Geplaatst Blog
Wie ben ik? Marijke, 44 jaar. Orun instructrice, begonnen als springruiter en inmiddels omgeturnd naar dressuur. Afgelopen jaar heb ik met Adjudant en MDG Equestrians Connecticut Grand Prix gereden en met Eros L Lichte Tour. Op dit moment ben ik vooral druk met revalideren. Ieder maand schrijf ik over wat me bezig houdt en verbaast in de paardenwereld.
Als er iets oneerlijk verdeeld is op deze wereld dan is het wel zelfvertrouwen. Waar de één bij iedere fout die hij maakt gelijk onder een steen wil kruipen om nooit meer tevoorschijn te komen heeft de ander zoveel zelfvertrouwen dat hij niet kan inzien dat de fouten van hem komen.
Zelfvertrouwen heb je super hard nodig met paardrijden. Iemand die niet sterk in zijn schoenen staat heeft al snel een probleem als je een dier van 600kg moet overtuigen. Je ziet dat soms ook heel mooi met iemand die al een half uur een paard probeert te laden. Iemand anders komt, doet vrijwel hetzelfde maar met een andere energie en het beest loopt er zo op. Super frustrerend en ook nog eens een keer funest voor dat kleine beetje zelfvertrouwen van die persoon dus de volgende keer is het nog moeilijker.
Andersom is een overschot aan zelfvertrouwen ook een belemmering. Ik hoorde pas iemand zeggen dat ze hoopte dat ze eindelijk eens een goede jury zou treffen op wedstrijd want de laatste maanden waren ze allemaal zo slecht en zonder iemand die haar kwaliteiten inzag ging ze natuurlijk geen winst rijden. Ehm, juist ja
Maar goed allemaal leuk en aardig maar wat is dan de juiste hoeveelheid zelfvertrouwen? Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee
Voor mezelf hanteer ik een beetje het volgende. Ik moet kritisch naar mezelf blijven kijken maar wel inzien dat als ik iets niet kan er heus een mogelijkheid is dat ik dat ga leren. Dat laatste gaat me niet altijd heel goed af en doordat ik dan onzeker word, ga roepen dat ik niet kan paardrijden en het nooit ga leren, word het allemaal maar moeilijker en lukt het helemaal niet.
Wat voor mij dan goed werkt is dingen in stukjes breken. Het probleem zo klein maken dat het te overzien is en daarmee ook op te lossen is en dan steeds een stapje verder gaan. Dat kleiner maken kan van alles zijn. Een oefening eerst in stap doen totdat ik het onder controle heb. Wen klasse lager starten zodat de druk minder hoog is. Een paard eerst longeren zodat ik zie wat hij doet voor ik erop stap. Eerst een rondje buiten uitstappen voor ik op buitenrit ga. En ga zo maar door.
Het is niet helemaal mijn natuurlijke eigenschap maar bij vlagen heb ik een klein overschot aan zelfvertrouwen. Waar is dat aan te herkennen? Nou aan bepaalde zinnen die dan door mijn hoofd heen gaan. Die zinnen beginnen in de regel met "ja maar". En het is in dat geval nooit mijn schuld maar altijd die van een ander.
Wat hierin voor mezelf altijd goed werkt is een keer tegen mezelf zeggen dat ik echt nog heel veel moet leren en dan is het gelukkig weer over. Want teveel vertrouwen in jezelf is echt funest voor je leerproces en ontwikkeling. Als alle anderen het allemaal verkeerd zien dan ligt het toch bijna altijd aan jezelf.
Of juist selecties mee doe. Aan de andere kant betrap ik mezelf erop dat als ik naar anderen kijk ik heel snel het idee heb dat ik het beter kan, een hele nare eigenschap vind ik. Want zodra ik weer rijd denk ik juist dat ik er niks van bak.
, toch een beetje iets van het rijden begin te begrijpen. Dus we gaan maar door op deze ingeslagen weg. 
