lailapri schreef:Waar je been hoort te liggen hangt van het reflex punt van je paard af, daar krijg je reactie in de vorm van buigen om het been door het hele lijf. Op een ander stuk buik heeft je been niet veel effect en zal je je paard dat moeten gaan leren.
Wist dat ik deze wijze woorden al in een ander topic gelezen had:
Professor schreef:Het been direkt op de Singel. (zo dicht mogelijk bij de Singel) zorgt voor de buiging.
Wanneer men de kuit (been) een handbreedte tot anderhalve handbreedte achter de single legt, heeft men de spieren van het achterbeen te pakken.
Logisch, wanneer men beide kuiten (benen) ca. anderhalf handbreedte achter de singel legt, reageren de achterbenen, door een stabiele hand dus weerstandbiedende hand gaat het paar achterwaarts.
Op den duur gaat het paard zonder teugelinwerking achterwaarts, waarbij men dan weer tactmatige hulpen kan geven bij het achterwaarts gaan.
Het zelfde doet men wanneer men het paard de verzameling wil verhogen, men schuift de kuit(been) wat naar achteren en het paard weet en bemerkt dat hij zijn achterhand eronder moet brengen.
Op de singel de kuit, daar reageerd het paard met het kauwen, omdat dicht bij de singel de uiteinde lopen van de zenuwen van de tong, en daardoor een kauw beweging oproepen.
Dat is nu juist wat ik al vaker gesteld heb, dat de biomechaniek van het paard en de mens zo goed met elkaaar corresponderen.
Vanuit een goede effektieve zit, kan men zonder zich te verdraaien of uit te rekken het paard zijn reflexen bespelen, met gebruik van de hulpen.
Daarom is het belangrijk een onafhankelijk zit te hebben, om tactmatige hulpen goed te kunnen geven.
Omdat de taal die ik spreek met mijn paard de hulpen zijn, en die zijn zo goed ontwikkeld, en op het paard afgestemd en dat hebben de generaties voor ons ontwikkeld.
En dat heel knap zonder computer of enige andere ondersteunende hulpmiddelen.
En na gelang de africhting van het paard verder is, wat ik noem de fijn afstelling word steeds groter, hoeft men vaak maar een fractie van een hulp te geven en het paard reageerd erop.
Het is eigenlijk geweldig dat men met in principe de zelfde hulpen, maar door een andere dosering verschillende oefeningen met het paard uitvoeren kan.
Een ophouding of een weerstandbiedende hand, kan nooit alleen gaan, men dien daarbij altijd de achterhand te aktiveren, zo niet, krijgt men het paard op de voorhand.
Een ophouding is drijven aannemen en weer nageven met de hand.
Maar dat gaat hier te ver, of tewel off topic.