Navanja schreef:Dit is afhankelijk van de mond van het paard, en de ruiterhand. Hoe rustig/onrustig het paard is in de aanleuning. Is het paard onrustig in de mond, zou ik geen appelbit aanraden, daar gaan ze vaak nog meer op kauwen, en worden ze dus nog onrustiger in de mond. Aanleuning komt uit de ruiterhand, en niet vanuit het bit. Het ene paard heeft meer ruimte in de mond als de ander, en het verschil in grote van de onderkaak en de dikte/laagheid van het gehemelte heeft ook invloed. Bij een laag gehemelte kies ik voor een dubbelgebroken watertrens of kneveltrens (jong paard). Bij een smalle onderkaak, en meer ruimte in de mond kies ik voor een enkelgebroken knevel of watertrens. Aan de hand van de hand van de ruiter, of die wel of niet zorgvuldig is, kies is voor een dikker of dunner bit. Ik ben voorstander van een dun bitje, maar met een ruiter die nog geen stabiele handen is, kan dit scherp inwerken, dus kies ik dan voor een bustrens, of een iets dikkere watertrens.
Enerzijds begrijp ik je punt, maar als ik naar mijn paard kijk. Bij haar is het probleem dat ze alle druk ontwijkt. Ik heb verschillende dingen geprobeerd, onder zeer goede begeleiding, maar de oplossing is nog niet daar. Daarom hebben wij besloten om een ongebroken happy mouth bitje te proberen. Daar zou zogenaamd een appelsmaak aan zitten, maar hier geloof ik niet in. Het is wel zo dat dit bit zacht is en heeel licht. Daarom hebben wij het geprobeerd. En eigenlijk binnen een week al meer resultaat geboekt dan met het dubbelgebroken trensje van sprenger. Ik heb hierbij een stille hand en goed mijn balans op het paard, dus daar zit het probleem niet bij mij. Ik heb geprobeerd toch iets meer contact te houden en haar op die manier te vragen om druk aan te nemen. Anderzijds hebben we ook juist geprobeerd om haar wat losser te laten, lekker op eigen benen en op die manier te kijken of ze het bitje zelf zou gaan aannemen. Beide gevallen werkten niet, ze heeft dan ook een zeer laag hangend verhemelte, en daarom misschien net iets moeilijker in haar mond. Vorig jaar zijn haar wolfstandjes al getrokken (voordat we met inrijden begonnen), dus daar kan het niet aan liggen. Daarbij komt de tandarts regelmatig. In de tussentijd ook nog een dikker trensje geprobeerd, dat hielp wel iets maar eigenlijk te weinig.
Kortom, wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat voor paarden met een zeer gevoelige mond die nog wat 'bang' zijn voor het bit, het appelbitje wel degelijk een uitkomst kan bieden.