Geplaatst Algemeen
Deze mooie foto van Ozosnel is ooit genomen door
een lief lid van de Bokt-Nieuwsredactie.
Foto: Marlies Trap Fotografie
Nou, dat is me wel weer wat, lieve bokkertjes. Sinterklaas krijgt langzaamaan een punthoofd van Ozosnel. Waar dat paard ons allemaal heen brengt en hoe hij dit allemaal voor elkaar krijgt, geen idee. Maar dat we zo wel wat van Nederland zien, dat is een feit. Nadat we hem zagen wegvaren in Gorinchem, vonden mijn pieten een glimmend schijfje in het water. De tekst was niet meer leesbaar, alleen een rode zes was nog te zien. Speurpietje heeft deze in het Grote Pietenhuis in zijn laptop gestopt en dit bleek een dvd te zijn met daarop een promo van een serie die een jaar of tien geleden op een commerciële tv-zender in Nederland werd uitgezonden. Deze oproep had destijds een rode zes in het logo, tegenwoordig is die natuurlijk blauw. Die serie van destijdse ging over een dokter die Tinus heette. Dokterspiet zag in het voorbijlopen toevallig de promo op de laptop van Speurpietje en herkende deze meteen. Dat verbaast me dus helemaal niets, hij heeft die serie destijds verslonden en als hij in Spanje even niets te doen heeft, komt gelijk die dvd-box weer tevoorschijn. Die stethoscoop en het briefje met de naam Tinus verwezen hier ook al naar, dat was toen al wel duidelijk. Dokter Tinus werd destijds opgenomen in Woudrichem en daar ging inderdaad vanuit Gorinchem ook een boot naar toe.
Wij hebben vanuit het Grote Pietenhuis de auto weer genomen en zijn ook naar Woudrichem gegaan. Chauffeurpiet heeft ons bij de veerhaven afgezet en wilde daarna een plekje zoeken voor de auto, maar op het moment dat hij wegreed, klapte zijn band. Uiteraard was Chauffeurpiet daar niet blij mee, begrijpelijk hoor. Bij het verwisselen van die achterband kwam hij erachter dat er een pepernootje in zat, hoe dat nou weer kon gebeuren… Maar goed, die band moest gemaakt geworden en dus is hij even met het thuiskomertje onder de auto naar de dichtstbijzijnde garage gegaan. Ach, dat komt vast ook wel weer goed. Bij de veerhaven hebben wij intussen gesproken met de schipper van de veerpont, hij heeft ons verteld dat hij inderdaad Ozosnel aan boord had, in Woudrichem is het paard uiteindelijk met de andere passagiers mee van boord gegaan. Maar waarheen, dat kon de schipper helaas niet vertellen. Omdat hij weer nieuwe passagiers aan boord moest laten, heeft hij daar niet goed op gelet. In de rij wachtenden stonden ook enkele kinderen, zij hebben gelukkig wel gezien welke kant Ozosnel op is gegaan. Hij ging volgens hen richting het zuiden, de weg over die door Woudrichem loopt. Dat zijn mijn pieten en ik dus ook gaan doen. Onderweg hielden we natuurlijk onze ogen en oren goed open, je weet maar nooit wat je aantreft. Of wat de wind in jouw richting blaast… Want terwijl we door Woudrichem liepen, stond er een frisse bries en af toe voelde ik een koude windvlaag door mijn baard. In zo’n windvlaag woei er dan ook pardoes iets in mijn mijter, precies tussen de punten aan de voor en achterkant. Hoge Hoogtepiet is weer even op zijn tenen gaan staan en kon het voorwerp op die manier zo van mijn mijter afhalen. Handig hoor, zo’n boomlange piet. Het ding bleek een muts te zijn, maar wel een vreemd model. Ik heb er nog nooit zo eentje gezien, en ik ken toch heel wat hoofddeksels. Het is een rode muts, een beetje een capuchonachtig model. Links en rechts zitten twee punten met aan elke punt een gouden belletje. De middelste punt bovenop is paars van kleur, die lijkt ook wel heel erg op een tovenaarshoed. Er zit een blauwe band omheen en aan het uiteinde hangt een goudkleurig kwastje. Op de muts is een applicatie genaaid in de vorm van een gouden ster. Ik heb geen idee wat ik er mee moet, maar speurpietje vond hem wel heel bijzonder. Hij denkt dan ook dat dit weer een aanwijzing is naar Ozosnel en kan niet wachten om weer achter zijn laptop te gaan speuren. We hebben de muts dus maar meegenomen, wie weet kunnen we hem nog weer teruggeven aan de eigenaar.
In het centrum van Woudrichem werden wij aangesproken door een hele vriendelijke meneer. Hij heeft de hele zoektocht naar Ozosnel gevolgd en wist dat wij hier in Woudrichem waren. Deze man blijkt de torenwachter te zijn van de Sint Martinuskerk en hij heeft aangeboden dat we wel even in de toren mochten klimmen. Vanuit deze toren kun je heel ver in de omgeving kijken, en de torenwachter hoopte dat wij op die manier Ozosnel misschien wel ergens zagen lopen. Hoge Hoogtepiet vond dat meteen een prima idee, op het moment dat de deur openging, vloog hij bijna de toren in en de trap van 190 treden op. Speurpietje zag het niet zo zitten om naar boven te gaan, die jongen heeft wat last van hoogtevrees en blijft liever met beide voeten op de grond. Ik ben even bij hem gebleven, Hoge Hoogtepiet redt zich wel, hoogtes zijn immers zijn specialiteit. En wat er toen gebeurde lieve bokkertjes… dat zie je normaal alleen in de sprookjesboeken, volgens mij. Wij stonden beneden te wachten op nieuws vanuit de toren, toen wij Hoge Hoogte zagen staan op de top. Hij keek om zich heen, met zijn handen boven zijn ogen tuurde hij de omgeving af. Op een gegeven moment leek hij te struikelen of zijn evenwicht te verliezen, wij zagen hem naar achteren vallen. Het volgende moment komt hij omhoogvliegen… op een vliegend tapijt?? Speurpiet en ik moesten echt even een paar keer met onze ogen knipperen en we hebben elkaar ook echt even geknepen hoor… Want we konden het toch echt niet geloven wat we zagen: Hoge Hoogte vloog op een tapijt over onze hoofden heen! Het leek wel zo'n tapijt waar ik over gelezen heb ik een boek over 1001 nacht en het oude Arabië. Na een korte vlucht is hij precies voor onze voeten geland met dat vliegende vloerkleed. Ook hij snapt totaal niet waar dat ding ineens vandaan is gekomen. Het kleed kwam van achteren tegen hem aan, waardoor hij viel en erop belandde. Hij vond het wel heel erg gaaf om een eindje te vliegen! Helaas heeft hij mijn lieve schimmeltje niet gezien, niet vanaf de toren niet niet vanaf het vliegende tapijt. Omdat we in het Grote Pietenhuis nog veel te doen hadden, hebben we besloten om terug te gaan daarheen. We hebben de torenwachter, die ook zijn ogen niet kon geloven, uiteraard heel hartelijk bedankt voor zijn medewerking en wat lekkers gegeven. Het tapijt hebben we opgerold en meegenomen, want ook hier wilde Speurpiet wel het fijne van weten. Dit gebeurt je immers ook niet elke dag.
Vanaf de kerk zijn we verder gaan lopen, de vesting Woudrichem weer uit en richting het wat modernere deel van de stad. Daar moet ook ergens de garage zijn, waar Chauffeurpiet met de auto heen is gegaan. Om de vesting te verlaten, loop je over het voetpad door een soort tunneltje. Deze maakte, net als de Vesting Woudrichem deel uit van de Hollandse Waterlinie. En tunneltjes zijn echt iets waar je Speurpietje blij mee maakt: tunneltjes, grotten, poorten enzovoorts. Daar zijn veel hoekjes om lekker in te speuren. Ook hier heeft hij uitgebreid het tunneltje onderzocht en ja hoor, hij vond ook weer wat. In een nisje vond hij een paar sierlijke rode schoentjes met een roze roos erop. Dansschoentjes lijken het wel. Heel mooi gemaakt en van hoge kwaliteit, dat zie je zo. Maar hoe ze daar gekomen zijn, ook dat is weer de vraag. Net als wat we met die andere spullen aan moeten: die bijzondere muts en het vliegende tapijt. We hebben ze maar meegenomen in de auto van Chauffeurpiet. Die kwam ons daar al tegemoet rijden, de achterband is weer gerepareerd. Ozosnel, die vreemde schimmel, hebben we vandaag niet meer gezien. Omdat we vanavond weer de daken op moeten, zijn we weer teruggegaan naar het Grote Pietenhuis. De spulletjes liggen bij Speurpiet in de kamer, die jongen lijkt intussen vastgeplakt te zitten achter zijn laptop. We hebben hem intussen weinig meer gezien, alleen als hij even naar de wc moest of wat wilde eten of drinken. Willen jullie hem helpen Bokkertjes? Weten jullie waar de spullen, die we vandaag gevonden hebben, vandaan komen? Willen jullie het dan alsjeblieft weer hier in het topic zetten? Want zonder jullie hulp krijgen we dat paard nooit meer te pakken. En Paardpiet is daar wel zo verdrietig en bezorgd over. Sinds de verdwijning eet of drinkt zij amper nog, ze is erg teruggetrokken en zit maar te huilen en te piekeren in de schuilstal. We proberen haar er doorheen te slepen en afleiding te bieden, maar zo kan het ook niet veel langer. Doen jullie het niet voor mij, doe het dan voor haar, zodat zij weer vrolijk wordt. Alvast bedankt voor jullie hulp en het uitkijken naar mijn lieve paard!
Heel veel groeten,
Sinterklaas
