Belgium1961 schreef:Beste paardenvrienden,
Hoe meer ik ontdek over paarden en paardrijden hoe meer ik het noorden kwijt geraak.
Ik vind mij totaal in de woorden van Luis Valença en de geest van het artikel. (Samenvatting hierna)
Anderzijds wordt het taalgebruik in diverse artikelen des te verwarrender.
Wat sportdressuur is heb ik al door.
Equestrian Art vertaal ik als paardrijKunst met de nadruk op kunst.
Maar hoe verhoudt klassieke dressuur zich tegenover Equestrian Art en waar in dit plaatje situeer ik Academische rijkunst.
Ik heb al door dat door de tijden heen alles terug te brengen is op enkele grootmeesters die na de teloorgang van het paard als strijdvlees op zoek gingen naar het paard als kunstvoorwerp.
Ik merk dit ook aan de basisoefeningen die bij de drie hetzelfde zijn en men het welzijn van het paard vooropstelt.
Maar waar liggen de finesses ?
Dag Hans,
Het antwoord op je vraag hierbij zo compact mogelijk uieengezet.
Je moet het zelf in zijn context plaatsen, daar ben je slim genoeg voor.
Klassieke Dressuur is geevolueerde kunst.
Er is een begin, een evolutie en een verglijdend eindpunt.
Dat wat men KD noemt in 1800 is dus niet hetzelfde als dat wat men KD noemt in 2015.
Het is relatief aan zijn context in de tijd.
KD is een martiale kunst.
De bewegingen van het paard in de rijkunst hadden als doel het bewegin in een specifieke actie in het gevecht.
De oorlogsvoering is in de tijd geëvolueerd en daarmee de eisen die aan de paarden gesteld werden.
In het kort, met een lans en een harnas op een paard zitten is totaal iets anders dan het uitvoeren van een charge van een cavalerie peloton met getrokken sabel over groot terrein.
De eisen zijn veranderd, daarmee de paarden en daarmee de rijkunst.
Buiten oorlog deden buiten de gevestigde adel vooral veel officieren aan het perfectioneren van de kunst van het dressuurrijden.
Dit werd een doel op zich, the art of equitation.
Globaal, in 17e eeuw reed men op barokke paarden met beperkte bewegingen en deed veel verzameld werk, zeker ook omdat de kunsten regelmatig getoond moesten worden en verzamelde bewegingen er deftiger uitzien dan uitgestrekte.
Rond 1950 werd in W Europa voornamelijk nog gereden op kruising basispaard X E of A volbloed, langelijnde paarden met grote soepele bewegingen, galoppeurs.
Dat wat men in 1700 KD noemde is een africhtingssysteem toegespitst om de paarden van die tijd optimaal te kunne vormen.
Dat wat we nu KD noemen is een africhtings systeem geevolueerd om toe te passen bij moderne langelijnde paarden, het optimum voor deze paarden.
KD kan Equestrian Art zijn, het hangt ervan af hoever je gaat in de africhting.
De perfectionering van de rijkunstige oefeningen tot kunst horen bij de paarden in hun context.
Beide zijn ontstaan vanuit dezelfde "bron", maar niet hetzelfde.
Academische rijkunst is rijkunst uit de 17e eeuw, folklore.
De oude meesters zijn interessant binnen hun context, dat wordt nog wel eens vergeten.
Vergelijkbaar met boeken van oude meesters in de geneeskunde.