteit van de buikspieren. Heel vaak missen ruiters met balans problemen in mijn ervaring de juiste aanspanning in de buikspieren. Je leren laten dragen door je paard gebeurt niet alleen op het paard. Ik zelf werk ook consequent aan mijn eigen fitheid en balans.
Vooral bij corrigeren en zadelmak maken, kan je eigenlijk vaak niet anders dan ook met de ruiter werken. Natuurlijk hangt dat ook van de ruiter af, maar ik probeer altijd in te schatten wat beiden (paard en ruiter) nodig hebben om samen te slagen. Als ik elk paard gewoon naar mijn hand zet, daar heeft niet elke ruiter iets aan. Wat voor mij ‘goed genoeg’ is om me veilig op te voelen om alleen verder te werken, is dat daarom niet voor Suus. Dat ik graag een snelle heb, wil niet zeggen dat Suus niet liever heeft dat ie net een fractie minder snel reageert. Het paard dat je ‘aflevert’, moet wel in staat zijn om te kunnen werken met zijn/haar ruiter. Ik probeer dus altijd wel wat voeling te krijgen voor wat de ruiter precies wil voor 'ie zelf op zijn/haar paard stapt. De eerstvolgende is bijvoorbeeld eentje die liever een wat flegmatieker paard rijdt. Dan heeft het geen zin dat ik hem bliksemsnel maak omdat dat mijn voorkeur heeft. Hij is niet mijn toekomst.
Wanneer je corrigeert, is met de eigenaar werken een must. Ze zijn niet in de problemen gekomen omdat ze elkaar begrepen immers. Een voorwaarde voor mij als ik corrigeer, is dus ook dat de ruiter/eigenaar bereid is om ook aan zichzelf te werken. En ik kan daar soms wel wat bruut in zijn als ik niet ‘gehoord’ word, in die zin dat ik na twee taktvolle pogingen wel eens zeg:
‘betaal me maar een maand, gaat met wat geluk een maand goed en dan moet je me terugbellen. Easy money voor mij’.
Dán staan ze vaak ineens wel open om mee te werken met hun paard. Weigeren ze dan nog, dan weiger ik om te helpen. Ik zeg het wel bruut, maar ik speel geen spelletjes met een paard enkel omdat ik betaald word.
Elke ‘setback’ is immers vooral voor het paard een verwarrende en frustrerende oefening. Wanneer ik een paard zover krijg dat 'ie weer openstaat voor communicatie, en de ruiter stapt daarna op en doet wat 'ie deed waardoor het dier zich af sloot, is dat voor het paard mentaal een hardere klap dan voor de ruiter.
Ik probeer dus altijd mezelf af te vragen ‘wat heeft deze combinatie nodig om te slagen?’. Ik leer niet enkel het paard kennen, maar probeer ook hoogte te krijgen van de ruiter. In mijn begeleiding neem ik altijd de houding van de ruiter mee. Ik probeer samen met de ruiter te werken aan een stabiele ontspannen zit. Geen picture perfect houding en zit, want die is niet voor elk lichaam weg gelegd, maar een functionele houding en zit. Eentje die het paard niet in de weg zit en de ruiter het vertrouwen geeft om daadwerkelijk te rijden.
Ik ben zelf nog elke keer dankbaar dat mijn trainer me niet wanhopig in een houding wil fixeren die mijn lijf niet kan aan nemen, maar me wél er op wijst wanneer ik het mijn paard moeilijker maak.