Geplaatst Algemeen
Pernil en Pernille. Foto: Mirranda.
Op 10 maart plaatsten we een artikel over Toffe Peer, een Fries veulen dat zijn moeder was kwijtgeraakt. Toffe Peer vond een hele lieve pleegmoeder in Pernil, een Haflinger merrie, van wie het veulen geëuthanaseerd moest worden. Pernil is de merrie van Mirranda.
Hieronder vertelt zij haar verhaal, over de bevalling van Pernil, de euthanasie van Pernille en de kennismaking tussen Pernil en Toffe Peer.
Thuis aan het werk, had ik al een ernstig vermoeden dat het die woensdag zomaar geboren zou kunnen worden.De nacht had ik elke 3 kwartier de wekker gezet en beneden op de bank “geslapen”. Moeder Pernil was al de hele dag onrustig, kegelde al behoorlijk, hoewel ze eigenlijk nog zo’n 10 dagen te gaan had in haar dracht. Maar ach... wat klaar is, kan komen en blijkbaar vond Pernille het de hoogste tijd om haar benen op de wereld te zetten.
Pernil, een ervaren Haflingermerrie, heb ik mogen dekken met mijn eigen hengst, maar ze is niet van mij. Van een lieve bevriende Haflingerfokker mocht ik haar dit seizoen, waarin ze haar laatste veulen zou krijgen, inzetten om zo de kans op een merrieveulen van mijn eigen hengst iets te vergroten. Pernil kwam hier wonen vorig jaar, met nog haar veulen van 2021 aan de voet, toen ze drachtig was inmiddels.
Na een slapeloze nacht, en redelijk brak, begon mijn werkdag weer en kon ik haar ondertussen mooi vanaf de bank in de gaten houden. Ze was nog steeds onrustig. Onze hond vond het, wat vroeger dan gebruikelijk, tijd was voor een rondje bos, dus ik besloot dat dat best even eerst kon. Ik liep langs Pernil en zag dat ze al behoorlijk stond te druppelen. Eenmaal terug met de hond heb ik een beetje melk op de PH waarde getest, die toen 5.8 was, dus duidelijk een teken dat het zou gaan beginnen.
Ik ging haar staart maar invlechten en terwijl ik dat deed begon de bevalling. Net kunnen afmaken, die vlecht
Met een kwartiertje lag er een prachtig veulen naast, waarvan de lip omhoog gekruld was. Dat zag er even gek uit, dus ik heb het vlies, dat nog deels over haar hoofdje zat, er maar afgehaald en haar lip terug geklapt, zodat haar neus tevoorschijn kwam. "Gelukkig", dacht ik nog om tegelijk met een schok te moeten constateren dat haar ogen er absoluut afwijkend uitzagen. Of eigenlijk, er waren geen ogen te zien.
Een oogje van Pernille. Foto: Mirranda.
Ik had niet zo’n haast met het geslacht. Eerst maar kijken of ze ging opstaan en naar de melkbar wilde zoeken. Binnen 20 minuutjes stond ze krachtig op haar benen en ging ze dapper op zoek bij mams. Na een uur of 2 maar eens gekeken en jippie, een merrie !! Pernille, als eer aan Pernil. Een plaatje van een veulen, lange benen, correct van bouw en prachtige aftekening en een sjiek hoofdje. All I could wish for!
Aangezien de nageboorte niet goed af kwam, en ik die ogen zorgelijk bleef vinden, heb ik de veearts gebeld. Pernille was verder gezond en ze leek het prima te doen. De veearts had alleen ook zulke ogen nog niet eerder gezien en besloot er goede foto’s van te nemen en deze aan Utrecht door te sturen, ter beoordeling.
Die woensdag heb ik ze in de stal gelaten samen, om haar zo aan haar omgeving te laten wennen. Ze liep dus steeds tegen de wanden aan en daaruit kon ik natuurlijk makkelijk opmaken dat ze niets zag.
Wat een dubbel gevoel. Blij dat er een merrieveulen was, maar gelijktijdig ook erg bezorgd.
Op donderdagochtend kwam het advies van Utrecht en dat sloeg alsnog in als een bom. Een zeldzame oogafwijking, die sowieso bij Haflingers nooit voorkwam, maar die niet te verhelpen was of ook maar enigszins te verbeteren. Na de emotionele oorlog tussen mijn hoofd en mijn hart, mocht ik van mezelf geen egoïstische beslissing nemen.
Na wat huilbuien, de emoties kwamen goed los, heb ik de eigenaresse gebeld voor overleg. We zouden Pernil als pleegmama aanbieden en dat heb ik direct gedaan. Binnen no-time had ik de eigenaar van een knap Fries hengstveulen aan de bel. Zijn mama had de keizersnede niet overleefd en hij had dringend de behoefte aan een mama.We spraken af dat ik vrijdagochtend de veearts zou bellen voor Pernille, zodat ze Pernil vrijdagmiddag konden ophalen. Ze moest natuurlijk wel uitgebreid afscheid kunnen nemen van haar kind.
Pernille. Foto: Mirranda.
Intussen had ik opgemerkt dat beide ogen zaten te ontsteken. Ik hield ze schoon met steriel water, maar ze deden haar waarschijnlijk al behoorlijk pijn. Die donderdag heb ik de staldeur opengelaten zodat ze ook in het paddockje aan de stal konden lopen. Mama Pernil hield haar kind netjes weg bij het hekwerk en het ging verder prima zo. Pernille genoot van het zonnetje, de wind en alle geuren die ze kon opsnuiven. Soms was ze haar mama even kwijt doordat ze de stalopening even niet kon vinden. Pernil loste dat vakkundig op door weer naar buiten te komen en haar een duwtje in de goede richting te geven. Echt geweldig om te zien, was een super mama!!
En toen was het vrijdag… D-day. Al om 09:15 uur was de veearts er. Ik kon geen woord uitbrengen van verdriet, maar heb de veearts bijgestaan om Pernil en Pernille rustig te houden. Pernille is rustig ingeslapen. Halverwege de middag is Pernil opgehaald voor de reis naar haar pleegveulen. We kregen al snel het bericht dat ze hem accepteerde en het happy end van dat verhaal is door de eigenaren van Toffe Peer al gedeeld
Ik heb bijzonder veel hartverwarmende reacties mogen ontvangen en daarvoor wil ik iedereen ontzettend bedanken. Een welkome steun in een emotionele rollercoaster.
Alles in ons leven gebeurt met een reden en dit heeft blijkbaar zo moeten zijn.
Pernille, in liefdevolle herinnering en Karin dankjewel voor deze kans.
heftig 
